Electrelane

Είναι πάντοτε όμορφο να βλέπουμε live συγκροτήματα, τα οποία μόλις έχουν κυκλοφορήσει τον πρώτο τους δίσκο και βρίσκονται στα πρώτα στάδια της καριέρας τους. Έτσι ανακαλύπτουμε τυχόν αναλαμπές ευφυϊας, ψεγάδια και ακατέργαστα σημεία της προσωπικότητάς τους. Οι τέσσερεις Electrelane που ήρθαν στη χώρα μας το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε, μας έδωσαν μία καλή αλλά σύντομη γεύση του rock’n’roll τους και μας έκαναν την τιμή να μας παραχωρήσουν και μία συνέντευξη την οποία θα διαβάσετε τις προσεχείς ημέρες. Τις ευχαριστούμε πολύ και τις αναμένουμε ξανά του χρόνου με καινούργιο υλικό και μεγαλύτερη εμπειρία.

Στο συναυλιακό μέρος, τα πράγματα ήταν λίγο άβολα. Το Αν Club κατά την προσφιλή του συνήθεια ξεχύλλισε από κόσμο (sold-out εκείνη τη στιγμή), και το γεγονός αυτό συνέβαλε στη δυσκολία του εξαερισμού και επομένως την αφόρητη ζέστη που παρήγαγε η πολυπληθέστατη σωματική θερμότητα των παρευρισκομένων. Το support group, οι Έλληνες Frantic V – οι οποίοι ήταν τέσσερεις και όχι πέντε – ανέβηκαν στη σκηνή κατά τις 11:15 και για περίπου 50 (!) λεπτά απέδωσαν ένα garage-rock’n’roll σύνολο το οποίο δεν με ενθουσίασε. Με μέτριο ήχο, αδιάφορα φωνητικά αλλά και ένα εξαιρετικό αρμόνιο (το μόνο που διασώθηκε), κούρασαν τον περισσότερο κόσμο που είχε έρθει για να δει τις κοπέλες. Τελικά αυτές εμφανίστηκαν γύρω στις 11:40 και σιγά-σιγά ξεδίπλωσαν το υλικό του δίσκου τους στα ηχεία του Aν.

Ο ήχος ήταν σε γενικές γραμμές καλός. Αυτό που δεν ήταν καλό, ήταν η διάρκεια του live των τεσσάρων Αγγλίδων. 45 λεπτά μόνο κράτησε στο σύνολο του το σετ (μαζί με το encore του ενός τραγουδιού) ενώ ήμασταν σίγουροι ότι μπορούσε να συνεχιστεί τουλάχιστον στο διπλάσιο. Και είναι απλό. Όλα τους τα τραγούδια είναι βασισμένα σε jam sessions, γεγονός που τα καθιστά εύπλαστα όσον αφορά τη live διάσταση τους. Αντίθετα εμείς ακούσαμε αυστηρές επιλογές από το “Rock it to the moon” συν δύο καινούργια αδιάφορα τραγούδια. Ίσως η όρεξη να έλειπε από τα κορίτσια, αλλά το υλικό του δίσκου του προσφέρεται αν μη τι άλλο μέχρι και για αυτοσχεδιασμούς επί σκηνής. Η farfisa και τα drums έβγαζαν φωτιές ενώ η κιθάρα και το μπάσο ήταν αξιοπρεπέστατα. Για όσο κράτησε το σετ ευχαριστιόμασταν το υλικό του δίσκου αλλά πάντοτε νιώθαμε ότι κάτι έλειπε.

Ας ελπίσουμε την επόμενη φορά που θα τις δούμε live να μας χορτάσουν τόσο σε διάρκεια όσο και σε ποιότητα, με το δεύτερο να μην έχει φόβο να εξαφανιστεί. Απ’ότι μάθαμε και απ’ότι θα διαβάσετε πιο διεξοδικά στη συνέντευξη, τον Ιούνιο οι κοπέλες πάνε στο Βερολίνο για να γράψουν τον καινούργιο δίσκο και κατόπιν στο Chicago για να το ηχογραφήσουν υπό τη ματιά και την παραγωγή του γίγαντα Steve Albini. Τα μηνύματα για το μέλλον είναι αρκετά ελπιδοφόρα, και έτσι πρέπει να είναι.