Dirty Three

Είναι ελάχιστες οι φορές που ευλογείς την καλή σου τύχη όταν αυτή δραστηριοποιείται και σε ωθεί σε επιβεβλημένες εμπειρίες που το οκνηρό σου κεφάλι ενδέχεται να έχει αμφιβολίες. Διότι, αν σταθμίσω τα γεγονότα και τη διεργασία πριν βρεθώ στο Μ.Μ.Θ. στο Κουκάκι το Σάββατο το βράδυ και συνειδητοποιήσω ότι υπήρχε περίπτωση να χάσω τη συναυλία των Αυστραλών, τότε μάλλον θα απογοητευτώ. Οι συγκυρίες βέβαια είναι πάντα ανέπαφες από σχολιασμό και δικαιολόγηση οπότε ας περάσουμε στα συναυλιακά διότι σε λίγο θα πάψουμε να βγάζουμε και νόημα.

Η κίνηση των Αθηνών μου στέρησε το πρώτο μισό του show του Louis Tillett αλλά το δεύτερο το απόλαυσα με μεγάλη έκπληξη. Έχοντας ακούσει για το περσινό φιάσκο στο Αν, και γνωρίζοντας ότι ο Tillett βρίσκεται σε άσχημη κατάσταση λόγω σχιζοφρένειας και χαπιών, το αποτέλεσμα με εξέπληξε ευχάριστα. Η φωνή έβγαινε σωστά, το εξομοιωμένο πιάνο από το synth ακουγόταν υπέροχα και ορισμένα από τα κλασικά τραγούδια του Louis αποδόθηκαν εξαιρετικά. Το ζεστό χειροκρότημα που απέσπασε από τα 120 περίπου άτομα που βρίσκονται στο Θέατρο ήταν μία ιδανική επιβράβευση, αλλά τα decibel των χτυπημάτων των χεριών δεν είχαν καμία σχέση με αυτά που ακολούθησαν μετά το πέρας του live των Dirty Three. Οι τρεις Αυστραλοί βγήκαν στη σκηνή περίπου στις 12. Το τρίο βιολί-κιθάρα-drums μοιάζει φτωχό περιγράφοντας το με λέξεις κάτι το οποίο δεν είναι σε καμία περίπτωση. Ακρβώς το αντίθετο ισχύει στη συγκεκριμένη περίπτωση κάνοντας μάλιστα πολλούς από εμάς να σκεφτούμε την υπερπληθώρα άλλων συγκροτημάτων που περηφανεύονται για το θόρυβό τους. Ο βιολιστής και leader του group, Warren Ellis, αποτελούσε τη φωνή του group ανάμεσα στα τραγούδια με σχόλια χιουμοριστικά, καλλιτεχνικά και ουσιώδη. Προτού καν αρχίσει το show μας εξέφρασε τη θεωρία του για το genre που υπηρετούν οι Dirty Three καθιστώντας το κάπου ανάμεσα στο Un-Rock και στο Pre-Rock. Το πιθανότερο είναι να έχει βαρεθεί να χαρακτηρίζουν τη μπάντα του στο post-rock ιδίωμα και ήθελε να ξεκαθαρίσει κάποιες λανθασμένες εντυπώσεις. Οι ταμπέλες όμως δεν έχουν ιδιαίτερη σημασία όταν αυτό που μιλά και όχι απλά μιλά αλλά σκούζει είναι το ταλέντο και η δεξιοτεχνία.

Αναμφισβήτητα το βιολί πρωταγωνίστησε. Φωνητικά δεν υπήρχαν (για όσους δεν γνωρίζουν), αλλά ουδείς τα αναζήτησε. Αντίθετα όταν το δοξάρι άγγιζε τις χορδές του μαγευτικού βιολιού, το συγκεκριμένο όργανο μεταμορφωνόταν σε όργανο του διαβόλου. Μεταλλασσόταν από μελωδικό ακατέργαστο πολύτιμο λίθο σε σατανικό και επιληπτικό μουσικό θρίαμβο. Τα πληθωρικά drums και η αφόρητη κιθάρα το περικύκλωναν και του απέτιαν σεβασμό, αλλά αυτό ήταν απτόητο. Αν έβλεπαν αυτό το show οι Mogwai, τότε ίσως να σκέφτονταν σοβαρά να εντάξουν στο δυναμικό τους ένα βιολιστή.

To ρεπερτόριο κινήθηκε ανάμεσα στον τελευταίο δίσκο (Lowlands) και στα δύο αριστουργήματα τους Ηorse Stories και Ocean Songs. Tο υποτιμημένο Whatever you love, you are δεν αντιπροσωπεύθηκε όσο αναμέναμε αλλά χαλάλι. Το live ήταν τόσο μεστό και σίγουρο, που παράπονο δε δικαιούτω να εκδηλωθεί. Ειδική μνεία αξίζει και στο μικρό κοινό του θεάτρου που απαίτουσε από τη μπάντα όχι ένα αλλά δύο encore που τελικά τα γεύτηκε. Το δεύτερο είχε στη σύνθεση του μία ελληνική διασκευή που απ’ότι φάνηκε ήταν αυτό που οι περισσότεροι περίμεναν με αγωνία. To “I remember a time when once you said you used to love me” της Αρλέττας, σε μία μελωδική avant-garde εκτέλεση μας θύμισε ότι όχι μόνο έχουμε και εμείς μεγάλους συνθέτες, αλλά ότι αξίζουμε ορισμένες φορές την καλή διάθεση κάποιων ξένων για να μας αποδώσουν κάποια εύσημα. Το συγκεκριμένο κλείσιμο θα παραμείνει αξέχαστο.

H συναυλία των Dirty Three έκλεισε έναν αρκετά επιτυχημένο χειμώνα στο συναυλιακό επίπεδο. Μαζί με Lambchop και Godspeed You Black Emperor!, ήταν στιγμές ανθολογίας και θα αποτελέσουν σίγουρα πηγές αναφοράς στο μέλλον. Την επόμενη φορά που οι συμπαθέστατοι Αυστραλοί θα έρθουν στην Ελλάδα, εκτός του ότι τους αξίζει ένας μεγαλύτερος χώρος, αξίζει και σε πολλούς από εσάς να τους δείτε και να διαπιστώσετε ότι είναι μία μεγάλη μπάντα όσο αντικομφορμιστική και να είναι η μουσική τους.