Και τη συναυλία ανοίγουν οι Μίκρο…Μας ξεσηκώνουν με την ενεργητικότητά τους, μας ενθουσιάζουν με τις α-λα-prodigy κινήσεις τους, μας εκπλήσσουν με την άπταιστη σκηνική τους παρουσία, μας διασκεδάζουν με τα δημοφιλέστερα κομμάτια τους (όχι την Άσπρη Σοκολάτα - όλως παραδόξως), για να μας αφήσουν τέλος άφωνους κλείνοντας με μια διασκευή του World In My Eyes των Depeche Mode αφήνοντάς μας σε αναμμένα κάρβουνα να περιμένουμε αγωνιωδώς την 28η του Οκτώβρη.
Εν αναμονή λοιπόν της εμφάνισης των Depeche στο ΟΑΚΑ, αρκούμαστε στα Ξύλινα Σπαθιά που διαδέχονται τους Μίκρο στη σκηνή. Μόνο που τα Ξύλινα παραλείπουν να αλλάξουν τις ρυθμίσεις στο μικρόφωνο, με αποτέλεσμα να έχουμε τα πρώτα λεπτά του Ατλαντίς με α-λα-Μίκρο φωνητικά (όχι και τόσο άσχημο αλλά προτίμησα την κανονική εκτέλεση όταν πια διορθώθηκε το πρόβλημα). Ακολουθούν με τη σειρά τα Δεν Έχει Τέλος, Ρίτα, Ρομπότ, Τι Περιμένουν, Ένα Παράξενο Τραγούδι, Ρόδες, Πουλιά, Σαν Εσένα, Πάρε Με Μαζί Σου, Ο Βασιλιάς Της Σκόνης και Τραίνο Φάντασμα (όλα με εμφανείς αλλαγές κυρίως στα φωνητικά), για να ακολουθήσει η πιο ατμοσφαιρική εκτέλεση του Στο Βράχο που έχω ακούσει. Η εξίσου επιτυχημένη εκτέλεση του Φωτιά Στο Λιμάνι δίνει τη θέση της στους ξέφρενους ρυθμούς του Λιωμένου Παγωτού όπου ο Παυλίδης δε διστάζει να κάνει και stage diving! Το κέφι συνεχίζεται με τα Ξεσσαλονίκη, Τώρα Αρχίζω Και Θυμάμαι και Βροχοποιός. Και φτάνουμε αισίως στο Αλλάζει Πρόσωπα Η Θλιψη, το -όπως είπε και ο Παυλίδης- “τελευταίο τραγούδι, ξέρετε, θα ακολουθήσουν άλλα τέσσερα…”, αφιερωμένο στην Καβάλα, στην οποία, όπως μας είπε, ήρθε στα 7 του χρόνια.
Τα Ξύλινα Σπαθιά εγκαταλείπουν τυπικα τη σκηνή και ενδίδουν χωρίς μεγάλη δυσκολία στις απαιτητικές φωνές του κοινού για το προβλεπόμενο encore. Τα “άλλα τέσσερα” όμως τελικά έγιναν τρια, αρχίζοντας με το Ό,τι Θες Εσύ και την αδρεναλίνη να ανεβαίνει στα ύψη κατά το ομώνυμο τραγούδι το οποίο ακολούθησε. Τα Ξύλινα Σπαθιά πραγματικά τα δίνουν όλα πάνω στη σκηνή για να παραδοθούν μαζί με το κοινό σε ένα ξέφρενο γλέντι που κλείνει με το Τροφή Για Τα Θηρία. Τα Σπαθιά μας αφήνουν αναγκαστικά γύρω στις 1.20 λέγοντάς μας πως δεν γίνεται να παίξουν άλλο. Και δεν ήταν λίγη η ώρα που μας κράτησαν συντροφιά…
Μίκρο και Ξύλινα Σπαθιά… Στην Καβάλα, ή και σε κάποια άλλη πόλη… ίσως ξανά μαζί, αλλά μάλλον χώρια… το σίγουρο είναι ότι δε θα χάσουμε ευκαιρία να σας ξαναδούμε. Εις το επανειδείν λοιπόν…
