HORARIOS SALA 1:
KID 606: 18.00-18.30
THE VON BONDIES: 19.05-19.45
THE WHITE STRIPES: 20.30-21.30
MOGWAI:22.30-24.00
RΦYKSOPP: 00.30-02.00
HORARIOS SALA 2 :
YA TE DIGO: 17.30-18.00
12TWELVE: 18.30-19.05
BEACHWOOD SPARKS: 19.45-20.30
HEFNER: 21.30-22.30
HORARIOS SALA 3 :
ROCKDELUX SOUND SYSTEM 2.0: 17.00-24.30
Το festival POP ATTACK ήταν το πρώτο μέρος μιας σειράς συναυλιών και events που έγιναν για τα πρώτα γενέθλια του club RAZZMATAZ στην Βαρκελώνη. Το όλο γεγονός έλαβε χώρα σε ένα, πράγματι, ιδανικό μέρος για συναυλίες. Το club ήταν παλιές αποθήκες, οι οποίες ανακαινίστηκαν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, ώστε να μπόρουν να φιλοξενούν παρόμοια events.
Τα lives ξεκίνησαν γύρω στις 17:00 στην αίθουσα 2 (μικρή), με τους Ισπανούς Ya Te Digo να έχουν τιμή να ανοίξουν το POP Attack. Δυστυχώς για το group δεν γνώριζα τίποτα και από την γεμάτη προβλήματα - το μπάσο απουσίαζε από πολλά κομμάτια - εμφάνιση τους και δεν είχα τη δυνατότητα να καταλάβω αρκετά πράγματα γι' αυτούς. Πάντως το show τους ήταν λίγο πόλυ καταδικασμένo, αφού διήρκεσε μόνο 30 λεπτά και το κοινό λόγω της ώρας ήταν λιγοστό.
Στη συνέχεια, η οποία ακολούθησε στη σάλα 1 (η μεγάλη αίθουσα του club), σειρά είχε ο Kid 606. Απο τον Kid δεν είχα ακούσει και πάρα πολλά μέχρι εκείνη τη στιγμή και απ' ότι φάνηκε πολύς κοσμός ήταν στην ίδια μοίρα με τον υπογραφών. O ΚΙD 606 λοιπόν, είναι μία μικροσκοπική φιγούρα, η οποία μόλις και μετά βίας διακρινόταν πίσω από τα pick ups, τα decks και το πλήθος των μηχανημάτων που είχε κουβαλήσει μαζί του. Ο ήχος του ήταν ένα πολύ περίεργο μείγμα hip hop με πολύ σκληρά loops drum 'n' bass και σκληροπυρηνικoύ techno. Η ένταση στην οποία έπαιζε τα κομμάτια του ήταν πραγματικά εκκωφαντική και σε ορισμένα σημεία όπου τον κυρίως λόγο είχε αναλάβει το μπάσο τα πράγματα γίνονταν ανυπόφορα. Αυτό οπώς ήταν φυσικό, είχε επίπτωση και στο κόσμο από κάτω, ο οποίος ήταν ελάχιστος. Οι περισσότεροι που προσέρχονταν για να πάρουν μία γεύση από τον ΚID, δεν είχαν τις αντοχές να κάτσουν πάνω από πέντε λεπτα στη σάλα 1. Το γεγονός ότι ο τύπος παίζει σε τόσο υψηλές εντάσεις, είναι ένας από τους λόγους που οδήγησε τους Mogwai να τον επιλέξουν ως support στην περιοδεία τους στην Ισπανία. Ειλικρινά λυπάμαι όσους θα έχουν την ευκαιρία (?) να ακούσουν αυτους τους δύο μαζί.
Μετά το τέλος της εμφάνισης του υπερβολικού KID 606, ακολούθησε το live των 12twelve. Πρόκειται για τοπική μπάντα με καταγωγή την Βαρκελώνη, πράγμα το οποίο συνέβαλλε στο να τύχουν μιας ενθουσιώδους υποδοχής από το κοινό, το οποίο συμμετείχε καθόλη τη διάρκεια της εμφάνισης τους. Οι 12twelve είναι μια τετραμελής μπάντα με αρκετα πειραματικό ήχο. Τα κομμάτια τους ως επί το πλείστον είχαν μεγάλη διάρκεια με πολλούς αυτοσχεδιασμούς. Τα samples και τα πλήκτρα που χρησημοποιούσαν μου θύμησαν σε πολλα σημεία salaryman και γενικώς τέτοιου ύφους συγκροτήματα.
