Κείμενο: Ηλίας Πυκνάδας
Στα τρία χρόνια που κατοικοεδρεύω στον Αγγλικό βορρά, είχα την ευκαιρία και ευχαρίστηση να παρακολουθήσω ορισμένα από τα προσωπικά μου αγαπημένα Βρετανικά συγκροτήματα και καλλιτέχνες. Κάθε μία από αυτές τις συναυλίες (και ιδιαίτερα ορισμένες τεράστιες μουσικές προσωπικότητες) μου χάρισε ορισμένες στιγμές που θα μου μείνουν χαραγμένες στο μυαλό. Θυμάμαι, παραδείγματος χάρη, τον David Gahan να σαρώνει την σκηνή με αέρα απόλυτου superstar, τον Julian Cope να σέρνεται στα τέσσερα απαγγέλλοντας παγανιστικά ποιήματα, τον Mark E. Smith σε κατάσταση απόλυτης μέθης, να αποφασίζει ότι πρέπει να πλακώσει στο ξύλο κάποια από τα μέλη του κοινού που μιλούσαν την στιγμή που εκείνος βρισκόταν στη σκηνή, τον Jarvis Cocker να λιώνει τις αγγλιδούλες πιτσιρίκες με το κούνημα του δακτύλου του ή ακόμα και τον γέρο-Morrissey να προσπαθεί φιλότιμα να με μεταφέρει πίσω στα χρόνια της κυριαρχίας του - έστω και αν φαινόταν λίγο γραφικός, σε σημείο που να με κάνει να χαμογελάσω αρκετές φορές. Σειρά τώρα είχε ο Bobby Gillespie, ο Mani, ο Kevin Shields και οι υπόλοιποι Primal Scream να με αφήσουν άφωνο και να με παρασύρουν σε μία πολεμική, αναρχική αλλά και παράλληλα, εξαγνιστική δίνη.
Έχοντας καταφέρει, μεταξύ άλλων, να ηχογραφήσουν το ίσως σημαντικότερο album της δεκαετίας του ’90 της Μεγάλης Βρετανίας, το αγαπημένο Screamedelica, και να βρεθούν μετά από ελάχιστα χρόνια στα πρόθυρα της αυτοκαταστροφής, ο Bobby G και η παρέα του διέσχισαν 17 σχεδόν χρόνια από τα σκοτεινά, παρακμιακά, clubs της Γλασκόβης, στην θρυλική Hacienda του Manchester, στα στάδια των Ηνωμένων Πολιτειών, στην συνέχεια κατάφεραν να γίνουν περίγελος για τις απαράδεκτες live εμφανίσεις τους, και τώρα εν έτει 2000 να βρεθούν να απολαμβάνουν μεγαλύτερη παραδοχή από ποτέ, έχοντας κυκλοφορήσει ένα album ίσως και ισάξιο με εκείνο το καθοριστικό album του 1991.
Το ευχάριστο εκείνο βράδυ Κυριακής στο Liverpool, οι Primals κατάφεραν να μας πείσουν ότι επανήλθαν πιο δυνατοί από κάθε άλλη φορά με μία ζωντανή εμφάνιση που κατάφερε και συνδύασε όλες τις φάσεις της πολυτάραχης καριέρας τους. Αφού έκανα το καθήκον μου και υπέγραψα για να αποφυλάκιση του Satpal Ram στο πάγκο που είχε στηθεί στο bar του θεάτρου, μπήκα σε ένα κατάμεστο θέατρο, με καθίσματα βέβαια μόνο στο άνω διάζωμα, όπου στήθηκε ένα από τα πιο απλά αλλά και πιο ωραία και κατάλληλα σκηνικά για μία τέτοια συναυλία. Ένα συρματόπλεγμα μπροστά από την σκηνή χώριζε την μπάντα από το κοινό και μια σειρά από κίτρινες λάμπες στην οροφή μας έβαλαν αμέσως στο πνεύμα των σημερινών μαχητικών πολεμιστών Primal Scream. Δυστυχώς το dj set από τον Richard Fearless που είχε ανακοινωθεί αρχικά δεν το ακούσαμε ποτέ, αλλά με την ανυπομονησία που μας είχε κυριέψει για την επικείμενη εμφάνιση που θα παρακολουθούσαμε, δεν φάνηκε να μας επηρεάζει καθόλου.
Και ξαφνικά, ενώ είχαμε αρχίσει να παραδινόμαστε στους drum’n’bass ρυθμούς που ακούγονταν από τα μεγάφωνα, χωρίς καν να σβήσουν τα φώτα, οι πολυπληθείς αυτές τις μέρες Primal Scream πήραν τις θέσεις τους, και αφού κοίταξαν το κοινό για λίγα δευτερόλεπτα, μας ταρακούνησαν για τα καλά, ανοίγοντας την συναυλία με τον trance δυναμίτη, Swastika Eyes. Το τι επακολούθησε για εκείνα τα πρώτα λεπτά πραγματικά δεν περιγράφεται με λόγια. Ο Bobby G μαζί με τους υπόλοιπους Primals, ανάμεσα στους οποίους δεσπόζουν ο άνθρωπος που αναγέννησε το group, o πάλαι πότε μπασίστας των Stone Roses, Gary Mounfield, καθώς και ο σπουδαίος, πρώην My Bloody Valentine, Kevin Shields (ο οποίος είναι ανεπίσημα πλέον το νέο μέλος του συγκροτήματος), μας έδειξαν από νωρίς τα δόντια τους, και μπορώ να σας πω (όχι ως ειδικός οδοντίατρος βέβαια), ότι ήταν ιδιαίτερα σουβλερά.
