Ένας από τους λόγους που ταξίδεψα το περασμένο Σάββατο στην πόλη του Wolverhampton, στην Κεντρική Αγγλία, ήταν για να παρακολουθήσω για δεύτερη φορά μέσα σε ένα μήνα τους Βέλγους αγαπημένους Soulwax, σε ένα μεγαλύτερο και καλύτερο συναυλιακό χώρο από αυτόν που τους είχα αρχικά παρακολουθήσει.
Το γύρω στα 2000 άτομα χωρητικότητας Wulfrun Hall υποδέχτηκε τους αδερφούς Dewaele και την υπόλοιπη παρέα των Soulwax ιδιαίτερα ζεστά, αν και ήταν η πρώτη φορά που επισκεπτoνταν την πόλη.
Στα 40 λεπτά που ακολούθησαν με την ίδια εξαιρετική σκηνική παρουσία, οι Soulwax παρουσίασαν τις καλύτερες στιγμές του νέου επερχόμενου album τους, όπως έκαναν και κατά την προηγούμενη φόρα που τους παρακολούθησα, όταν και ήταν support στους Άγγλους Muse. Χωρίς φυσικά να έχουν ελαττώσει καθόλου τον ήχο τους ή την εκρηκτικότητά τους, παρά τις παρατηρήσεις των Σουηδών headliners της περιοδείας.
Μετά από 25 λεπτά αναμονής ο Par Wiksten έκανε την εμφάνισή του στη σκηνή, με το χαρακτηριστικό φουντωτό μαλλί και την κιθάρα του, και ξεκίνησε ήρεμα και ακουστικά. Σύντομα ένας ένας με τη σειρά τους οι υπόλοιποι Σουηδοί πήραν τη θέση τους και ο ήχος μετετράπη στον χαρακτηριστικό power pop, που κυριαρχεί στις έως τώρα δισκογραφικές δουλειές τους.
Το set, που κράτησε λίγο παραπάνω από μία ώρα, επικεντρώθηκε κατά το ήμισυ στο νέο album τους, με το άλλο μισό να είναι αφιερωμένο σε παλαιότερες επιτυχημένες pop στιγμές. Το πρώτο single από το ομώνυμο album Yeah! ακούστηκε το ίδιο glam pop, αφιέρωσαν το Big Fan σε όλους τους φίλους του συγκροτήματος, το ελαφρώς punk I Love Myself στον νάρκισσο, κατά τα φαινόμενα, drummer Erik, το No Holiday ξεσήκωσε το κοινό, και προσωπικά απόλαυσα και την ίσως καλύτερη στιγμή τους στο Can’t See Me Now.
Στη συνέχεια ακολούθησαν και αρκετά παλαιότερα κομμάτια, όπως το Hit, με την συμπαθέστατη Christina Bergman στα δεύτερα γλυκά φωνητικά και στη μελώδικα, το Friends, καθώς και τα Someone Somewhere, Shorty και φυσικά το κλασσικό πλέον bubblepop ύμνο, You & Me Song, στα οποία εννοείται ότι όλοι μας χορεύαμε σαν μικρά παιδιά.
Οι Wannadies είναι από εκείνα τα groups, στων οποίων τις συναυλίες περνάς σίγουρα καλά, το διασκεδάζεις με την ψυχή σου, αλλά στο τέλος δεν εύχεσαι να συνεχίσουν, ούτε και μένεις με τίποτα σπουδαίες αναμνήσεις. Τυπική σκηνική παρουσία, με τον Par να γίνεται λίγο εκνευριστικός με τα Yeah! κάθε λίγο και λιγάκι, αλλά με πολύ καλό live ήχο, και ανάλαφρα pop τραγούδια που σίγουρα τα ευχαριστηθήκαμε.
Με τους Soulwax και τους The Wannadies όμως δώσαμε ραντεβού για τον επόμενο σταθμό της περιοδείας, το γνώριμο μας μικρό Sugarmill του Stoke, ύστερα από πρόσκληση του Marcus, του συμπαθέστατου βοηθού και φίλου των Soulwax, με τον οποίο είχα γνωριστεί στην προηγούμενη επίσκεψη των Βέλγων στην μικρή αγγλική πόλη.
Είχαμε κανονίσει να συναντηθούμε τη Δευτέρα στις 5.30 για να μου παραχωρήσουν μία συνέντευξη για τους φίλους του Avopolis. Δυστυχώς όμως αυτή η συνέντευξη δεν ήταν γραφτό να γίνει ποτέ. Οι πέντε Βέλγοι ήταν αποκλεισμένοι μέσα στο πούλμαν τους, αφού οι δημοσιογράφοι του Melody Maker που έτυχε να προηγηθούν πριν από μένα δεν έλεγαν να σταματήσουν.
