H ώρα είναι 1:20, βράδυ Σαββάτου, ξημερώματα Κυριακής. Μέσα στο χώρο του Club 22, περίπου 100 άτομα περιφέρονται χωρίς λόγο, ψάχνοντας γνωστούς κι αγνώστους για να επιβεβαίωσουν τη μεταδοτικότητα του ηλίθιου χαμόγελου που φορούν στα πρόσωπα τους εδώ και δύο ώρες. Επιτυχία παντού. Η συναυλία των Lambchop έχει τελειώσει εδώ και 10 λεπτά, αλλά ορισμένοι δεν φεύγουν. Μιλούν, χαζεύουν, παίρνουν αυτόγραφα, ουρλιάζουν. Στα στόματα των περισσοτέρων, βρίσκεται εκτός των αναμενωμένων, η απορία για το μετά. Που μπορεί άραγε κάποιος να πάει μετά από αυτό;
Δε νομίζω πλέον να υπάρχει άνθρωπος που να απορεί για το πόσο καλή ήταν η συναυλία των Lambchop. Όσοι ήσασταν εκεί, το διαπιστώσατε με τα ίδια σας τα μάτια και αυτιά. Οι υπόλοιποι, απλώς μαντεύετε αλλά δεν θα κατανοήσετε τη δύναμη και την αποτελεσματικότητα μίας τόσο μεγάλης συναυλίας που με ευκολία μοιράζεται την πρώτη θέση στα live της χρονιάς με αυτή των Godspeed You Black Emperor!. H ουσία της ολοκληρωμένης ευχαρίστησης που νιώθουμε τις ώρες και τις μέρες μετά το Σαββατόβραδο, βρίσκεται στην έκπληξη για την απόδωση (κυρίως) ενός δίσκου που στα cd-players μας ακούγεται μεν πολύ ευχάριστα, αλλά αποπνέει μία δυσκολία για την πλήρη εκδήλωση του. To “Is A Woman”, το τελευταίο πόνημα των Lambchop, δυσκόλεψε αρκετό κόσμο, και ήμασταν όλοι περίεργοι για τη live διάσταση του. Το βράδυ της συναυλίας καταλάβαμε ότι αυτός ο δίσκος δεν θα ακουστεί ποτέ ξανά ο ίδιος και επίσης αντιληφθήκαμε κάτι το οποίο μας πήρε ομολογουμένως αρκετό καιρό. Το “Is A Woman” είναι αριστούργημα.
Στη σκηνή του Club 22, πρώτα ανέβηκαν οι Γύρω-Γύρω, αλλά ο ήχος τους ήταν τόσο επίπεδος και μουντός, που θα ήταν καλύτερα να μην γράφαμε κάτι γιατί σίγουρα θα τους αδικούσαμε. Επιγραμματικά, το υλικό φαινόταν αρκετά ως πολύ ενδιαφέρον, οπότε περιμένουμε καλύτερες συνθήκες για να διαπιστώσουμε ότι υπάρχει κάτι καλό. Οι Lambchop πήραν τις θέσεις τους και άρχισαν τις πρώτες νότες τους στις 11:10. Οχτώ μουσικοί βρίσκονταν επι σκηνής με τον ηγέτη Kurt Wagner να βρίσκεται στο κέντρο. Οι πρώτες νότες του “The Daily Growl”, που ξεκινά μόνο με το πιάνο, άρχισαν να πλημμυρίζουν τα ηχεία και τα μυαλά μας. Η lo-fi ταυτότητα του “Is A Woman” αναπαράχθηκε όπως την περιμέναμε, ενώ η φωνή του ευφυιούς Kurt έβγαινε αγγελικά. Το κοινό παραδόθηκε αμέσως στις αρετές των μουσικών, ενώ η προσθήκη των ήχων του synthesizer στα καινούργια κομμάτια έδινε νέα διάσταση στον ήχο.
Η συνέχεια του live και μέχρι το τελευταίο τραγούδι του encore, ήταν ένα συνεχές παιχνίδι ανάμεσα στο “Nixon” και το “Is A Woman”. Το τελευταίο είχε την τιμητική του αφού ακούστηκε σχεδόν όλο (π.χ. το I can hardly spell my name, δεν το ακούσαμε) ενώ κάτι παρόμοιο ίσχυσε και για το Nixon (η απουσία του Grumpus ήταν αισθητή). Όμως τα “My blue wave”, “Caterpillar”, “The Old Matchbook trick”, “Flick”, “Is A Woman”, “The New Cobweb Summer” από τον τελευταίο δίσκο και τα “The Old Gold Shoe”, “Nashville Parent”, “Up With People” και “The Butcher Boy” από το Nixon, είναι μερικά τραγούδια που δεν θα σβηστούν ποτέ από τους εγκεφάλους μας. Ειδικά το “The Butcher Boy” αποδόθηκε τόσο περίτεχνα και διαφορετικά που μας ξετρέλλανε. Σε ορισμένα δε τραγούδια, η μπάντα τελείωνε με έναν εξοντωτικό θόρυβο, και εκεί εμείς απογειωνόμασταν. Που να ξέραμε ότι θα τελείωναν με τη διασκευή του Corrosion των Sisters of Mercy και θα έβαζαν την τελειωτική σφραγίδα σε ένα από τα καλύτερα live που έχουμε δει ποτέ.
Εντάξει αυτή η τελευταία πρόταση είναι ένα χιλιοειπωμένο κλισέ και ίσως έχει χάσει τη βαρύτητα που της αρμόζει. Δεν γράφω όμως αυτό το review ούτε για να πείσω κάποιον που έχασε το live, ούτε για να κάνω κάποιον να ζηλέψει. Το κάνω περισσότερο για να θυμίσω στον εαυτό μου ότι πολύ δύσκολα θα ξεχαστεί αυτή η βραδιά μέχρι φυσικά να μας ξανάρθουν, κάτι το οποίο πρέπει να θεωρείται βέβαιο μετά την ζεστή αντιμετώπιση του κόσμου που χειροκροτούσε τόσο δυνατά και αδιάκοπα, κάτι το οποίο είχα καιρό να δω. Είμαι πεπεισμένος όμως ότι θα το ξαναδώ και θα είναι πολλαπλά ενισχυμένο.
Διαβάστε επίσης εδώ για την συναυλία των Lambchop στο Λονδίνο το 2000