Ο Gillespie κρεμασμένος κυριολεκτικά από το μικρόφωνο να φτύνει κυριολεκτικά τους στίχους εξαγριωμένος, αλλά και ταυτόχρονα ρίχνοντας χαμόγελα στο κοινό, ο Mani να διανύει την κορυφαία περίοδο της καριέρας του ως μπασίστας μετά τις εποχές του Spike Island, και να δείχνει σε κάθε του κίνηση την χαρά του γι’ αυτό το γεγονός, και με έναν Kevin Shields μαζί με τους Andrew Innes και Martin Duffy να προσφέρουν έναν απίστευτα δυνατό και δεμένο κιθαριστικό ήχο, που θα στοιχημάτιζες ότι από λεπτό σε λεπτό θα ανατίναζε όλους τους ενισχυτές.
Και ενώ όλος ο συναυλιακός χώρος είχε αρχίσει να παίρνει από την όχι και τόση ευχάριστη μυρωδιά των δεκάδων poppers που άλλαζαν χέρια και μεταφερόντουσαν από τη μία άκρη στην άλλη μέσα σε δευτερόλεπτα, οι Primal Scream με ένα set που κάλυπτε όλο το πρόσφατο XTRMNTR, εκτός του Keep Your Dreams, μας άφηναν με ανοιχτό το στόμα. Με κορυφαίες στιγμές τον ογκόλιθο Accelerator, που πραγματικά δοκίμασε την αντοχή των αυτιών μας, το Kill All Hippies, που κάθε φορά που το ακούω μου φαίνεται ακόμα καλύτερο, το Pills με όλους εμάς να συνοδεύουμε των Bobby G, ουρλιάζοντας Fuck και Sick, και βέβαια το εκπληκτικό Blood Money, με τον Gillespie να έχει αποχωρήσει για τις απαραίτητες ανάσες, και τους υπόλοιπους Primals να μας οδηγούν στα πιο σκοτεινά jazzy και Krautrock μονοπάτια με μπροστάρη το απίστευτο μπάσο του Mani.
Φυσικά δεν έλειπαν και οι στιγμές από το παρελθόν τους, από το stadium rock του Rocks, στο dub του Kowalski, και από το Burning Wheel στο αποθεωτικό Higher Than The Sun. Μετά από κοντά μιάμιση ώρα και ένα μικρό διάλειμμα, οι Primals επανήλθαν για το όπως αποδείχτηκε πρώτο encore, με το psychedelic blues του Medication και το μαγευτικό σε σημείο έκστασης Movin’ On Up. Εδώ βέβαια δεν νομίζω να χρειάζεται να σας εξηγήσω το συναισθήματα που μας προκάλεσαν ακούγοντας τις πρώτες συγχορδίες και τη φωνή του Bobby G να τραγουδάει τους πρώτους στίχους από αυτό τον ύμνο από το album που προσωπικά θεωρώ ορόσημο για την εξέλιξη της μουσικής την περασμένη δεκαετία. Απλά εύχομαι ολόψυχα σε όλους όσους δεν έχουν καταφέρει να ακούσουν το συγκεκριμένο τραγούδι ζωντανά να τα καταφέρουν πριν είναι πολύ αργά.
Για το δεύτερο και τελευταίο encore μας επεφύλαξαν την δυναμική τους, “πρωτόγονη” διασκευή στο κλασικό Kick Out The Jams των The MC5 όπου πραγματικά έγινε στην κυριολεξία πανικός. Τί καλύτερο τέλος για μια εμφάνιση σχεδόν δύο ωρών, οι οποία μας απέδειξε ότι το ιστορικό αυτό group επανήλθε για τα καλά στη πρώτη γραμμή, και δύσκολα θα βρεθεί κάποιος να τους μετακινήσει από εκεί. Οι Death In Vegas με τον τόσο συγγενή ήχο έχουν απίστευτα μουσικά κομμάτια, και εξαιρετικούς μουσικούς που καταφέρνουν να τα μεταφέρουν με απόλυτη επιτυχία στις ζωντανές εμφανίσεις του group, αλλά τους λείπει κάτι το οποίο οι Primal Scream το διαθέτουν: Τεράστιες προσωπικότητες. Και με μέλη, πλέον, άτομα όπως o Bobby Gillespie, o Mani και ο Kevin Shields, οι Primals σήμερα αποτελούν ένα supergroup το οποίο δεν μπορούμε να το συγκρίνουμε με οποιοδήποτε άλλο Βρετανικό group των ημερών μας. Ιδιαίτερα στις ζωντανές εμφανίσεις.
Το video που ακολουθεί είναι από άλλη εμφάνισή τους, λίγες ημέρες πριν:
{youtube}8PU9OopSzN8{/youtube}
