23.40-00.20
Μόλις ακούστηκε και το μπλιμπλίκι του Doctor ? και ολοκληρώθηκε η αποθέωση των Orbital από τους χιλιάδες παρευρισκομένους στην κεντρική αρένα των Homelands, ο Paul Van Dyk ανέλαβε να συνεχίσει την απογείωση σε πιο trance ήχους. Όμως εκείνη την στιγμή ο θρυλικός LTJ Bukem είχε αρχίσει ήδη το set του στην Movement/The End arena οπότε τρέχοντας βρεθήκαμε εκεί. Έχω ακούσει πάρα πολλές φορές live set του ίσως αγαπημένου μου drum ‘n’ bass dj και παραγωγού, αλλά δυστυχώς το set στα Homelands ήταν ένα από τα χειρότερα. Άνευρο, υπερβολικά mellow, αλλά χωρίς τις χαρακτηριστικές jazzy πινελιές, και με τον MC Conrad, αναμφίβολα ο κορυφαίος drum ‘n’ bass MC, να προσπαθεί να σώσει ότι μπορεί. Δεν γνωρίζω γιατί ήταν τόσο πεσμένος ο Bukem, αλλά σίγουρα ήταν το πιο απογοητευτικό set της βραδιάς.
00.20-01.00
Από την άλλη βέβαια υπήρχε και ο Roni Size. Αναλαμβάνοντας τα decks μόλις τελείωσε ο LTJ Bukem, το dj set του ηγέτη των Reprazent ήταν το άκρο αντίθετο του προκατόχου του στα decks. Jungle δυναμίτης, drum ‘n’ bass μπόμπες, και τρεις MCs να δίνουν άλλες διαστάσεις στο καταπληκτικό set του Size. 35 λεπτά ασταμάτητου χορού, και συνωστισμού σε συνδυασμό με την έως τότε κούραση, ήταν ικανά να φύγουμε από την Movement/The End arena λίγο πριν κατεβεί από τη σκηνή ο Roni Size και να απομακρυνθούμε παραπατώντας. Drum ‘n’ Bass kicks!
01.00-01.45
Ύστερα από όλα αυτά, ποιος αράγε θα ήταν ο επόμενος καταλληλότερος σταθμός της βραδιάς; Μα ποιος άλλος από το Bacardi B Bar, ειδικά την στιγμή που την μουσική επιλέγει ο Mr.Worldwide Gilles Peterson. O αγαπημένος ραδιοφωνικός παραγωγός του BBC Radio 1 του οποίου το εκλεκτικό show κάθε Τετάρτη βράδυ, είναι ίσως μία από τις καλύτερες εκπομπές σε όλο τον κόσμο, έχει πλέον εξελιχθεί σε superstar dj. Με ένα MC δίπλα του, και πολλά καταπληκτικά βινύλια από όλο τον κόσμο, ο Gilles Peterson με ιδιαίτερη άνεση μάγεψε τον κόσμο που είχε πλημμυρίσει το σχετικά μικρό αλλά πολύ φιλόξενο Bacardi B Bar. Από Isaac Hayes στον Fela Kuti, από Gilberto Gil στους Jazzanova, και από Cachaito Lopez στην Jill Scott o Peterson άφηνε με ανοιχτό το στόμα με τις εκλεκτικές του επιλογές και τις εκπληκτικές μείξεις και αλλαγές που δεν σου αφήνουν κανένα περιθώριο παρά να χαμογελάσεις και να παρασυρθείς στους ρυθμούς και στους ήχους. Τελειώνοντας το set του με το Rose Rouge, μας υπενθύμισε ότι εκείνη την στιγμή ο Ludovic Navarre και οι jazz μουσικοί του, ανέβαιναν εκείνη τη στιγμή στην κεντρική σκηνή.
01.45-03.00
Οι St Germain στην μοναδική τους εμφάνιση στην Μεγάλη Βρετανία φέτος βρέθηκαν να παίζουν μπροστά σε μια όχι γεμάτη κεντρική σκηνή, αφού οι περισσότεροι είχαν προτιμήσει να στριμωχθούν στην διπλανή Twilo arena όπου Pete Tong και John Digweed ανέβαζαν τα beats σε δύο dj sets που μεταδιδόντουσαν ζωντανά σε όλη τη χώρα από τον ΒΒC Radio 1. Όμως οι περισσότεροι που βρέθηκαν μπροστά από τον Navarre και την παρέα του, πολλοί όπως και εγώ ερχόμενοι κατευθείαν από το dj set του Gilles Peterson, είχαν σημειώσει από νωρίς στο πρόγραμμα την ώρα εμφάνισης των St Germain.
Στην πρόσφατη εμφάνισή τους στην Αθήνα η ατμόσφαιρα ήταν ανυπόφορα ζεστή και κουραστική λόγω του μικρού άσχημου χώρου. Στα Homelands και πάλι οι συνθήκες δεν ήταν οι ιδανικότερες. Η τεράστια, και σχετικά άδεια, αρένα αποδείχθηκε ότι δεν βοήθησε στo να μπούμε στο jazzy κλίμα των St Germain. Rose Rouge και Sure Thing βέβαια ξεχώρισαν, όπως και στο album Tourist, ενώ οι αυτοσχεδιασμοί των μουσικών πάνω στα beats του Navarre δεν μπορώ να πω ότι ήταν και ότι καλύτερο έχω ακούσει. Όμως έπρεπε να θυμάμαι ότι δεν βρίσκομαι στο Jazz Festival του Montreal και ότι δεν παρακολουθώ του κουιντέτο του Pharoah Sanders. Για τα Homelands οι Γάλλοι St Germain ήταν μια χαρά.
