Οι Mum έρχονται από την Ισλανδία, όπως άλλωστε οι Sigur Ros και οι Gus Gus. Έρχονται από την πιο αραιοκατοικημένη χώρα της Ευρώπης, τη χώρα με τους αγέραστους παγετώνες, για να λιώσουν με τα δικά τους βόρεια παραμύθια την παγωμένη σκλήθρα στην καρδιά του Κάιν. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι κουβαλούν μια αέναη μάχη με τη βασίλισσα του χιονιού, που ακόμα και όταν την κερδίζουν έχουν για πάντα μια παγερή ομορφιά να επικρέμεται πάνω από όλες τους τις εκδηλώσεις. Οι Mum επέλεξαν τη μουσική για να ταξιδεύουν κυριολεκτικά και μεταφορικά πάνω απ’τα κρυσταλλένια τοπία της γενέτειράς τους. Έτσι σήμερα βρίσκονται μπροστά μας σε μια άλλη πόλη που παλεύει χρόνια με τη δικιά της κλιματολογική νωχέλεια, το Λονδίνο.
Μέσα στην κατήφεια του Αγγλικού απογεύματος, οι πρώην σταύλοι του παζαριού της Camden μας εγκολπώνουν στο Dingwalls. H Fat Cat Records, που αποτελεί τη μαμά αρκετών αγγελοκρουσμένων τέκνων της πειραματικής μουσικής, μας υποδέχεται με ένα dj set – αφιέρωμα στην εταιρία. Μου άρεσαν πολύ οι electronica διασκευές σε Kylie Minogue και Madonna, ενώ όλο το υπόλοιπο set σφυροκόπησε πάνω στους θαμώνες ένα συνοθύλλευμα από hip-hop, electronica και indie-rock. .
Οι Fourtet δεν είναι συγκρότημα –πρέπει να το πω αυτό! Είναι ο Kieran Hebden και μόνο αυτός. Ολομόναχος πάνω από ένα μίκτη, ένα laptop και ένα pick-up, έπαιξε ένα 45λεπτο set, συνδυάζοντας electronica, breakbeat και ambient στοιχεία, με νόθο για τα χαρακτηριστικά του highlight, το Everything is alright. .
Οι Mum, οι οποίοι προφέρονται «μουμ», αποτελούνται από τρεις άντρες και δύο κοπέλες. Έχει πολλή πλάκα να βλέπεις ένα συγκρότημα που τα δισκογραφικά του επιτεύγματα σου χαμογελούν απ’τα ράφια της electronica, να εμφανίζεται βγάζοντας τα γυαλιά του Clark Kent ως μια super ομάδα ζωντανών οργανοπαιχτών. Ξυλόφωνο, τύμπανα, τσέλο, πιάνο, κιθάρα, μελλόντικες, ακκορντεόν, χωρίς βέβαια να εξαιρούμε το laptop και το moog, να δομούν ένα παλάτι με θεμέλια από λυρικές συνθέσεις και διάκοσμο από το χώρο του ψηφιακού. Συνθέσεις που μοιάζουν να ξεπηδούν από παιδικό δωμάτιο, ηλεκτρονικά πειράγματα σαν σκόρπισμα χαλικιών και τύμπανα που κρατάνε μια ανέμελη, ελεύθερη διαδρομή ανάμεσα στο χαλί της toytronica. Οι φωνές υψώνονται υπέργεια, δημιουργώντας συνειρμούς με τη μικρούλα εκείνη που τα έδινε όλα με τους Sugarcubes. .
Τα τραγούδια που έπαιξαν δεν τα θυμάμαι με τη σειρά: Green grass of tunnel, Finally we are no one, I Can’t feel my hands any more, The land between solar systems, We have a map of the piano, είναι σίγουρα απ’ τις στιγμές που ξεχώρισαν. .
Οι φωνές των κοριτσιών θα μου μείνουν αξέχαστες, τόσο παιδόμορφες και αιθέριες που ακούγονταν. Όσο για τις μελωδίες των Mum, αυτές θα με συντροφεύουν εν καιρώ κρύουν ή και μη. .
