Ο καλύτερος τρόπος για να υποδεχτείς το καλοκαίρι είναι βέβαια ένα μεγάλο πάρτι, σαν και αυτό που έλαβε χώρα το βράδυ της Παρασκευής στην παραλία της Φρεαττύδας. Γιατί μόνο σαν ένα μεγάλο και επιτυχημένο πάρτι μπορεί να χαρακτηριστεί ένα φεστιβάλ στο οποίο κοινό και μουσικοί γίνονται ένα και το διασκεδάζουν με την ψυχή τους. Αυτό έγινε και στο Reggae/Dub festival της Παρασκευής και αν το επέτρεπαν οι συνθήκες θα παρακολουθούσαμε ένα event που θα συζητιόταν για πολύ ακόμα.
Τι ήταν αυτό που εμπόδισε την απογείωση του φεστιβάλ; Μα βέβαια το ωράριο που υποχρεώθηκαν να τηρήσουν με υποδειγματική συνέπεια οι διοργανωτές και προς γενική απογοήτευση να κλείσει ο ήχος στις 12 ακριβώς, ενώ ο Mad Professor είχε μόλις αρχίσει να ζεσταίνεται στα decks. ‘The neighbors wanna sleep’ όπως χαρακτηριστικά είπε και ο ίδιος, αυτοσχεδιάζοντας πάνω στους reggae/dub ρυθμούς που κυρίευσαν όλη τη νύχτα.
Η μορφή όμως του φεστιβάλ ήταν βέβαια ο Lee “Scratch” Perry, η σημαντικότερη προσωπικότητα της dub κουλτούρας, η ιδιοφυΐα και η παράνοια προσωποποιημένη ταυτόχρονα στο ίδιο άτομο. Εμφανίστηκε στη σκηνή με μια απλότητα και παρεϊστικη διάθεση που οδήγησε αρκετούς παρευρισκόμενους να ανέβουν και να χορέψουν μαζί του.
Ο Chukki Starr έκανε το απαραίτητο warm up και ο Lee Perry ανέλαβε τα ηνία με μια εξίσου ευδιάθετη μπάντα της οποίας οι Reggae ρυθμοί εμπλουτίζονταν με τα reverb της λούπες και τα υπόλοιπα κόλπα της κονσόλας και εμπλουτίζονταν με τις ρύμες του Perry. Ο Perry αυτοσχεδιάζοντας μας παρουσίασε πέραν της μουσικής του, κάτι από την κουλτούρα της χώρας του, μια και για την Jamaica αυτά τα δύο είναι άρρηκτα συνδεδεμένα.
Έτσι από τα πιο πολιτικοποιημένα και αντι-αμερικάνικα συνθήματα μέχρι τις παραινέσεις για χορό, όλα εβρισκαν την ανάλογη αποδοχή από το ομολογουμένως πολυπληθές και ευδιάθετο κοινό. Η μικροκαμωμένη και ζαρωμένη φιγούρα του μόνο γερασμένη δεν έδειχνε, όταν έπιανε το μικρόφωνο στο χέρι του. Η φωνή του χαρακτηριστική… ίσως η κλασικότερη στο είδος.
Ο Mad Professor αρκέστηκε στο να γεμίσει τα ενδιάμεσα των εμφανίσεων παίζοντας από τα decks στο πίσω μέρος του κόσμου μια και στο τέλος δεν του έμειναν παραπάνω από 15-20 λεπτά πριν κλείσει οριστικά ο ήχος.
Αυτά λοιπόν από το φεστιβάλ της Φρεαττύδας, η οποία ενώ ενδείκνυται από αισθητικής πλευράς, μάλλον αδυνατεί να φιλοξενεί τέτοιες συναυλίες λόγω του ήχου (το είχαμε δει και στο Rockwave άλλωστε) και ίσως λόγω ανεπάρκειας χώρου. Γι’ αυτό έχετε το νου σας στον Manu Chao και στους Chemicals να είστε στην ώρα σας και να μην μείνετε σύξυλοι αν στις 12 ακριβώς σβήσουν τα πάντα.