Η συνέχεια επιφύλασσε την πρώτη έκπληξη της βραδιάς από το Detroit - η παρουσία του Detroit ήταν αισθητή και μετέπειτα - τους The Von Bondies. To group δεν το γνώριζα, απλά ήξερα ότι περιοδεύουν μαζί με τους White Stripes στην Ευρωπαική tourne τους. Όμως, η εμφάνιση τους ήταν μια αληθινή αποκάλυψη. Οι The Von Bondies παίζουν pure rock 'n' roll με έναν απίστευτα χορευτικό και groovy ήχο. Η μπάντα πρέπει σύγουρα να λατρεύει τους Make Up και τους Boss Hog. Ο ασιατικής καταγωγής drummer έκανε το λιτό drum set σε μερικά σημεία να βγάζει φωτιές και στα συν της σκηνικής παρουσίας πρέπει να προστεθεί η εκπληκτική - απ' όλες τις απόψεις - κιθαρίστρια. Μετά έμαθα ότι οι The Von Bondies όπως και οι White Stripes φυσικά, ανήκουν στο έμψυχο δυναμικό της φοβερής και τρομερής Καλιφορνέζικης εταιρίας Sympathy for the Record Industry, έχουν κυκλοφορήσει ένα LP το Lack Of Communication, δύο 7" και έχουν συμμετάσχει σε μερικές συλλογές. Ανακαλύψτε τους!
Η επόμενη συναυλία ήταν στην σάλα 2, από τους Βeachwood Sparks. To group από την Καλιφόρνια έκανε ότι περνούσε από τα χέρια του για να επιβεβαιώνει την καταγωγή του. Τα μέλη του συγκροτήματος ήταν λες και είχαν βγεί από μια χρονομηχανή της δεκαετίας του 60. Τα τραγούδια ήταν ντυμένα με θαυμάσιες μελωδίες από φυσαρμόνικα και αρμόνιο με αποτέλεσμα να παρασυρεσαι σε ένα γλυκό, ονειρικό και μελαγχολικό ταξίδι χώρις προορισμό. Το set περιελάμβανε κομμάτια και από τα δύο LP τους, ομως τα "Silver Morning After", "Sister Rose" και "Old Sea Miner" από το ομώνυμο LP τους, μας καθήλωσαν. Γενικά το ολό set κινήθηκε σε πολύ χαλαρούς ρυθμούς, ίσως φταίει εδώ ότι αρκετά μέλη τις μπάντας κυκλοφορούσαν μεθυσμένα μερικές ώρες πριν την έναρξη του live. Οι ηλεκτρικοί ψυχεδελικοί ήχοι, οι καλοδουλεμένες μελωδίες και γενικά η pop ατμόσφαιρα που μας έστελναν οι Βeachwood Sparks μετέτρεψαν το live σε μια μαγική εμπειρία.
H συνέχεια στη μεγάλη αίθουσα, ήταν πολύ διαφορετική. Το group που ακολούθησε άλλαξε τελείως το σκηνικό και την ατμόσφαιρα που είχαν δημιουργήσει μισή ώρα πριν οι Βeachwood Sparks. Η δεύτερη - και μεγαλύτερη - εκπλήξη από το Detroit ακούει στο όνομα the White Stripes. Βέβαια, εδώ για να πούμε την αλήθεια, τα κατορθώματα του ντουέτου από το Detroit στα live, έχουν γίνει λιγό πολύ γνωστά στους μουσικόφιλους κύκλους. Πιστέψτε με όμως, αυτό που ακολούθησε ούτε καν μπορούσαμε να το φανταστούμε και μόνο ως έκπληξη μπορεί να χαρακτηρισθεί.
