Ο χαρακτηρισμός «τυπικό» θα μπορούσε άνετα να περιγράψει το live των Άγγλων Muse στο Ρόδον το βράδυ της Παρασκευής. Θα έπρεπε όμως να ήσουν πραγματικά φίλος της μουσικής τους για να πεις ότι σου άφησε κάτι, αν ακόμα και γι’αυτό αμφιβάλλω.
Φίλοι όμως των Muse αποδείχτηκε ότι υπάρχουν πάρα πολλοί αν κρίνουμε από το γεγονός ότι δεν υπήρχε διαθέσιμο εισιτήριο ούτε για δείγμα από το μεσημέρι, με αποτέλεσμα το Ρόδον να είναι κατάμεστο. Με τις κάτω των 20 χρονών ηλικίες να κυριαρχούν, με μια σαφή πλειοψηφία των 16χρονων, το νεανικό κοινό των Muse φάνηκε να απολαμβάνει κάθε ένα από τα μόνο 75 λεπτά της παρουσίας του Matt Bellamy και τη παρέας του στη σκηνή.
Μέσα στα 75 αυτά λεπτά, οι Muse παρουσίασαν ένα set, δομημένο στην αρχή, πρώτα τα album fillers, στην μέση τα singles και τέλος τα hits, χωρίς να ξεχάσουν κάτι, χωρίς κάποια έκπληξη, αλλά και χωρίς encore, κάτι που από ότι παρατήρησα δεν πρέπει να ενόχλησε κανέναν, ούτε τους fans του group, ούτε όσους είδαν φως και μπήκαν από περιέργεια, καλή ώρα.
Από εκεί και πέρα οι Muse είναι από τις πιο κλασσικές “love or hate” περιπτώσεις. Άλλοι βρίσκουν τα οπερατικά φωνητικά του Bellamy καταπληκτικά, και άλλοι αποκρουστικά. Προσωπικά ανήκω στην δεύτερη ομάδα μουσικόφιλων, αυτών που ποτέ δεν κατάλαβαν προς τι ο ντόρος για αυτό το μέτριότατο τρίο. Ή μήπως ξέρω γιατί; Ίσως αυτό που τραβάει αρκετούς ακροατές στην μουσική των Muse, είναι αυτή η ιδιάζουσα, κάκιστη για μένα, μεταλλίζουσα αισθητική που φλερτάρει με το prog rock, που βγαίνει μέσα από την σκηνική παρουσία του group, τα μελοδραματικά φωνητικά του Bellamy και τα προβλεπόμενα μακρά κιθαριστικά riffs, όλα κάτω από μία βρετανική indie rock ταμπέλα.
Ίσως, τα τεράστια άσπρα μπαλόνια-φούσκες που βρέθηκαν πάνω από τα κεφάλια του κοινού του Ρόδον στο τέλος του set, που τόσο εύκολα έσπαγαν και φανέρωναν την κενότητά τους, να δίνουν και την καλύτερη αφορμή για να χαρακτηρίσουμε τα όσα διαδραματίστηκαν στην σκηνή με τους Muse.
