Kυριακή 21 Απριλίου 2002
Tην τελευταία ημέρα του φεστιβάλ τα πράγματα ήταν καλύτερα για όλους μας. Ξυπνήσαμε σχετικά καλά και δώσαμε άτυπο όρκο ότι θα δούμε όσο πιο πολλά μπορούμε. (Ναι, καλά!). Έξω από την μικρή αίθουσα που έπαιζαν οι Shellac το απόγευμα έπεφταν οι συνηθισμένες κατάρες και βρισιές, αλλά εμείς ούτε που ασχοληθήκαμε. Αντίθετα, το πρώτο live της ημέρας στο οποίο παρεβρεθήκαμε ήταν οι Αμερικάνοι Silkworm. Σε μία σχετικά άδεια μεγάλη αίθουσα, οι τέσσερεις τύποι από το Chicago παρουσίασαν τον καινούργιο τους δίσκο καθώς και μερικά τραγούδια από τις προηγούμενες δουλειές τους. Το show ήταν κάτι μεταξύ αδιάφορου και μετρίου διαμετρήματος. Οι Pavement προσεγγίσεις ήταν αρκετά συμπαθητικές, ενώ οι επιρροές από The Band ήταν κάπως άσχημες για τα πολυπαθή αυτιά μας. Τελικά, παίζοντας λιγότερη ώρα από το αναμενόμενο, οι Silkworm μας χαιρέτησαν, μας παρακάλεσαν να αγοράσουμε το cd τους -το οποίο θα βρισκόταν μόνο για πώληση στο κατάστημα του ATP και μόνο εκεί αφού κανονικά κυκλοφορεί τον Ιούνιο. Όχι, δεν παρασυρθήκαμε.
Παράλληλα με το τελείωμα των Silkworm, στην κάτω σκηνή, ξεκινούσαν οι Arcwelder αλλά σιωπηλά αποφασίσαμε ότι δεν θα πάρουμε. Κάνοντας μία βόλτα στα περίχωρα του συναυλιακού χώρου, η ώρα πέρασε και ήταν στιγμή πλέον για τους Dead Moon. Η αλήθεια ήταν ότι δεν καιγόμασταν ιδιαίτερα, αλλά στην επάνω σκηνή έπαιζαν οι Mission of Burma, οπότε το rock’n’roll των Dead Moon, φάνηκε πιο ελκυστικό. Η τριπλέτα του Fred Cole ήταν σε δαιμονιώδη φόρμα. Με ένα εξοντωτικό σετ κατάφεραν να ενθουσιάσουν το αγγλικό κοινό και μαζί με αυτούς και εμάς φυσικά. Μία ώρα έπαιξαν οι Αμερικάνοι παλαίμαχοι του garage και το ευχαριστηθήκαμε. O νους μας όμως βρισκόταν στο επόμενο συγκρότημα με το αλλόκοτο όνομα, The Upper Crust. Μην γνωρίζοντας τίποτα γι’αυτους, αλλά διαβάζοντας κάποιες υπέροχες βλακείες στο συνοδευτικό πρόγραμμα του ATP, τους περιμέναμε με αγωνία. Τελικά, ανταμοιφθήκαμε αδρά, όχι τόσο από τη μουσική αλλά κυρίως από τη σκηνική παρουσία.
Οι Upper Crust, είναι τέσσερεις τύποι από τη Βοστώνη, οι οποίοι αντιγράφουν το rock’n’roll των AC/DC και των Kiss, μην μένοντας όμως μόνο εκεί. Εμφανίστηκαν στη σκηνή με φορεσιές του 18ου αιώνα, με κατάλευκο make-up, με λουδοβίκιες περούκες και σφιχτά κολάν. Το γέλιο ήταν απερίγραπτο. Αρκετό καιρό πριν φύγω για την Αγγλία, είχα επικοινωνήσει με έναν υπεύθυνο του ΑΤΡ, τον κύριο John Yates (τον οποίο ευχαριστώ πολύ), ο οποίος είχε την καλωσύνη να με προμηθεύσει με δύο photo-passes. Αυτά τα δύο πασάκια, τα χρησιμοποιούσε όλο το δωμάτιο και χωνόμασταν ακριβώς στο χώρισμα κοινού και σκηνής, μαζί με τους επαγγελματίες φωτογράφους, οι οποίοι έκαναν τη δουλειά τους. Εμείς βέβαια απολαμβάναμε καλύτερα τις συναυλίες (όσες είδαμε τέλος παντων) και τραβήξαμε ορισμένες πολλά υποσχόμενες φωτογραφίες, τις οποίες θα δείτε σε ξεχωριστό άρθρο. Στους Upper Crust βέβαια, το φωτογραφικό χώρισμα είχε επιδοθεί σε ένα άνευ προηγουμένου κωμικό ξέσπασμα, ενώ η μουσική ακουγόταν τόσο επίπεδη και ανιαρή, γεγονός το οποίο όμως δεν μας ένοιαζε καθόλου. Θα το θυμόμαστε για πάντα....(το γέλιο, όχι το live).
