Όσες φορές και αν έχεις δει τους Walkabouts live ποτέ δεν λες όχι για μια ακόμα. Να άλλη μια ευκαιρία λοιπόν, μια και δεν παρέλειψαν ούτε σε αυτή την περιοδεία τους να περάσουν από τα φιλόξενα μέρη μας. Η κάθε φορά που έτυχε να δω τους Walkabouts ήταν και εντελώς διαφορετική. Από το ξάφνιασμα στην πρώτη εμφάνιση τους στο Ρόδον, στη συγκίνηση της μεγαλειώδης εμφάνισης τους (με συνοδεία ορχήστρας μάλιστα) στο Γκάζι και στην πιο προσωπική γνωριμία μαζί τους στην συναυλία τους στο μικρό Hope & Grape στο Manchester.
Η βραδιά του Σαββάτου στο ΑΝ είχε και αυτή το δικό της διαφορετικό χαρακτήρα. Πιστεύω ότι η ατυχία τους να χάσουν το αεροπλάνο και να αναβάλλουν την εμφάνισή τους την προηγούμενη μέρα στο Club 22 τελικά επέδρασε θετικά μια και το ΑΝ έμοιαζε ιδανικός σαν χώρος. Αναγκαστήκαμε βέβαια να είμαστε λίγο στριμωγμένοι αλλά η αμεσότητα που ενέπνεε το όλο σκηνικό επέδρασε θετικά και στην μπάντα και στο κοινό. Μετά από τόσα χρόνια άλλωστε μια εμφάνιση των Walkabouts μοιάζει περισσότερο σαν μια συγκέντρωση καλών φίλων από τα παλιά και κάπως έτσι ήταν και στο Αν.
Ο συνδυασμός της ζεστή ατμόσφαιρας, με τον άψογο ήχο και το φοβερό κέφι ειδικά της Carla μας κέρδισε εξ αρχής (o Chris ήταν ελαφρά άρρωστος, το οποίο όμως δεν τον εμπόδισε στο τέλος και αυτόν να το ευχαριστηθεί δεόντως). Τα τραγούδια διαδέχονταν το ένα το άλλο, με τον κόσμο να σιγοντάρει στα refrain και να επικροτεί στο τέλος. Οι επιλογές ήταν αποκλειστικά από τους τελευταίους δίσκους (από το Devil’s Road και μετά) με τα κομμάτια του Ended Up A Stranger σε καταπληκτικές, ανώτερες του δίσκου, εκτελέσεις.
Τα highlights όπως κατάλαβα και από τις αντιδράσεις των γύρω μου ήταν διαφορετικά για τον κάθε παρευρισκόμενο, μια και ο καθένας έχει τα δικά του προσωπικά favorites από την πλούσια δισκογραφία τους. Το δικό μου είναι μάλλον το A Light Will Stay On, ένα τραγούδι που αδυνατώ να ξεπεράσω ακόμα και αν το ακούσω εκατοντάδες φορές. Παρόλο τις προτροπές που ακούγονταν κατά διαστήματα από το κοινό για παλιότερα κομμάτια κυρίως του New West Motel (Sweet Revenge, Your Hope Shines) μόνο στο τέλος ενέδωσαν με μια δυναμική εκτέλεση του Grand Theft Auto λίγο πριν την πρώτη αποχώρηση τους από τη σκηνή εν μέσο απογοήτευσης από το κοινό μια και η μιάμιση ώρα που είχαν μείνει στη σκηνή έμοιαζε πού λίγη. Επιστροφή στο encore με επίσης πρόσφατα κομμάτια και στη συνέχεια δεύτερο encore με την καθιερωμένη διασκευή που αυτή τη φορά ήταν μια έκπληξη.
Φανταστείτε μια απογυμνωμένη εκτέλεση του There is a light that never goes out των Smiths με διπλά φωνητικά από τον Chris και την Carla και τη συνοδεία μόνο μιας ακουστικής κιθάρας και ενός βιολιού. Εννοείται οτι σε κάθε στροφή το κοινό τους διέκοπτε με επευφημίες. Αυτό δυστυχώς ήταν και το τέλος της συναυλίας.
It’s always a pleasure playing here είπε αποχαιρετώντας η Carla. Το έχουμε ακούσει και από αλλους, αλλά αυτή είναι από εκείνους που πραγματικά το εννοούν. C u next time!
