Αν και δεν το έχω μετανιώσει ιδιαίτερα, η δεύτερη ημέρα του ATP ήταν η λιγότερο παραγωγική από άποψη θέασης συγκροτημάτων. Μόνο δύο καταφέραμε (;) να δούμε και αυτά με αρκετό κόπο. Το ξύπνημα ήταν δύσκολο και εξίσου δύσκολο ως αδύνατο στάθηκε να συνέλθουμε από το χθεσινοβραδυνό κατρακύλισμα της σωματικής μας ακεραιότητας. Δυστυχώς τα έχουν αυτά τα φεστιβάλ, και όταν βρισκόμαστε σε καταστάσεις διακοπών, είναι σύνηθες να χάνουμε το μέτρο σε ορισμένες περιστάσεις. Από τα εφτά άτομα που μέναμε συνολικά στο δωμάτιο, μόνο οι δύο κατάφεραν να παρακολουθήσουν με αξιοπρέπεια κάποιες μπάντες και όπως καταλαβαίνετε εγώ δεν ήμουν ανάμεσά τους. Μέχρι τις 5 το απόγευμα, δεν βγήκαμε από το δωμάτιο, ενώ μετά κάναμε ένα μικρό ταξιδάκι με το αυτοκίνητο ενός φίλου μέχρι το κοντινότερο χωριό προς αναζήτηση κάποιου ανεχτού φαγητού. Στο φεστιβάλ, δεν έτρωγε κανείς διότι ο πάγκος της κουζίνας αντιστοιχεί σε δολοφόνο κατά συρροή, ενώ είναι εύκολα αντιληπτό, πως δεν ήμασταν σε θέση να μαγειρέψουμε ούτε αβγό. 
Στις 8 που γυρίσαμε κατευθυνθήκαμε στη μεγάλη αίθουσα και είδαμε τους Plush. Oι Versus που επίσης όλοι θέλαμε να δούμε είχαν ακυρωθεί (για να μην νομίζετε ότι εκεί δεν γίνονται ακυρώσεις την τελευταία στιγμή) οπότε έπρεπε ο κύριος Liam Hayes (που ουσιαστικά αυτός είναι οι Plush) να μας αποζημιώσει. Και το κατάφερε. Από το Chicago επίσης, ο κύριος Ηayes παίζει ένα είδος alternative country, το οποίο όμως σκοτώνει. Δεν αγγίζει τα επίπεδα μακαβριότητας του Johnny Dowd, αλλά τα πλησιάζει σε μεγάλο βαθμό. Οι στίχοι του βρίσκονται σε πλήρη αντιδιαστολή με την μουσική, και το αποτέλεσμα αν και δεν υπόκειται στη σκληρή γενικότερα μουσική, κατορθώνει να ενοχλεί και να στριφογυρίζει το στομάχι. Υπέροχος.
Η επιστροφή στο δωμάτιο μετά από αυτό το live, έμοιαζε επιτακτική. Τα κεφάλια και τα στομάχια μας είχαν ήδη αρχίσει να βρίσκουν τον κανονικό ρυθμό λειτουργίας τους, οπότε και εμείς αδράξαμε την ευκαιρία να τα ξαναδοκιμάσουμε. Οι διοργανωτές όπως και τα προηγούμενα χρόνια είχαν προγραμματίσει ένα κανάλι στην τηλεόραση να παίζει όλη την ημέρα ταινίες με ορισμένες εξαιρετικές επιλογές, για τον κόσμο που δεν θέλει να δει όλες τις συναυλίες και υπάρχουν αρκετοί τέτοιοι, πιστέψτε με. Από το Blade Runner, το Caligula, το Miller’s Crossing μέχρι και τα Harold and Maude, Peeping Tom, Shining, Magnolia και την τριλογία του Νονού, υπήρχαν όπως καταλαβαίνετε αρκετές αφορμές για να μην κουνηθούμε από τις θέσεις μας. Τελικά καταφέραμε να ξεσηκωθούμε και να δούμε στη μικρή αίθουσα τους θεϊκούς Godspeed You Black Emperor! Το πρόγραμμα βέβαια έγραφε ότι μαζί τους θα έπαιζαν και οι Do Make Say Think πράγμα που έγινε, αλλά δεδομένου ότι θα έπαιζαν και οι δύο για συνολικά μιάμιση ώρα, δεν αναμέναμε κάτι αντίστοιχο με αυτό το σοκ της Αθήνας.
Παρόλο βέβαια το μικρό της διάρκειας, οι Godspeed ήταν για ακόμη μία φορά απερίγραπτοι. Με τον ίδιο ρυθμό όπως και στο Ρόδον, ανύψωναν τις αισθήσεις μας και κατάφεραν για ακόμη μία φορά να μας κάνουν να παραμιλούμε. Ορισμένα συγκροτήματα δεν χορταίνεις να τα βλέπεις live, και δεδομένου ότι το υλικό τους δεν είναι και το πιο προσβάσιμο για όλες τις ώρες και όλες τις διαθέσεις, αυτό που τελικά καταφέρνουν οι Godspeed είναι ιστορικής σημασίας. Το post-rock, στο οποίο είναι χωρίς αμφισβήτηση βασιλιάδες, είναι μεν δύσκολο είδος αλλά στα χέρια τους έιναι θεραπευτικό. Προς ενημέρωση, οι Godspeed έπαιζαν στη μικρή σκηνή του ATP, και μόνο για το πρώτο Σαββατοκύριακο. Ταυτόχρονα στην πάνω αίθουσα βρίσκονταν οι ιστορικοί Wire, αλλά οι περισσότεροι ήθελαν να δουν τους Καναδούς και φυσικά δεν τα κατάφεραν. Σε ένα τόσο αγνό φεστιβάλ, δεν περιμέναμε να δούμε τέτοιες επιπολαιότητες. Παρόλ’αυτά πρέπει να αισθανόμαστε τυχεροί που τους είδαμε για ακόμη μία φορά.
To πλήρες σετ της δεύτερης ημέρας (20-Απριλίου-2002)
Primary Stage: (Mε σειρά εμφανίσεως)
Lonesome Organist
High Dependancy Unit
Nina Nastasia
Plush
Rachel’s
Wire
Secondary Stage:
Shellac
Versus (Ακυρώθηκαν)
Shannon Wright
Robbie Fulks
Smog
Do Make Say Think/ Godspeed You Black Emperor!
