Οι καθιερωμένες συναντήσεις μας μέσα στη φετινή συναυλιακή χρονιά στο aN & Olon Club συνεχίστηκαν το Σάββατο το βράδυ με τους Βρετανούς Jack, και αν θεωρήσουμε ότι η παρέα του Anthony Reynolds έχει συνηθίσει να παίζει σε μικρά clubs με λίγους αλλά αρκετά φανατικούς φίλους τους, τότε σίγουρα δεν πρέπει να έφυγαν με κακές εντυπώσεις από την διήμερη συναυλιακή τους επίσκεψη στην Αθήνα.
Αν πάρουμε βέβαια τα πράγματα από την αρχή θα βρεθούμε απέναντι από την μπάντα που άνοιξε την βραδιά, τους Έλληνες popsters Serpentine. Η εξαμελής μπάντα από την Πάτρα μέσα από το συμπαθητικό και καλό σε διάρκεια set τους, παρουσίασε αρκετές από τις συνθέσεις που περιέχονται σε τέσσερα demos που έχουν ηχογραφήσει, καθώς και μία ιδιαίτερη, αλλά και λίγο περιττή κατά την γνώμη μου, διασκευή στο “Across the Universe” των Beatles.
Με καλεσμένο εκτάκτως για τις δύο αυτές βραδιές στα drums τον Ιάσωνα των φίλων τους Raining Pleasure, και με σχεδόν όλα τα υπόλοιπα παιδιά της διάσημης πλέον παρέας να δείνουν το παρών τους και το χειροκροτήμα τους στην νέα εμφάνιση των Serpentine στην Αθήνα, ύστερα από εκείνη στο Ρόδον όταν και είχαν άνοιξει την βραδιά για την σπουδαία εκείνη συναυλία των R.P., το support act λειτούργησε θετικά προθερμαίνοντας λίγο το κοινό. Μπορεί να μην ενθουσίασαν, όμως τα καλά λόγια ακούστηκαν, ιδιαίτερα για το μουσικό μέρος της μπάντας, που σίγουρα φαίνεται ότι έχει δουλέψει, έχοντας ένα γεμάτο ήχο, συχνά αποτελούμενο και από τέσσερις εν πλήρη δράση ηλεκτρικές και ακουστικές κιθάρες, ενώ και τα γυναικεία backing αλλά και πρώτα φωνητικά των δύο κοριτσιών της μπάντας ίσως και να πρέπει να αναβαθμιστούν και να πάρουν περισσότερο αέρα στο μέλλον.
Οι Jack από την άλλη, όταν και πήραν την θέση τους, στριμωγμένοι στην σκηνή του aN & Olon, εφταμελής πλέον, και με ένα νέο αρκετά καλό album στις αποσκευές τους, θέλησαν να δημιουργήσουν εξ’αρχής ένα καλό κλίμα για να ευχαριστήσουν τους λίγους αλλά καλούς τους φίλους, όπως κάθε άλλη συμπαθητική αλλά όχι και πολύ επιτυχημένη εμπορικά Βρετανική μπάντα, που προσπαθεί να βγάλει το ψωμί της με κάποιες συναυλίες. Να μη γελιόμαστε, τέτοια δυστυχώς είναι οι Jack. To αν αξίζουν το κάτι παραπάνω ή όχι είναι μία άλλη κουβέντα βέβαια...
Και τι άλλο είναι; Ικανή συναυλιακά ως ένα σημείο, εκείνο που ήταν το “The Jazz Age”, αλλά και οι πιο «παραδοσιακές στιγμές» του πρόσφατου “The End Of The Way It’s Always Been”. Δυστυχώς όμως, φάνηκε ότι οι καλύτερες και πιο πρωτοποριακές στιγμές του νέου τους πονήματος έμειναν στο studio, αφού το ομότιτλο του album κομμάτι, το “The Emperor of New London” ακόμα και αυτό, το λίγο εκτός κλίματος, “Disco Café Society” δεν ερμηνεύτηκαν.
Αντί γι΄ αυτά, η μπάντα του Anthony Reynolds και του Matthew Scott για σχεδόν μία ώρα μόνο δυστυχώς, αρκέστηκε σε συμπαθητικές εκτελέσεις όλων σχεδόν των υπολοίπων κομματιών του πρόσφατου album, με εξαιρετικές περιπτώσεις τo “Sometimes”, με το όμορφο intro στο βιολί από την ακόμα πιο όμορφη Fiona Brice, αλλά και το αισθαντικό “That’s The Way We Make It”. Όμως ήταν τα παλιά αγαπημένα “My World Versus Your World” και “Lolita Elle” που συνεπήραν τον κόσμο, και έδειξαν περισσότερο ξεκάθαρα γιατί κάποιοι, λίγοι βέβαια, αγαπούν αυτή την ιδιόρρυθμη μέσα στην απλότητά της μπάντα.
Όσο για τον frontman Reynolds… Ο καθένας μας κουβαλάει ένα ψώνιο και καλά κάνει. Εκείνου, αντί για οπουδήποτε αλλού, εκφράζεται πάνω στη σκηνή, με τις δραματικές, και υπερβολικές ορισμένες φορές, ερμηνείες του. Και καλά κάνει, μπορεί να ξενίζει, ακόμα και να ενοχλεί κάποιους, αλλά έχει σίγουρα ενδιαφέρον. Ενώ θα μείνω με την απορία... Το έκανε επίτηδες, ή του βγήκε αυθόρμητα το στυλ Jarvis Cocker της “Help The Aged” εποχής με τον συνδυασμό των συγκεκριμένων ενδυματολογικών, αφού έβγαλε το καπέλο και το σακάκι βέβαια, και εμφανισιακών επιλογών;