Mετά τους Upper Crust, τα πράγματα γίνονταν επικίνδυνα. Η μικρή σκηνή στην οποία έπαιζαν ήταν ήδη ασφυκτικά γεμάτη αλλά όχι γι’αυτούς, αλλά για τους Fall που θα ακολουθούσαν. Το να βγεις από την αίθουσα και να ξαναμπείς είναι αδύνατο, αλλά το δοκίμασα. Ήμουν πολύ περίεργος για τους Cheap Trick που είχαν ήδη βγει και έπαιζαν στην κεντρική σκηνή, που ρίσκαρα τον κύριο Mark E. Smith. Προς μεγάλη μου έκπληξη, η κεντρική σκηνή, ήταν γεμάτη μέχρι αηδίας. Το αγγλικό κοινό, είτε από λαχτάρα είτε από αδυναμία να μπει στους Fall είχε πλυμμηρίσει το χώρο που οι Cheap Trick θα έπαιζαν το 80’s hard-rock τους. Να’ναι καλά ο John Yates, χώθηκα στα φωτογραφικά χαρακώματα και εκεί είδα με τα μάτια μου κάτι το οποίο θέλω να ξεχάσω. Μεσήλικες με προβλήματα υγείας να σκοτώνουν τις κιθάρες τους και να περνιούνται για θεϊκοί rock-stars. Στο βάθος η Kim Deal χαμογελούσε, αλλά δεν μπόρεσα να καταλάβω αν κοροϊδευε ή αν όντως περνούσε καλά. Μετά από δύο τραγούδια έφυγα.
Η είσοδος μου στους Fall ήταν επεισοδιακή. Η ουρά έβγαινε έξω από το κτίριο και οπλισμένος με θράσος κατευθύνθηκα στην πίσω είσοδο, η οποία χρησιμοποιούταν μόνο για έξοδο. Ο security guard φυσικά με σταμάτησε, αλλά με ένα θρασύ ύφος και με υψωμένο το φωτογραφικό πάσο, απαίτησα να με αφήσει να κάνω τη δουλειά μου. Που να ήξερε ότι η μηχανή μου δεν είχε καν φιλμ μέσα. Τελικά, η είσοδος μου στέφθηκε με επιτυχία, και για τη μία ώρα που ο Mark E. Smith και η μπάντα του ήταν στη σκηνή πέρασα τέλεια. Υποκρινόμενος ότι έβγαζα φωτογραφίες, κάθησα στο συγκεκριμένο χώρο για περίπου τρία τέταρτα, ενώ μετά ανακατεύτηκα με τον κόσμο διότι το stage-diving άρχισε να γίνεται επικίνδυνα κοντινό.
Οι Fall έκαναν το τέλειο κλείσιμο σε ένα όχι και τόσο επιτυχημένο φεστιβάλ. Αυτό τουλάχιστον μου είπαν οι υπόλοιποι της παρέας που είχαν παρευρεθεί και στα δύο προηγούμενα. Εντούτοις, η εμπειρία ήταν καταπληκτική και τα κριτήρια που θέτουν οι Άγγλοι για τα φεστιβάλ τους είναι αρκετά υψηλά. Αν και ακριβό σπορ, θα το ξαναεπιχειρήσω του χρόνου. Όσοι μπορείτε κάντε το ίδιο, αξίζει και με το παραπάνω.
To πλήρες σετ της τρίτης ημέρας (21-Απριλίου-2002)
Primary Stage: (Mε σειρά εμφανίσεως)
Three Second Kiss
PW Long
Zeni Geva
Silkwork
Mission of Burma
Cheap Trick
Secondary Stage:
Shellac
Mark Robinson
Brick Layer Cake
Flour
Arcwelder
Dead Moon
The Upper Crust
The Fall
