Πόσο απελπιστικά μίζερο είναι το αγγλικό σαββατόβραδο! Ειδικά σε μια πόλη σαν το Manchester, την "πρωτεύουσα του Βορρά", την "πόλη που έχει τα πάντα εκτός από μια παραλία" όπως είχε πει και ο Ian Brown. Κρίνοντας από τα μουχλιασμένα κανάλια, και τα σκουπίδια που βρίσκονται παντού, θα έλεγα ότι ευτυχώς που δεν έχει παραλία.
Αλλά δεν είναι η εμφάνιση της πόλης το δυσάρεστο τα σαββατόβραδα. Είναι η νοοτροπία των άγγλων. Τι σημαίνει διασκέδαση για τον-την νεαρό άγγλο-αγγλίδα φοιτητή-τρια; Αρχικά αντιαισθητικό ντύσιμο (ότι είδαμε να φοράνε οι Spice Girls πριν λίγο στην TV), κακής ποιότητας φαγητό (ότι καταφέραμε να χωρέσουμε σε ένα κεμπάπ) και στη συνέχεια πολλά, μα πολλά λίτρα μπύρας. Το 'που' είναι λεπτομέρεια. Αρχικά σε μια pub που μπορεί να μην παίζει καν μουσική (ποιος νοιάζεται) και στη συνέχεια σε ένα indie bar για να τραγουδήσουμε το 'You and Me' (όχι τίποτα πιο δύσκολο) ή σε ένα house club με χαμηλής ποιότητας garage house έτσι για να δίνεται η αφορμή για χορό.
Οπότε είναι φανερό ότι η εμφάνιση των Broadcast φαντάζει σαν η μοναδική απόδραση από αυτό το δυσάρεστο σκηνικό. Το νέο και εκλεκτό αυτό group από το Birmingham, με αφορμή τη μίνι περιοδεία για την προώθηση του νέου δίσκου του, κάνει μια στάση και στο Manchester προσπαθώντας να χρωματίσει λίγο με τις ψυχεδελικές αποχρώσεις της μουσικής του αυτήν τη πόλη.
Η αφορμή για την πρώτη επαφή μου με τους Broadcast ήταν μια παλιότερη συνέντευξη της Laeticia Sadier των Stereolab όπου τους ανέφερε ως το αγαπημένο της νέο group. Και δεν άργησε να γίνει και το δικό μου άλλωστε, μετά μάλιστα την ακρόαση των ονειρικών πρώτων τους single (που βρίσκονται συγκεντρωμένα στο δίσκο τους work and non work). Οι εκλεπτυσμένες μελωδίες τους, με τα εύθραυστα φωνητικά, και τα αγαπημένα αναλογικά συνθεσάιζερ συνεχίζονται και στην πρόσφατη κυκλοφορία τους (The noise made by people) στην πιο προοδευτική μάλιστα εταιρία της τελευταίας δεκαετίας, την Warp (σημ. αρχισυντάκτη: τα κολλήματα δεν κρύβονται!).
Ας περάσουμε στα τεκταινόμενα της βραδιάς όμως. Επιστρέφουν λοιπόν οι Broadcast στο Manchester μετά από τρεις μήνες και την εμφάνιση τους στο υπόγειο του Roadhouse, στον πιο άνετο και φιλόξενο χώρο του 'Hope and Grape'. Την συναυλία ανοίγουν οι Woodbine με ένα χαμηλών τόνων ακουστικό σετ, που κυλάει χωρίς να μας κινήσει το ενδιαφέρον σε κανένα σημείο του.
|
Αντιθέτως οι Broadcast μας εντυπωσιάζουν από την πρώτη στιγμή. Ζεστός και πλήρης ήχος, σαφώς βελτιωμένος από την προηγούμενη εμφάνιση τους, ντοκυμαντερίστικα αλλά και ψυχεδελικά κλιπακια να προβάλλονται στο background και γενικά μια αισθητική που παραπέμπει στα 60ς δημιουργώντας μια γλυκιά αίσθηση νοσταλγίας.
Ο Roj Stevens αφοσιωμένος στα πλήκτρα, ενώ η Trish να διαμαρτύρεται στον τεχνικό για τον ήχο του μικροφώνου τους. Χμμ, μάλλον περί τελειομανίας ο λόγος, το οποίο το είχαμε καταλάβει άλλωστε και από την καθυστέρηση της ηχογράφησης του δίσκου τους, μιας και δεν έβρισκαν παραγωγό που να τους ικανοποιεί. Το σετ τους περιλαμβάνει και τα παλιά τους singles διασκορπισμένα στο καινούργιο υλικό, όλα σε μαγευτικές εκτελέσεις, που συχνά χάνονται στο διάστημα όταν τα synthesizers παίρνουν τον έλεγχο.
Όσοι είχαν παρακολουθήσει κάποια από τις εμφανίσεις των Stereolab στην Ελλάδα πριν από μερικά χρόνια θα καταλαβαίνουν ακριβώς την ατμόσφαιρα που περιγράφω, μια και είναι προφανές ότι οι Broadcast ακολουθούν τα βήματα των προηγούμενων. Μετά, λοιπόν, από 50 λεπτά επί σκηνής (που μου φάνηκαν 5) αποχωρούν οι Broadcast στα παρασκήνια αφήνοντας πιθανότατα τα πανέμορφα The World Backwards και Belly Dance για το encore.
|
Την μεγαλύτερη και πιο δυσάρεστη έκπληξη όμως μου την επεφύλασσε το κοινό (οι Άγγλοι που λέγαμε και πριν).
Με το που τελείωσε το κυρίως σετ χειροκρότησαν και γύρισαν ομαδικώς τις πλάτες τους κατευθυνόμενοι προς την έξοδο. Ήταν λοιπόν γραφτό να μην δούμε encore. Ήταν οι ώρα για τους παρευρισκόμενους να συνεχίσουν τις μπύρες τους κάπου αλλού και δεν επρόκειτο για κάποια τυχόν απροθυμία ή ενδοιασμό για την μπάντα που παρακολουθούσαν.
Τέτοια συμπεριφορά έχουμε δει πολλές φορές στο παρελθόν άλλωστε, μέχρι και στο πλέον πρόσφατο, στην εμφάνιση του Βeck. Αντιθέτως από ότι συμβαίνει συνήθως στην Ελλάδα εδώ το κοινό των (μικρών κυρίως) συναυλιών δεν αποτελείται μόνο από τους οπαδούς του συγκροτήματος που εμφανίζεται, αλλά και από πολλούς που έτυχε να επιλέξουν το συγκεκριμένο χώρο για την μπύρα τους. Άλλωστε το εισιτήριο των 6 λιρών δεν είναι ακριβότερο από την είσοδο σε ένα club (σημ. αρχισυντάκτη: εεε... στο περίπου).
|
Όλα αυτά, σε συνδυασμό και με το ότι οι Broadcast έδειχναν λίγο απόμακροι και δυσπρόσιτοι στη σκηνή, δεν επέτρεψαν την επιθυμητή για μια συναυλία συνένωση κοινού και performer.
Σε κάθε περίπτωση οι ίδιοι οι Broadcast φέρουν το μικρότερο μερίδιο ευθύνης και δεν δυσκολεύτηκαν να δείξουν και επί σκηνής ότι αποτελούν μια από τις σημαντικότερες νέες παρουσίες στην ποπ μουσική.