03.00-04.30
Οι St Germain τελείωσαν και είμασταν σε δίλημμα. Να κατευθυνθούμε προς την Space όπου ξεκίναγε ένα τρίωρο σετ ο Sven Vath, ή να παραμείνουμε στην κεντρική αρένα όπου ο περίφημος Αμερικανός Josh Wink θα αναλάμβανε τα decks. Πέντε λεπτά στο set του Wink και η απόφαση ήταν εύκολη. Hard House, και dark techno beats που βάραγαν στο στομάχι ήταν ότι έπρεπε για να πείσει να παραμείνουμε στις θέσεις μας. Τι και αν κατά τις 4.00 ήμουνα τόσο κουρασμένος που ξάπλωσα στην μέση της αρένας για έναν γρήγορο ύπνο ανάμεσα σε κορμιά που κουνιόντουσαν ασταμάτητα. Οι επιλογές του Josh Wink με διαπέρναγαν και ένιωθα τα beats να χτυπάνε μέσα μου. Με ένα καταπληκτικό remix του classic πλέον Higher State of Consciousness ο Josh Wink μάζεψε τους δίσκους του, γνώρισε την αποθέωση από ένα κοινό που ζήταγε και άλλο. Όμως είχε αρχίσει πλέον να ξημερώνει.
04.30-06.00
Ο ήλιος είχε αρχίσει να κάνει την εμφανισή του, προσωπικά ήμουν «κομμάτια» ύστερα από 15 και πλέον ώρες χορού, και τι καλύτερο για να αποχαιρετήσουμε τα φετινά Homelands από την εμφάνιση των θρυλικών The Orb. Στην κεντρική σκηνή ο Dr Alex Paterson, με το χαρακτηριστικό καπελάκι του και ο Thomas Fehlmann στα μηχανήματα και με έναν μπασίστα καθώς και με ένα video wall να προσφέρει στην ατμόσφαιρα μας οδήγησαν μέχρι τις 6 το πρωί με ένα καταπληκτικό set που τα είχε όλα. Ξεκινώντας με ένα remix του The End των Doors και συνεχίζοντας με Ambient House, Dub, και μια δόση Drum ’n’ Bass, οι The Orb έπαιξαν με διάφορους πειραματικούς ήχους και samples, τα οποία αν κρίνω από τα πρόσωπα των σεκιουριτάδων τους παραξένεψαν πάρα πολύ. Μπορεί τo πρόσφατο Cydonia, από το οποίο ακούσαμε 3-4 tracks αλλά σε διαφορετικές versions, να μην ικανοποίησε, όμως η στιγμή και οι συνθήκες κάτω από τις οποίες απόλαυσα το set των The Orb με τον ήλιο σιγά σιγά να σκαρφαλώνει στον ουρανό πάνω από τo λιβάδι του Winchester ήταν οι ιδανικές και υποχρεώθηκα, λίγο αργότερα, ενθουσιασμένος να απαριθμώ τις αρετές των The Orb στην παρέα μου, η οποία είτε επέλεξε να τελειώσει το festival με Sven Vath είτε με τον Aμερικανό Jimmy Van M. Τώρα που το σκέπτομαι όμως τα ίδια έλεγα και την προηγούμενη φορά που παρακολούθησα τους The Orb, την εποχή του Orblivion, σε εντελώς διαφορετικές συνθήκες. Οπότε αυτό κάτι λέει για την αξία του group.
Τέλος
Όπως γίνεται σε όλα τα ανάλογα festivals, δυστυχώς δεν κατάφερα να παρακολουθήσω όσα θα ήθελα.Bent, Sven Vath, Public Domain, DJ Krust, Fabio, Erick Morillo, Sander Kleinenburg και ο καταπληκτικός από ότι έμαθα ύστερα Danny Tenaglia είναι μερικά από τα ονόματα που δυστυχώς δεν χώρεσαν στο πρόγραμμα μου. Την επόμενη φορά ίσως. Όμως δεν μπορώ να έχω και παράπονο. 17 ώρες μουσικής και χορού ανάμεσα σε 40.000 περίπου άτομα, κάτω από ιδανικές συνθήκες από θέμα καιρού και διοργάνωσης δεν είναι κάτι που συναντάει κανείς κάθε μέρα. Αν μπορούσα να είχα πετύχει και τον Jarvis Cocker την στιγμή που έπαιζε μουσική στην μικροσκοπική Desperate Arena θα ήμουν ακόμα πιο ευχαριστημένος, αλλά μην είμαι και πλεονέκτης, σωστά; Ακόμα και μόνο να είχα πείσει την παρέα μου να επιδωθούμε στα συγκρουόμενα αυτοκίνητα του λούνα πάρκ γύρω στις 3 το πρωί, θα έλεγα ότι έφυγα απόλυτα ικανοποιημένος από τα Homelands και αυτή τη χρονιά, αλλά μην τα θέλω και όλα δικά μου.