Η παρουσία του κόσμου στο συγκεκριμένο live είχε αρχίσει να γίνεται ιδιαίτερα έντονη, αφου στην Ισπανία το group εχει αρκετούς fans. Το ντουέτο (ανδρόγυνο που δηλώνει ότι είναι αδέλφια) αφού έκανε τις απαραίτητες συστάσεις έπιασε κατευθείαν δουλειά. Εκείνο που αδυνατούσα να πιστέψω, ήταν το πως είναι δυνατό δύο και μόνο άτομα, να βγάζουν ένα τόσο στιβαρό και δεμένο ήχο. Κοιτάζοντας προς τη σκηνή βασικά είχες την εντύπωση πως παρακολουθείς κάποιο θεατρικό δρώμενο. Ο Jack (φωνητικά, κιθάρα, πιάνο) απήγγειλε συνεχώς φονικούς στοίχους προς την αγαπημένη του Meg (drums, tamburine), η οποία όταν δεν χτύπαγε τα drums απλά ανταποκρινόταν κάνοντας γελοίες γκριμάτσες. Όλο το live είχε τη μορφή εξομολόγησης, στολισμένη όμως με πολύ ρυθμικά drums και τρομερές κιθάρες. Τα δύο τελευταία LP's είχαν την τιμητική τους στο set των White Stripes, με τα "You're Pretty Good Looking", "Hello Operator", "Why Can't You Be Nicer To Me?", "Truth Doesn't Make A Noise", από το De Stijl, να κλέβουν την παράσταση, αλλά και τα επίσης ανεβαστικά "Hotel Yorba", "Fell In Love With A Girl", "I Think I Smell A Rat" και "Dead Leaves And The Dirty Ground" από το White Blood Cells. Το μόνο κακό που θα μπορούσα να βρω στο όλο σκηνικό είναι το ότι, παρά τον δυνατό ήχο και τα εύθυμα vibes που εξέπεμπαν οι White Stripes, το κοινό δε συμμετείχε πολύ έντονα. Βέβαια αυτό δε μας επηρέασε διόλου, αντίθετα φύγαμε από τη μεγάλη σάλα με τις καλύτερες εντυπώσεις και περιμένοντας τους Hefner είχαμε ένα τεράστιο χαμόγελο ζωγραφισμένο στα πρόσωπα μας. Απλά μοναδικοί και πρωτότυποι.
Μετά και το τέλος των The White Stripes κατευθυνθήκαμε για μια ακόμη φορά προς τη μικρή αίθουσα, αφού ακολουθούσαν οι Hefner. Όπως θα έχετε καταλάβει, το όλο event ήταν ένα συνεχές πέρα δώθε από τη μία αίθουσα στην άλλη. Η κούραση δυστυχώς δεν μου επέτρεψε να παρακολουθήσω ολόκληρο το live των Hefner. Στην ταλαιπωρία βέβαια συνέβαλλε και ο πολύς κόσμος που είχε συσσωρευτεί για να τους δει. Να πω την πικρή αλήθεια, ότι από τους Hefner δεν περίμενα και κάτι το ιδιαίτερο - αν και για την περσινή εμφάνιση τους στην Αθήνα, στην οποία δεν είχα την ευκαίρια να παρευρεθώ, είχα διαβάσει πολύ θετικά σχόλια. Πάνω κάτω από τέτοια group περιμένεις τι θα ακούσεις (τελικά η αναμονή για τους Mogwai και η σωματική κόπωση, πρέπει να επηρέασαν σημαντικά τις διαθέσεις μου για τους Hefner). Άκουσα λοιπόν, μόνο τέσσερα κομμάτια και ξεκίνησα προς την σάλα 1, όπου θα άρχιζε το show των Mogwai. Από αυτή τη μικρή γεύση πάντως, έδειξαν φοβερά συμπαθείς και ιδιαίτερα χαρούμενοι - όπως και στα LPs τους -, με εξαιρετική επικοινωνία με το κοινό (κυρίως pop chicks - sorry για την έκφραση).
Προτελευταίο group της βραδιάς ήταν οι ηχοτρομοκράτες Mogwai. Ουσιαστικά ήταν οι headliners του festival, διότι οι RΦYKSOPP που πήραν στη συνέχεια τη σκυτάλη, απλά έπαιζαν για να χαλαρώσουν την τεταμένη ατμόσφαιρα! Για το show των Mogwai πραγματικά δεν ξέρω από που ν' αρχίσω. Βασικά το εντυπωσιακό αλλά και εφιαλτικό, όπως το σκέφτομαι τώρα, ήταν η ένταση του ήχου. Χώρις καμία δόση υπερβολής αυτό το πράγμα ξεπέρασε κάθε προηγούμενο. Ήχος ανθυγιεινός, βρώμικος και καταστροφικός ακόμα και για κωφούς! Υπήρξαν στιγμές όπου η ένταση προκαλούσε απορία και νευρικά γέλια.
