One Day Garage Festival, και μάλιστα το πρώτο, είχαμε την Τετάρτη που μας πέρασε. Ήταν αδύνατο να λείπαμε και όπως παρατήρησα ήταν αδύνατο και για 2000 από εσάς να λείπατε. Και ορθώς πράξατε. Αν κάτι πρέπει να μείνει από τη συγκεκριμένη διοργάνωση, είναι η ψήφος εμπιστοσύνης του κοινού για μία ενδεχόμενη συνέχεια του χρόνου. Όλοι δώσαμε μία καλή εντύπωση πως επιβάλλεται να γράφουμε του χρόνου για το Gimme Shelter Vol. 2.
Η ζέστη της ημέρας και η τρομερή κίνηση στους δρόμους της Αθήνας, ήταν ανασταλτικός παράγοντας για την έγκαιρη προσέλευση αρκετού κόσμου. Γι’αυτό ίσως μόλις οι Yesterday’s Thoughts πρόβαλαν στη σκηνή λίγα λεπτά μετά τις 8, ο κόσμος ήταν λίγος και διστακτικός όσον αφορά το στήσιμο του κάτω απ’τη σκηνή. Η ελληνική μπάντα βέβαια έκανε αυτό που ήξερε να κάνει και για μισή ώρα μας έδωσαν μία γερή δόση garage η οποία ήταν πολύ απλά φανταστική. Η φωνή του οργανίστα ήταν ιδανική για το ύφος του όλου φεστιβάλ και το μέλλον προδιαγράφεται λαμπρό. Δεν γνωρίζω τίτλους τραγουδιών και ονόματα, αλλά αν τυχόν τύχει να ξαναπαίξουν live, προτείνω να μην τους χάσετε.
Δεκαπέντε λεπτά περίπου από την αποχώρηση των Yesterday’s Thoughts, στη σκηνή ανέβηκαν οι τέσσερεις ασπροφορεμένοι Βρεττανοί Beachbuggy. Μία κιθάρα, ένα μπάσο και δύο σετ drums. Δεν γνωρίζω αν θέλουν να παράγουν το δικό τους Wall of Sound (Ο Spector ήταν γνωστό ότι χρησιμοποιούσε 2 drums, αλλά επίσης 4 κιθάρες, 2 πιάνο, 2 μπάσα, και 60 βιολιά), αλλά ο ήχος τους αν και στην αρχή ήταν λίγο άσχημος, βελτιώθηκε και έγινε εξαιρετικά ενδιαφέρον. Τα φωνητικά του τραγουδιστή είχαν σφραγίδα Mark E. Smith και για μία περίπου ώρα περάσαμε πανέμορφα. Βέβαια το στυλ των Beachbuggy στερούταν της garage χροιάς που απαιτούταν, αλλά ας έχει. Είναι πάντα ενδιαφέρον να βλέπεις μία φρέσκια μπάντα (άσχετα αν έχουν 3 δίσκους στο ενεργητικό τους) live στη χώρα σου.
