Air

Αν κατάφεραν κάτι πολύ καλά οι Air, ήταν να κάνουν πολύ κόσμο να συζητά γι’αυτούς. Αυτό επειδή με την Αθηναϊκή τους εμφάνιση προκάλεσαν πολλά σχόλια, άλλοτε δίκαια και άλλοτε όχι, αλλά όπως και να έχει, κατόρθωσαν να χωρίσουν ένα κοινό σε τρεις κατηγορίες. Και εξηγούμαστε. Υπάρχουν αυτοί που απογοητεύτηκαν, αυτοί που αδιαφόρησαν και βρέθηκαν κάπου στη μέση και τέλος αυτοί που ξετρελλάθηκαν. Ο καθένας έχει τους λόγους του, τα επιχειρήματα και τα δίκια του. Aν ενδιαφέρεστε για το που βρισκόμαστε εμείς, τότε σας λέμε στην τελευταία κατηγορία με απόλυτη σιγουριά.

Aς τα πάρουμε όμως από την αρχή. Το προφανές της λιγοστής προσέλευσης κόσμου (ανάλογα με τις προσδοκίες μας πάντα) προβλημάτισε πολλούς, αλλά εξηγήσεις τελικά μπορεί να βρει κάποιος πολλές. Τόσο η συμβατικότητα του τελευταίου δίσκου, η ακριβή τιμή του εισιτηρίου, η ύπαρξη του Paul Oakenfold όσο και η πληθώρα άλλων επερχόμενων συναυλιών, κράτησαν το κοινό μακριά από τον Λυκαβηττό. Και αν κάνουμε μία πρόχειρη υπόθεση, τότε μπορούμε να πούμε πως το κοινό που είδε και άκουσε τους Air ήταν γύρω στα 3500 άτομα. Αναμφισβήτητα αποτυχία.

Στη συνέχεια και ενώ η ώρα πλησίαζε 10:00, αναμέναμε τον κύριο Sebastian Tellier, ο οποίος όμως δεν εμφανίστηκε ποτέ. Αντίθετα εκείνη την ώρα οι Air ανέβηκαν στη σκηνή και ξεκίνησαν αμέσως το σετ τους, το οποίο άνοιξε με το Electronic Performers όπως άλλωστε το συγκεκριμένο ανοίγει και τον καινούργιο δίσκο. Οι JB Dunckel (που φορούσε μία κινηματογραφική δρακουλιάρικη μπέρτα!) και Nicolas Godin ήταν πλαισιωμένοι από τρεις Αμερικάνους μουσικούς, τους Brian Reitzell (drummer και πρώην μέλος των Red Kross), James Rotondi (στα πλήκτρα και διάφορα backround vocals) και Jason Falkner ο οποίος στο μπάσο ήταν καταπληκτικός ενώ σε ορισμένες περιπτώσεις ανέλαβε και τα φωνητικά. Όσο για τον ήχο, μπορώ να πω ότι τον βρήκα σε γενικές γραμμές εξαιρετικό και δεν μπορώ να καταδικάσω ορισμένες παραφωνίες διότι ακόμα δεν έχω πειστεί ότι δεν ήταν επιτηδευμένες.

Παρόλο το γεγονός ότι έφυγα από τη συναυλία αρκετά ικανοποιημένος και ευχαριστημένος, δεν μπορώ και εγώ με τη σειρά μου να μην αναφερθώ στη μικρή διάρκεια του live. Το βασικό σετ κράτησε μόνο μία ώρα ενώ τα δύο encore κράτησαν 20 λεπτά κάνοντας μας να αναρωτιόμαστε προς τι τα δύο encore. Μέσα σε αυτά τα συνολικά 80 λεπτά ακούσαμε τα “How does it make you feel?”, “Radio #1”, “People in the city”, “Sex born poison”, “Radian” και “Don’t be light”, όλα φυσικά από τον τελευταίο δίσκο. Είναι σαφές ότι όλοι αναμέναμε μία έμφαση στο πρόσφατο υλικό, αλλά όχι τόσο μεγάλο σνομπάρισμα στα τραγούδια του Moon Safari, από το οποίο ακούστηκαν τα “La femme D’Argent”, “Talisman” και “Sexy boy”, το οποίο θα το περιλάβω στο τέλος. Από το Premiers Symptomes, έπαιξαν το “Les Professionels” και από το Virgin Suicides το βασικό θέμα και το “Playground Love”. Ας αναλογιστούμε λίγο τώρα τις ενστάσεις του περισσότερου κόσμου. Αν λοιπόν οι Air είχαν φέρει μαζί τους την τραγουδίστρια που τους συνοδεύει τακτικά, τότε θα ακούγαμε τα “All I Need” και “You make it easy”, αλλά είχαν άλλη γνώμη. Αυτή η γνώμη δεν είναι απαραίτητο να γίνει αποδεκτή από όλους, αλλά ενισχύει την αποστασιοποιήση του συγκροτήματος από τον προηγούμενο δίσκο. Και όσοι τελικά ανέβηκαν στο Λυκαβηττό για να ακούσουν τις αιθέριες ηλεκτρονικές ραψωδίες του Moon Safari έφυγαν βρίζοντας γιατί δεν μπορούσαν να φανταστούν (ούτε και εμείς φυσικά) ότι οι δύο Γάλλοι έχουν σκληρύνει και σκοτεινιάσει τόσο τον ήχο τους στα live τους. H ικανότερη απόδειξη όλου αυτού του σκεπτικού ήρθε με το τελευταίο τραγούδι που έπαιξαν, το διάσημο και συνάμα την μεγαλύτερη επιτυχία τους, το “Sexy Boy”. Η πλήρης αποδόμηση. Τρεις συγχορδίες στην κιθάρα, χωρίς ηλεκτρονική παραμόρφωση δίχασαν το κοινό. Εγώ προσωπικά τη βρήκα καταπληκτική.

H εξέλιξη των Air είναι αναμφισβήτητη. Το γνωστό γνωμικό «Όσοι πιστοί προσέλθετε» είναι πλέον η δική τους άποψη για το κοινό που τόσο τους έχει λατρέψει και οι ίδιοι φαίνεται να αδιαφορούν. Είτε σας άρεσε το live είτε όχι, πρέπει όλοι να παραδεχθείτε ότι η Σαββατιάτικη βραδιά στο θέατρο του Λυκαβηττού ήταν, το λιγότερο, ενδιαφέρουσα. Είδαμε και ακούσαμε την μεταμόρφωση των Αir και καταλάβαμε ότι το μικρό κοριτσάκι, η Kelly, που κάποτε κοιτούσε τα άστρα, μεγάλωσε πλέον και έχει γίνει μία Wonder Milky Bitch.