Καιρό είχαμε να δούμε μία live μπάντα να απορρέει στους θεατές της τόσα πολλά ετερόκλητα συναισθήματα. Διακρίναμε όλων των ειδών τις απόψεις, από τις πιο ενθουσιώδεις μέχρι τις πιο κατακεραυνωτικές για το show των The (International) Noise Conspiracy. Το παράδοξο της όλης υπόθεσης βέβαια βρίσκεται στην αδυναμία της κατανόησης της αντίθετης άποψης απ’όποια πλευρά και αν βρίσκεστε.
Υπάρχουν δύο πρίσματα μέσα από τα οποία μπορεί κάποιος να αρχίσει να αντιλαμβάνεται το show των Σουηδών. Το ένα, το καθαρό rock’n’roll ιδίωμα το οποίο υπηρετούν μόνο μέσα από τη μουσική και καθόλου από τη φιλοσοφική του διάσταση, και το δεύτερο το καθαρά πολιτικοκοινωνικό παρακλάδι της αναρχοκομμουνιστικής τους ταυτότητας. Στην περίπτωση που ενστερνίζεστε και τις δύο απόψεις (λατρεύετε δηλαδή το rock’n’roll, και συμμερίζεστε τις πολιτικές τους πεποιθήσεις) είναι αδύνατο να μην περάσατε καλά. Στην περίπτωση που ένα από τα δύο χαρακτηριστικά τους σας βρίσκουν αντίθετους, κάτι ίσως χαλάσει τη συνολική φόρμουλα. Τέλος υπάρχει και μία άλλη απόλειξη η οποία αποδίδεται στην αδυναμία της μεταφοράς των πιστεύω της μπάντας, καθιστώντας τους έτσι στα μάτια ορισμένων ως κάλπικους και δήθεν. Προσωπικά, το βράδυ του Σαββάτου απόλαυσα το rock’n’roll των T(I)NC και κατά διαστήματα με έβρισκαν σύμφωνο με ορισμένα από τα μηνύματα που ήθελαν να περάσουν αλλά όχι φυσικά σε όλα.
Δεν σκοπεύω να προσπαθήσω να αναλύσω και άλλο τους λόγους για τους οποίους φαντάζομαι ορισμένοι μίσησαν την μπάντα και τη μουσική τους, αλλά θα προχωρήσω στα αυστηρά μουσικά θέματα που είναι άλλωστε και η ουσία. Για τη μία ώρα και τα 10 λεπτά που βρίσκονταν λοιπόν οι Σουηδοί επί σκηνής ακούσαμε κομμάτια από το Survival Sickness (Smash it up, (I’ve got) Survival Sickness κ.α.), από το A New Morning, Changing Weather (A New Morning, Changing Weather, Up For Sale, Capitalism stole my virginity κ.α.) καθώς και δύο διασκευές. Η πρώτη ακούστηκε στα μισά περίπου του show και ήταν το TV Eye του Iggy Pop ενώ η δεύτερη ήταν αυτή που έκλεισε το σετ, το κλασσικό Blitzgkrieg Bop των Ramones. Kαι οι δύο ήταν αξιοπρεπέστατες όπως άλλωστε και το υπόλοιπο μουσικό show που σε συνδυασμό με την ενεργητική σκηνική παρουσία του group και την πανέμορφη αλλά μυστήρια παρουσία της αρμονίστριας, συνέβαλαν σε ένα εξαιρετικό συναυλιακό happening.
Για την πολιτική διάσταση των T(I)NC όπως θα είδατε δεν ανέφερα κάτι σημαντικό. Αυτό, διότι οι Σουηδοί παρεχώρησαν συνέντευξη στον Ηλία Πυκνάδα και εκεί αναφέρθηκαν εκτεταμένα στις συγκεκριμένες ανησυχίες τους και έτσι ίσως ολοκληρωθεί (όσο γίνεται βέβαια) η ταυτότητα των Σουηδών. Από το μουσικό πάντως μέρος όπως θα καταλάβατε εμένα προσωπικά με κάλυψαν πλήρως.