Και περνάμε στο δεύτερο μεγάλο όνομα της βραδιάς. Invisible Surfers. Δεν είχα την ευκαιρία να τους δω πέρυσι στο Rockwave, αλλά η βραδιά που έπαιξαν support στον ? and The Mysterians πριν 3 χρόνια στο Blues Hall μου είχε μείνει αξέχαστη. Οι τέσσερεις «Αόρατοι Surfers» ανέβηκαν στη σκηνή με τα Καλιφορνέζικα πουκάμισά τους, το surf παράστημα που επιβαλλόταν και για περίπου μίαμιση ώρα ξεσήκωσαν τον κόσμο με κλασικές αλλά και άγνωστες αριστουργηματικές δίλεπτες ραψωδίες. Η αρχή έγινε με το “Hawaii 5-0” και όλοι αυτοί που ενδεχομένως δεν τους είχαν ξανακούσει έπαθαν το πρώτο σοκ. H συνέχεια ήταν εξίσου αποκαλυπτική. Το κοινό ανταποκρίθηκε ανέλπιστα ζεστά και η μπάντα ενθουσιασμένη από την αποδοχή έδωσε τον καλύτερο της εαυτό. Ακούσαμε πασίγνωστες επιτυχίες (Pipeline, The Wedge, F.B.I., Treat her right) και αρκετά δικά τους. Οι surf ήρωες των Invisible Surfers ήταν όλοι παρόντες και οι ιδιοφυίες των Dick Dale, Link Wray, Shadows και Ventures ξεδιπλωνόντουσαν μέσα από τις κιθάρες του ελληνικού group. Σε λίγο καιρό δεν θα χρειάζεται να γίνεται κάποιο φεστιβάλ. Η αγάπη και μόνο του κόσμου θα μπορεί να στηρίξει άνετα μία ολόδικη τους συναυλία. Cowabunga, όπως λένε και Καλιφορνέζοι.
Και φτάσαμε έτσι στους headliners. Ο Professor Protrudi και η παρέα του για δεύτερη φορά μέσα σε 2 μήνες στη χώρα μας έδωσαν μία εξαιρετική παράσταση. Η σύνθεση της μπάντας για το έτος 2001 εκτός του professor περιλαμβάνει την εκρηκτική και ιστορική μορφή του rock’n’roll Deb O’Nair στο vox organ, τον Philip Arriagada στη μία εκ των δύο phantom guitars, τον Gabriel Hammond στο phantom bass και την πιο πρόσφατη προσθήκη, την Andrea Kusten στα drums. Στη μίαμιση ώρα που διήρκησε το σετ των Fuzztones, εν μέσω τεχνικών προβλημάτων και αρκετών παύσεων, ο Rudi ήταν απολαυστικότατος. Εξέφρασε τη λατρεία του για την Ελλάδα, φιλοσοφούσε, έδινε συμβουλές και φυσικά ούρλιαζε. Το σετ ήταν περίεργα δομημένο καθώς δεν ακούσαμε διάφορα κλασικά αγαπημένα όπως τα She’s Wicked και Nine Months Later, αλλά αποζημιωθήκαμε με ορισμένες φανταστικές διασκευές. Βέβαια τα δικά τους “Bad News Travels Fast”, “Action speaks louder than words”, “Ward 81”, “Brand new man” και μερικά ακόμα είναι πάντα αγαπημένα, αλλά οι διασκευές είναι και αυτές που καθιέρωσαν το group. Το αποκορύφωμα ήταν φυσικά το “Stychnine” (Τhe Sonics) στο οποίο τραγουδούσαμε όλοι και χτυπιόμασταν σα μικρά παιδιά. Ακούστηκαν επίσης τα “I am a living sickness” (Calico Wall), “Gotta Get Some” (Bold), “Thirteen Women” (Bill Haley & His Comets – το μόνο 50’s κομμάτι που παίζουν οι Fuzztones), το αριστουργηματικό “Ain’t no friend of mine” (The Sparkles) και προς το τέλος, το αξεπέραστο “Journey To Tyme” των Κenny & The Kasuals. Πληροφορηθήκαμε για το επερχόμενο δίσκο των Fuzztones (για πρώτη φορά σε 10 χρόνια) και γύρω στις 1:00 πήραμε το δρόμο της επιστροφής.
Η αλήθεια είναι πως και οι τέσσερεις ήταν υπέροχοι. Το κοινό, καταπληκτικό και η όλη garage διάθεση, κάτι το οποίο είχε λείψει. Η κίνηση της διοργάνωσης ενός τέτοιου φεστιβάλ, πρέπει να χειροκροτηθεί και οπωσδήποτε να επαναληφθεί. Φοβάμαι ότι μόνο μόδα είναι και θα περάσει, αλλά το απεύχομαι όσο τίποτα άλλο. Rock’n’roll forever.
