Το A.T.P είναι ίσως μια από τις καλύτερες ευκαιρίες για ένα φίλο τις ανεξάρτητης μουσικής σκηνής να δει και να ακούσει μουσικούς που πειραματίζονται και ανακαλύπτουν νέους ήχους και νέα στυλ. Ιδιαίτερα όταν οι βασικοί διοργανωτές είναι οι Sonic Youth δεν υπάρχει καμμία αμφιβολία ότι το φεστιβάλ θα είναι ένα ταξίδι σε πρωτόγνωρα ηχητικά κύματα. Μετά από αρκετά τηλεφωνήματα και παζάρια το εισητήριο έφτασε στα χέρια μου στις 5 το απόγευμα με αποτέλεσμα να χάσω τα πρώτα συγκροτήματα, αφού οι πόρτες είχαν ήδη ανοίξει από τις 3.30.
Στην αρχή επισκέφτηκα το Αckerman Grand Ballroom (στις πραγματικά πανέμορφες εγκαταστάσεις του UCLA) για να παρακολουθήσω τους Fred Anderson Trio. Κόντρα μπάσο, τύμπανα και σαξόφωνο σε avant garde συνθέσεις και free jazz ρυθμούς των 70s, αλλά δυστυχώς πολύ δυνατά, με αποτέλεσμα να αλλοιώνεται το τελικό αποτέλεσμα. Αυτό ήταν και το μοναδικό ελάττωμα που παρατήρησα στον ήχο καθ’όλη τη διάρκεια του φεστιβάλ.
Συνέχεια είχαν οι Califone στο Royce Hall. Με αρκέτα μέλη στη σύνθεσή τους κινήθηκαν σε rock-country μελαγχολικές μελωδίες με πολλές εναλλαγές στις φωνές, φανερά επηρεασμένοι από τη μουσική του Jacob Dylan.
Το όνομα Lee Ranaldo δεν νομίζω οτι χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Το μόνο που μπορώ να πω είναι οτι η εμφάνιση του ήταν πολύ πιο παρανοϊκή από την οποιαδήποτε προσδοκία και φαντασία όλων των θεατών. Η παρουσία του και μόνο στη σκηνή επέφερε αμέτρητα χειροκροτήματα και ουρλιαχτά. Μαζί του έπαιξαν οι Κevin Drumm-d.j και Leah Singer στο σαξόφωνο. Ο Lee (άξιος απόγονος του Syd Barett) αφού άναψε το οn σε τουλάχιστον 10 διαφορετικά εφέ, ξεκίνησε να συμπεριφέρεται βάναυσα στη κιθάρα του σέρνοντάς τη στο πάτωμα και χτυπώντας τη στις γύρω καρέκλες. Σε συνδυασμό με samples και loops απο τον d.j τα οποία δεν είχαν καμία απολύτως σχέση με οτι είχα ακούσει μέχρι σήμερα, το ηχητικό αποτέλεσμα μπορεί να χαρακτηριστεί μόνο ως χαοτικό. Κεραυνοί πάνω σε ηλεκτροφόρα καλώδια που με τη σειρά τους έπεφταν στο έδαφος ήταν η εικόνα που μου ήρθε στο μυαλό, σκέψη η οποία στη συνέχεια επαληθεύτηκε, καθώς μετά από λίγο ξεκίνησε η προβολή ενός φιλμ γυρισμένο από τον Lee με κύριο στοιχείο καμμένο έδαφος και νέον επιγραφές.
Συνέχεια είχε το κλασσικό πλέον δοξάρι που χρησιμοποιήθηκε σαν προέκταση της πένας βγάζοντας ένα ακόμα πιο επιβλητικό βοητό και η πρόσθεση του σαξοφώνου, που πραγματικά δεν έβγαλε ούτε μία φυσιολογική-ολοκληρωμένη νότα. Στο τελευταίο στάδιο της εμφάνιςής του ο Lee αποσύνδεσε τη κιθάρα του και κρατώντας πλέον μόνο το καλώδιο άρχισε να μαστιγώνει ότι έβρισκε μπροστά του, και πλέον δεν υπάρχουν λόγια για να εκφράσω τι ακουγόταν και δεν νομίζω να ήμουν ο μόνος. Μέσα σε πολλά χειροκροτήματα και ανοιχτά στόματα αποχώρησε ο Lee χωρίς να πει κουβέντα.