Το live ξεκίνησε με το αγαπημένο κομμάτι των Mogwai στις ζωντανές εμφανίσεις τους, το εκρηκτικό “like herod”. Λυρικές κιθάρες και φλάουτο, έδιναν μια εικόνα που δε σε προϊδέαζε για το τι θα επακολουθούσε. Ξαφνικά, σε δέκατα δευτερολέπτου, μετά από ένα αναπάντεχο και φοβερής έντασης ξέσπασμα, που τρόμαξε ακόμα και τον πιο αφοσιωμένο ακροατή, καταλάβαμε το τι θα ακολουθούσε. Και πιστέψτε με, ήταν κάτι πάρα πολύ ηχηρό και εκκωφαντικό. Το δεύτερο κομμάτι ήταν το υπέροχο "Christmas steps", το οποίο επιμήκυναν για ακόμα πέντε λεπτά. Σειρά είχε το "yes I'm a long way far from home", το "mogwai fear satan" και έπειτα κομμάτια από το τελευταίο τους album Rock Action, ενώ το πρώτο μέρος της συναυλίας έκλεισε με το επικό "2 Rights Make 1 Wrong", επίσης από το τελευταίο LP. Το κυρίως set περιλάμβανε οκτώ κομμάτια τα οποία είχαν φροντίσει να τραβήξουν σε διάρκεια οσο δε πήγαινε και φυσικά τα ντεσιμπέλ να αγγίζουν απίστευτα επίπεδα. Στο επιβλητικό σκηνικό που είχαν χτίσει οι πέντε σκωτσέζοι, πρέπει να προστεθεί η συμβολή του μοναδικής ομορφιάς φωτισμού. Κόκκινα φώτα που αναβόσβηναν, black lights και απίθανα ατμοσφαιρικά μπλε χρώματα συνέθεταν ένα light show το οποίο είχε καταλυτική επίδραση στην ανάδειξη των συνθέσεων.
Το κρυφό χαρτί τους όμως οι Mogwai το φύλαγαν για το τέλος και δεν ήταν άλλο από το τελευταίο single τους, My father = My King. Η μεγαλιώδης αυτή σύνθεση των σκωτσέζων ξεδιπλώθηκε μέσα σε ένα τρομακτικό 20λεπτο. Οι τύποι άφτασαν τους ενισχυτές στα όριά τους, κατέστρεφαν κιθάρες, ο Stuart έκανε προσπάθειες να ακουστεί από το μικρόφωνο μέσα σε εκρήξεις ήχου. Γενικώς έκαναν ότι ήταν ανθρωπίνως δυνατό για να δημιουργήσουν όλο και περισσότερο θόρυβο. Ασύλληπτοι ήχοι και κραυγές από του ενισχυτές κατέστρεφαν τα αυτιά επί 10 λεπτά, ενώ κόσμος προστάτευε τα άμοιρα αισθητήρια όργανα του, φοβούμενος τα χειρότερα γι' αυτά. Ηχητική τρομοκρατία σε όλο της το μεγαλείο, πραγματική παράνοια. Από το Σάββατο και μετά, νομίζω πως η ακοή μου δε θα είναι πια η ίδια.
Αφού το όργιο των Mogwai έλαβε τέλος, ακολούθησαν οι RΦYKSOPP για να ηρεμήσουν κάπως, τον μπερδεμένο εγκέφαλο όλων όσων παραβρέθηκαν στο show των πρώτων. Το άσχημο με το νορβηγικό ντουέτο ήταν ότι έπαιξαν για μια μικρή μερίδα κοίνου, αφού ο μεγαλύτερος όγκος θεατών του festival είχε αποχωρήσει, μετα τα εξουθενωτικό live τις σκωτσέζικης πεντάδας. Παρόλα αυτά, το set των RΦYKSOPP ήταν ένα μείγμα electropop με πολλά στοιχεία dance μουσικής. Γενικά ο ήχος τους θύμιζε σε αρκετά σημεία κυρίως συγκροτήματα από Γαλλία και θα μπορούσα να πω ότι ήταν άρκετα ενδιαφέρον και ευχάριστος. Δυστυχώς η αντιμετώπηση από το κοινό δεν ήταν η αναμενόμενη.
Συνοπτικά, κάπως έτσι έκλεισε το POP Attack 2001. Τώρα πέρα από το μουσικό μέρος του festival, εκείνο που θα ήθελα να επισημάνω είναι ότι για ένα τέτοιο συναυλιακό γεγονός, σε έναν ιδανικό και καθόλα αξιοσέβαστο χώρο από κάθε άποψη, το αντίτιμο του εισιτηρίου σε ελληνικές δραχμές ήταν 8.000. Αναρωτιέμαι, ένα αντίστοιχο γεγονός στην Ελλάδα πόσο θα κόστιζε;
