The Strokes

Είμαι στην Πράγα (τσιμπιέμαι) και σε λίγο θα δω τους Strokes (ξανατσιμπιέμαι). Διπλό απωθημένο: μια πόλη που έχω προσπαθήσει να πάω αρκετές φορές –ανεπιτυχώς- και ένα συγκρότημα που το παρακολουθώ για περισσότερο από ένα χρόνο, χωρίς να έχω καταφέρει να το δω να παίζει live, παρά μόνο νοητά, μέσα από τις βασανιστικές/ σαδιστικές περιγραφές φίλων που ζουν στο εξωτερικό. Αποδεικνύεται ότι ο θεός τελικά είναι γυναίκα, ακούει στο όνομα Jeannette, ζει στην Νέα Υόρκη και χωρίς την βοήθεια της (Thank you my dearest Jeannette!) δεν θα καταφέρναμε εγώ και οι δυο φίλοι μου να δούμε από κοντά το συγκρότημα που ταρακούνησε μπλα μπλα μπλα…..

Το Acropolis Palac, βρίσκεται στην περιοχή που οι ντόπιοι ονομάζουν Praha 3. Είναι μόλις 7:30 μ.μ. και με μεγάλη μας χαρά διαπιστώνουμε ότι όχι μόνο τα ονόματα μας υπάρχουν στην guest-list της μπάντας, αλλά και ότι έχουμε εξασφαλίσει ένα photo pass. Πράγμα που σημαίνει ότι κάποιος από μας θα καταφέρει να τραβήξει με την κάμερα ολόκληρο το live (στα κρυφά έγινε αυτό, χωρίς ευτυχώς να το πάρουν χαμπάρι οι σεκιουριτάδες, γιατί διαφορετικά θα βρισκόμασταν με μια κλοτσιά κατευθείαν μέσα στον Vltava). Άλλή μια διαπίστωση που μας χαροποιεί ιδιαίτερα είναι το γεγονός ότι η μπύρα κάνει 20 κορωνες (δηλαδή περίπου 200 δρχ.) Οι ιδιοκτήτες Skoda (έτσι ονομάσαμε τους κατοίκους της πόλης- για προφανείς λόγους) είναι ελάχιστοι, σε αντίθεση με τα άπειρα αμερικανάκια που συνωστίζονται μπροστά από την σκηνή, στο χωρητικότητας μόλις εξακοσίων ατόμων άψογο club. Περιττό να αναφέρω ότι το show είναι sold-out.

Το ντουέτο των Stereo Total, με παρουσία πάνω στην σκηνή που διαφέρει κατά πολύ από την εικόνα και το ύφος των album τους, θυμίζει αρκετά το συγκρότημα που ακολούθησε ως support τους Strokes στην περσινή τους περιοδεία στην Μ. Βρετανία, τους Moldy Peaches. Ερμηνεύουν κομμάτια όπως τα “Holliday Inn”, “Soupercool” και “Grand Prix Television”, με rock’n’roll αγριωπή διάθεση, που συνδυάζουν εκπληκτικά με την κάπως καμπαρετζίδικη/lounge αισθητική τους και τα αλά παιδικό πάρτι χορευτικά τους. Ξεσηκώνουν ακόμα και κάτι ζαβά αμερικανάκια που φαίνονται εντελώς εκτός τόπου και χρόνου ( ήρθα διακοπές στην Πράγα, είδα Strokes, θυμήθηκα πατρίδα και την 11η Σεπτεμβρίου και μπήκα).

Στο διάστημα που μεσολαβεί πριν την επέλαση των αμερικανών, ακούμε τα άπαντα των Ramones και ξαφνικά η ένταση της μουσικής δυναμώνει και το “Girls Just Wanna Have Fun” πλημμυρίζει την ήδη ιδρωμένη ατμόσφαιρα. Στο σημείο αυτό, για λόγους που δυστυχώς θα εξηγήσω παρακάτω, θυμάμαι τον φίλτατο κύριο Καραφωτιά. Τα αγόρια βρίσκονται ήδη στην σκηνή και μέσα στο σκοτάδι, ξεκινούν με αλεφαντική, θα-σας-πάρουμε-τα-σώβρακα διάθεση, να πάιζουν ένα καινούριο κομμάτι, το “Meet Me In The Bathroom”. Τα φώτα ανάβουν και ο κόσμος ουρλιάζει. Ο πραγματικός σκοτωμός από πλευράς κοινού και μπάντας, γίνεται αμέσως μετά, με τις πρώτες νότες του “The Modern Age”. Στο σημείο αυτό και αφού έχουμε εισπράξει πολλές καθόλου ντελικάτες αγκωνιές και κλοτσιές, αποφασίζουμε να ανέβουμε στο θεωρείο (ναι, είμαστε φλώροι). Πολύ σωστή απόφαση γιατί βλέπουμε τέλεια, στα δύο μέτρα την σκηνή, μπορούμε να χορεύουμε άνετα, άσε που και εγώ και η φίλη μου, ως κλασσικές ηλίθιες groupies, έχουμε την ψευδαίσθηση ότι ο Casablancas μας κοιτάει (dream on little girls, la-la-la).

Ένα ακόμα καινούριο άσμα, το “Ze Nieu”, εισπράττει τις επιδοκιμασίες του τρελαμένου εντελώς κοινού. Παίζουν όλα τα τραγούδια του “Is This It”, όσο άρτια θα μπορούσα να φανταστώ μόνο στον ύπνο μου, λίγο πιο αργά βέβαια, αλλά η φωνή δένει απόλυτα με αυτό τον ρυθμό και την μισό νωχελική, μισό τσιτωμένη συνολική τους σκηνική παρουσία. Το πλήθος από κάτω πλέον έχει εκτροχιαστεί εντελώς, ειδικά στο “New York City Cops”, μου θυμίζουν κουβάρι, όπως όταν τσακώνονται στα cartoons και βλέπεις μόνο χεράκια και μαλλιά να ξεπροβάλλουν.

Στο σημείο αυτό ξαναθυμάμαι τον Καραφωτιά και την θεωρία του περί των σεξουαλικών προτιμήσεων του τραγουδιστή, γιατί το κακό έχει παραγίνει : o Casablancas δεν έχει σταματήσει λεπτό να πειράζει και να μουρμουρίζει (δεν θέλω να ξέρω τι) στο αυτί του κιθαρίστα Νick Valensi, αλλά βγάζω αυτόματα αυτές τις ηλίθιες σκέψεις από το μυαλό μου και σκέφτομαι ότι α) η πολύ φτηνή μπύρα τελικά δύναται να επηρεάσει και μια μπεκροκανάτα σαν εμένα και ότι β) θα τον κανονίσω τον Καραφωτιά, όταν γυρίσω Αθήνα. Πασχίζω με το πληκτρολόγιο να μην γράψω το κλισέ, αλλά αυτό είναι ένα από τα καλύτερα live που έχω δει στην ζωή μου. Είναι αυτό, αυτό είναι, έχω χάσει τα λόγια μου, τον φίλο μου με την κάμερα, την μπύρα, την τσάντα, απλά χοροπηδάω, όπως ακριβώς την πρώτη φορά που άκουσα το album. Μας (απo)τελειώνουν με το “Take It Or Leave It”, έτσι απλά, χωρίς encore, το μόνο που μένει είναι ένα διαπεραστικό feedback, τα κωλόπαιδα, τι θα κάνω εγώ τώρα με αυτό το joker χαμόγελο;