Σειρά στη σκηνή του Royce Hall είχαν οι Jackie-O-Motherfucker οι οποίοι παρά το πολλά υποσχόμενο όνομα δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο αφού κούρασαν το κοινό με στεγνές συνθέσεις και έκαναν εμένα προσωπικά να φύγω μετά τα πρώτα 20 λεπτά.
Η ώρα ήταν 9.00 όταν αποφάσισα να μεταφερθώ και πάλι στο Ackerman Grand Ballroom. Στη σκηνή βρισκόταν ήδη ο Merzbow (Masami Akita) παίζοντας το synth του. Πραγματικά δεν ξέρω γιατί, αλλά ο τύπος ακουγόταν σαν το σκουπιδοφάγο του νεροχύτη μου με έναν εκνευριστικά μονότονο χαρακτήρα και χωρίς καμία αλλαγή και ποικιλία.
Αποτέλεσμα και από αυτή την ακρόαση ήταν η φυγή μου έξω από τις αίθουσες για μερικά λεπτά για να ησυχάσουν τα αφτιά μου και να επιδοθώ σε οφθαλμόλουτρα και συναναστροφές με το αντίθετο φύλο, θέμα όμως που είναι μία άλλη ιστορία που δεν χρειάζεται να αναλύσω τώρα.
Επιστροφή στο Ackerman Grand Ballroom, που σειρά είχαν τρία κορίτσια «ανάσταση» που φέρουν στο όνομα Sleater-Kinney. Μία πολύ καλοδεμένη punk μπάντα φτιαγμένη στις αρχές των 90s από τις κιθαρίστριες/τραγουδίστριες Carnie Brownstein και CorinTucker. Καλοφτιαγμένες συνθέσεις με δύο ξεχωριστές φωνές φανερά επηρεασμένες απο Janis Joplin αλλά με το δικό τους ιδιαίτερο στοιχείο που τις έκανε άξιες σεβασμού.
Με την προσθήκη της πολύ δυνατής Janet Weiss στα drums τα κορίτσια προσέφεραν ένα «άγριο» show βασιζόμενες κυρίως στη τελευταία δισκογραφική τους δουλειά με τίτλο “The Hot Rock” και με τα “God Is a Number”, “Living In Exile” και “Get Up” να ξεχωρίζουν σαν πολύ δυνατές στιγμές. Επίσης τα “I Wanna Be Your Joey Ramone” και “All Hands in the Bad One” ξεσήκωσαν χαρακτηριστικά τον κόσμο. Μοναδικό ψεγάδι στην εμφάνιση των S.K ήταν οι έλλειψη ιδεών σε κάποια τραγούδια με αποτέλεσμα την επανάληψη και τη μονοτονία χωρίς όμως να χαλάει τη γενικά εξαιρετική τους εμφάνιση.
Η ώρα είχε φτάσει πλέον 11.00 και μία μπάντα χώριζε πλέον το κοινό από τον Aphex Twin.Οι Boredoms που ομολογώ οτι είχα ακούσει ελάχιστα πράγματα από αυτούς, (αν και βρίσκονται στο προσκήνιο από τα μέσα της δεκαετίας του ‘80) έδωσαν ίσως τηn πιο εντυπωσιακή παράσταση της ημέρας. Με αρχηγό τον Eye Yamataka (φωνή/synth) και 3 σετ κρουστών επέδειξαν εξαιρετικές μουσικές ικανότητες, (εκπληκτικό δέσιμο και συγχρονισμό) με βάση παραδοσιακή Ιαπωνική μουσική σε συνδυασμό με ατμοσφαιρική electronica , jungle ρυθμούς και εκρηκτικές κραυγές από τον Eye. Με τραγούδια από τη πιο γνωστή μέχρι σήμερα δουλειά τους το “Vision Creation Newsun” άφησαν άφωνους τους θεατές . Αξιοσημείωτο είναι και το γεγονός οτι πέραν της μουσικής, το στήσιμο της μπάντας, ο φωτισμός και οι κινήσεις των μουσικών προσέφεραν ένα θέατρο σκιών στο πανί που βρισκόταν από πίσω. Με λίγα λόγια μία ολοκληρωμένη οπτικοακουστική παράσταση που άφησε τους πάντες ικανοποιημένους και προετοίμασε το κοινό για τη συνέχεια.
