Κείμενο: Πάνος Καραφωτιάς
Η επανασύνδεση, η κυκλοφορία καινούργιου δίσκου και η παγκόσμια τουρνέ μίας μπάντας τόσο ιστορικής όσο οι Electric Prunes εκτός του ότι αντιμετωπίζεται με συμπάθεια κρύβει πάντοτε παγίδες που ναι μεν φαίνονται, αλλά αναζητάμε να τις ελέγξουμε. Τι εννοούμε; Δεν θα ήταν έκπληξη αν μία εμφάνιση των Prunes, 35 χρόνια μετά την εποχή της δόξας τους, κατόρθωνε να τους ρίξει στα μάτια μας τόσο μουσικά όσο και ανθρωπιστικά. Και δεν ήταν. Δεν τίθεται θέμα επιλογών.
Τέσσερα χρόνια πριν είδαμε τον Questionmark και τους Mysterians, πριν ένα μήνα ήρθε ο Arthur Lee και τώρα που μας επισκέφτηκαν οι Prunes, δεν υπήρχε καν η σκέψη της απουσίας μας. Οι επιφυλάξεις μας ήταν παρούσες και δυστυχώς αποδειχτήκαμε αληθείς. Δεν το μετανιώνουμε όμως. Βιώσαμε μία εκ νέου φυσιολογική εξέλιξη μιας μπάντας η οποία επέλεξε να ξαναδιαβεί το δρόμο της λειτουργίας ως συγκρότημα με ό,τι συνεπάγεται αυτό.
To show άνοιξε κατά τις 10:00 με τους γνωστότατους συντοπίτες Purple Overdose. Το support τους ήταν άλλη μία γερή δόση σύγχρονης ψυχεδέλειας με σταθερά τα ακούσματα του παρελθόντος. Δεν θα πούμε κάτι παραπάνω, ούτε φυσικά κάτι καινούργιο. Οι Purple Overdose δεν κρύβουν καμία πλέον έκπληξη στις συναυλίες τους, όχι ότι αυτό σημαίνει απαραίτητα κάτι επιλήψιμο. Τους έχουμε δει άλλωστε τόσες πολλές φορές που μία ακόμη επιβράβευση θα ήταν περιττή.
Οι Prunes ανέβηκαν στη σκηνή στις 11:15. Πέντε άτομα, οι τέσσερεις από την original σύνθεση με ολοφάνερα τα σημάδια του χρόνου έκαναν την εμφάνιση τους, εν μέσω πανηγυρισμών από ένα κοινό του οποίου ο μέσος όρος ηλικίας ήταν αισθητά ανεβασμένος. Αυτό δεν αποτελούσε έκπληξη, αντίθετα ήταν συγκινητικό. Το συγκρότημα με ένα dresscode βγαλμένο από gay-musical του Broadway, κάθε άλλο παρά την ψυχεδελική τους υπόσταση διαμήνυε.
Και το μήνυμα επιβεβαιώθηκε. Ο ήχος τους (από τεχνικής πλευράς άψογος) ήταν εκ διαμέτρου αντίθετος με οποιαδήποτε ψυχεδελική ή garage-psych απόχρωση του rock'n'roll, αλλά αντίθετα πάταγε στα λημέρια του hard-rock όπως αυτό έχει διαμορφωθεί μετά τα 70's. Σε αρκετούς άρεσε, σε άλλους φάνηκε τραγικό ενώ εμάς μας άφησε με ανάμικτα συναισθήματα...
Το "I had too much to dream last night", πάντως, ακούστηκε υπέροχα. Mε σαφώς πιο "ντροπαλά" τα ψυχεδελικά στοιχεία, το συγκεκριμένο τραγούδι-θρύλος βγήκε από τα ηχεία του Ρόδον, τόσο γλυκό και τέλειο που προς στιγμή αναθαρρήσαμε. Ακολούθησε μία διασκευή στο "7 & 7 is" των Love, σε μειωμένη ταχύτητα και επανήλθαμε στη τάξη. Ο κόσμος φάνηκε να διασκεδάζει αλλά μουδιασμένα. Το Ρόδον ήταν γεμάτο (αναμενόμενο) και αρκετοί δε δυσαρεστήθηκαν με την αλλαγή του ήχου. Περί γούστων, δεν μας πέφτει λόγος...
