Γενικά δεν είμαι ο τύπος του ανθρώπου που ζηλεύει εύκολα. Όμως το βράδυ το Σάββατου, αν σας πω ότι δεν ζήλεψα αυτούς που παρακολουθούσαν την συναυλία του Manu Chao από τα μικρά τους κότερα που είχαν προσαράξει στην παραλία της Φρεαττύδας θα ήμουν μεγάλος ψεύτης. Μπορεί βέβαια να μην βρισκόμουν ανάμεσα στις τόσες πολλές ωραίες υπάρξεις που χόρευαν πάνω στην άμμο αλλά τουλάχιστον έτσι θα γλίτωνα την απίστευτη ταλαιπωρία που ήταν η διαδικασία εισόδου στον χώρο – πείτε με καλομαθημένο, αλλά σχεδόν 45 λεπτά σαρδελοποίησης δεν είναι και το καλύτερό μου ομολογώ – αλλά και την επίσης επίπονη διαδικασία απομάκρυνσης.
Από την όμορφη αλλά με προβλήματα προσβασιμότητας πλαζ της Φρεαττύδας λοιπόν, παρά τον αρχικό εκνευρισμό, και την κούραση, και για να τελειώνουμε για λίγο με την γκρίνια, αμφιβάλλω αν υπήρξε κάποιος που θα έφυγε δυσαρεστημένος. Ο Manu και η πολυπληθής παρέα του για κάτι λιγότερο από δυόμιση ώρες παρέδωσαν μαθήματα για το πως πρέπει να είναι μια συναυλία-party που να σέβεται και τον ακροατή αλλά και τους ίδιους τους μουσικούς.
Η ατμόσφαιρα, χωρίς δόση υπερβολής, ακόμα και αν ακούγεται κοινότυπο, ήταν καταπληκτική. Ρυθμός, συναίσθημα, ένταση, και πάρα πολύ χορός, όλα τα στοιχεία που μπορούν να κάνουν μία συναυλία τέτοιων τεραστίων διαστάσεων αξιομνημόνευτη τα επόμενα χρόνια.
Κάτι η χαμηλή τιμή του εισιτηρίου, κάτι το γεγονός ότι μετά τις 21.00, κάτω από την πίεση του κόσμου που περίμενε στοιβαγμένος στο δρόμο έξω από τον χώρο της συναυλίας, άνοιξαν οι πόρτες για όλους όπως και παρέμειναν όλο το βράδυ, κάτι και η ικανότητα της μουσικής του Manu να τραβήξει μεγάλο αριθμό ετερόκλητων ανθρώπων, τελικά βρεθήκαμε να παρακολουθούμε τον «σύντροφο» Oscar Tremor να αλωνίζει την σκηνή, μαζί με άλλες 20.000 καρδιές.
Το “Santa Maradona” μπορεί βέβαια να παραμερίστηκε από το set του Manu, προς μεγάλη απογοήτευση των μουντιαλικών μας αισθημάτων των ημερών, όμως παρ’όλα αυτά στο σύνολό του ήταν χορταστικό. Με περισσότερη εμμονή, όπως ήταν και φυσικό βέβαια, στα δύο προσωπικά του albums, με αρκετά πιο ska διάθεση, ορισμένα νέα τραγούδια, με ένα απρόσμενο πέρασμα από το “It’s my life” του Dr.Alban (θυμάστε;) ενώ βεβαια δεν έλειψαν και οι Mano Negra στιγμές, με κορυφαίες μία dub εκδοχή του “King Kong Five” και το κλασσικό “Mala Vida” που έκλεισε και την συναυλία.
Θα μπορούσα να παραθέσω και άλλες λεπτομέρειες αλλά θα προτιμούσα να είχα πάρει μία φωτογραφική μηχανή μαζί μου, για να απαθανατίσω δύο χαρακτηριστικές στιγμές που ίσως και να ανακεφαλαίωναν όσα διαδραματίστηκαν το Σάββατο το βράδυ.
Πρώτα, ένα μικρό αγόρι γύρω στα πέντε του χρόνια να κλαίει στην αγκαλιά της μητέρας του, μέσα στο χάος, τις φωνές και την ζέστη, φανερά φρικαρισμένο, περιμένοντας κάτω από αυτές τις συνθήκες να μπει μέσα στον χώρο της συναυλίας.
Και δεύτερον, το ίδιο αγόρι σε όλη την διάρκεια της συναυλίας καθισμένο στους ώμους της μητέρας του, να χορεύει ασταμάτητα, να παρακολουθεί εντυπωσιασμένο τον κόσμο, τα χρώματα και φυσικά την μουσική, να χαμογελάει και να γελάει ασταμάτητα.
Ποιά από τις δύο εικόνες προτιμάτε αλήθεια;