Κάπου εδώ θα ήθελα να αναφέρω οτι αν και πολύ θα ήθελα να δω τους Wilco ήταν αδύνατο γιατί έπαιζαν την ίδια ώρα με τον Aphex Twin στο Royce Hall. 
Στις 12.15, όπως άλλωστε ήταν και προγραμματισμένο, τα πάντα σκοτείνιασαν και οι πρώτοι ήχοι ακούστηκαν. Λίγα λεπτά αργότερα ο Richard D. James (Aphex Twin) έκανε την εμφάνισή του σε μία κυριολεκτικά άδεια σκηνή ντυμένος μέσα σε μία λευκή ρόμπα και φορώντας μία μάσκα λες και βγήκε από σκηνή του “Eyes Wide Shut” έτοιμος για να «οργιάσει». Το κοινό ξεσάλωσε καθώς ακούγονταν κομμάτια από το “Selected Ambient Works ‘85-‘92” (ίσως το καλύτερο στο είδος του) με αρκετές αλλαγές όμως, και διαφορετικές μίξεις που έκανε την αναγνώριση των κομματιών αρκετά δύσκολη. (άλλωστε όταν ακούς A.T απλά χορεύεις ασταμάτητα και δεν σε ενδιαφέρει τίποτα).
Ο Aphex Twin με πολύ χαλαρές κινήσεις διέσχιζε τη σκηνή δεξιά και αριστερά με χαρακτηριστική αδιαφορία για το τι γινόταν γύρω του. Όταν όμως άρχισαν να ακούγονται τα απίστευτα beats από το Windowlicker ζήτησε με έντονες κινήσεις των χεριών του τη συμμετοχή του κοινού, χειρονομίες όμως που αποδείχτηκαν εντελώς άσκοπες γιάτι ο κόσμος είχε ήδη ξεφυγεί. Σειρά είχαν δείγματα από το “AFX – Analogue Bubblebath 4” και η αποχώρηση του Aphex Twin από τη σκηνή για το υπόλοιπο της συναυλίας, γεγονός που δεν ενόχλησε σχεδόν κανέναν, εκτός από μερικούς που ίσως είχαν και δίκιο, αφού είχαν πληρώσει ένα κάρο λεφτά, και βρισκόμασταν μόνο στα μισά. Εγώ από την άλλη πλευρά προσπάθησα να κρατήσω μία ουδέτερη στάση και το διασκέδασα όσο περισσότερο μπορούσα. Τα ερωτηματικά που είχαν σχηματιστεί πάνω από τα κεφάλια και ο δισταγμός εξαφανίστηκαν όταν ακούστηκαν οι εκπληκτικοί jungle ρυθμοί του “AFX – Hangable Autobulb” και οι καρδιές χτυπούσαν πάλι σε γρήγορες ταχύτητες.
Λίγα λεπτά ηρεμίας με δείγματα από το “I care because you do…” και τρελό ξεσάλωμα όταν κυριάρχησαν το drum n’ bass και τα παρανοικά samples του “Richard D. James Album”. Πλέον δεν υπήρχε άνθρωπος που να μην είχε παρασυρθεί από τη μουσική που σταδιακά ανέβαζε ταχύτητα και εναλασσόταν με διάφορα μέτρα και loops.
Όταν η μουσική σταμάτησε γύρω στις 1.30 η «δίψα» για συνέχια ήταν ολοφάνερη στα πρόσωπα όλων, πράγμα που δυστυχώς δεν συνέβηκε, και ο κόσμος αποχώρησε φανερά κουρασμένος αλλά και πολύ ικανοποιημένος.
Το A.T.P ήταν σίγουρα πολύ ενδιαφέρον, τουλάχιστον η τρίτη μέρα, και με τον απόλυτο στόχο που δια στόματος Sonic Youth ήταν “Hot licks, pure noise and sweet thunder” να επιτυγχάνεται στο μέγιστο βαθμό. Δεν μπορεί λοιπόν παρά να είναι μία ωραία εμπειρία που θα κρατήσει στο ταξίδι του χρονού. Από το ηλιόλουστο Los Angeles, χαιρετισμούς, και εις το επανιδείν.