Κατά τις 6.15 που επιτέλους συναντήθηκα με το group, ήταν μπορώ να πω σιχαμένοι πλέον με τους δημοσιογράφους φυλλάδων και δεν ήθελαν να δουν φωτογραφική μηχανή και κασετόφωνο ούτε ζωγραφιστό. Ύστερα από επεξηγήσεις από μέρος μου, τα αδέρφια Dewaele κατάλαβαν ότι ουδεμία σχέση έχουμε με μουσικό τύπο του είδους του Melody Maker, ούτε έχω καμία σχέση με δημοσιογράφο, αλλά με ένα φίλο της μουσικής τους.
Υπό τους ήχους λοιπόν των The Wannadies, οι οποίοι έκαναν soundcheck εκείνη τη στιγμή, τα είπα, εν μέσω αρκετών μπουκαλιών Amstel, σε μπερδεμένα Αγγλικά και Γαλλικά με τον τρελαμένο David, τον πιο ήπιο αδερφό του, Stephen, και την πανέμορφη Inge
, “τα πλήκτρα” των Soulwax, η οποία είχε την καλοσύνη και τη διακριτικότητα να με πληροφορήσει ο Stephen προσπαθεί από την αρχή της περιοδείας να “ρίξει” τον υπεύθυνο για τα μπλουζάκια των The Wannadies, αλλά μέχρι τώρα ανεπιτυχώς. Κι εγώ να μένω με την απορία αν είναι καλά ο άνθρωπος....
Αφού πέρασαν από γενεές δεκατέσσερις τους ανθρώπους του Melody Maker, μου αποκάλυψαν ότι ο λόγος της τόσο μεγάλης καθυστέρησης ήταν η εκνευριστική επιμονή τους στην πρόσφατη συνέντευξη που έδωσαν τα αδέρφια στο MTV UK, για την οποία διαβάσατε πρόσφατα στα .news, καθώς και τα ειρωνικά σχόλια των Άγγλων δημοσιογράφων για τα Ευρωπαϊκά, μη αγγλικά rock groups. Τα όχι και τόσα κολακευτικά που ακούστηκαν από όλους για τη Μεγάλη Βρετανία ως χώρα και για τους κατοίκους τους, δεν μου επιτρέπεται να σας τα μεταφέρω. Aκολούθησαν πιπεράτα σχόλια για την συμπεριφορά των Σουηδών κατά τη διάρκεια της περιοδείας και πως σε κάποιο σημείo πήγαν να έρθουν στα χέρια οι roadies των δύο groups. Mιλήσαμε για τα εξαιρετικά τρελά parties που διοργανώνουν στο Βέλγιο και στην Ολλανδία και όπου είναι και DJs - ως “The Flying Dewaele Brothers” - παίζοντας από Jazz μέχρι Γαλλική pop, και από drum & base μέχρι Prince. Για τη δικαστική διαμάχη στην οποία βρίσκονται με τον Michael Jackson (με τους δικηγόρους του καλύτερα) για ένα remix-διασκευή στο Billie Jean. Για το τηλεοπτικό show που έχουν εδώ και δύο χρόνια σε ένα Βελγικό κανάλι (ελπίζω ο Marcus να θυμηθεί να μου στείλει μία videoκασέτα), και για την εβδομαδιαία ραδιοφωνική εκπομπή τους με τίτλο “Hank The DJs” και πολλά άλλα ασήμαντα πράγματα, όπως για παράδειγμα πως κατάφεραν τους γονείς της Inge να την αφήσουν να ξεκινήσει να περιοδεύει μαζί τους. Ξεκαρδιστική ιστορία, για κάποια άλλη φορά όμως.
Εν τω μεταξύ έγινε και το πιο διασκεδαστικό show που έχω παρακολουθήσει. Στο soundcheck δεν έπαιξαν κανένα δικό τους τραγούδι, παρά διασκεύασαν από Spice Girls και Backstreet Boys, μέχρι το κομμάτι των τίτλων των Smurfs - τα Στρουμφάκια κατά το ελληνικότερο!
Όταν έφτασε η ώρα για την συναυλία στο κατάμεστο Sugarmill, έκαναν και την εμφάνισή τους πολλά αγόρια και κορίτσια, με πλειοψηφούντα τα δεύτερα (!), και με μπλουζάκια των Soulwax. Όπως μου είπαν και ορισμένοι, είδαν τους Soulwax όταν έπαιζαν με τους Muse, έμειναν έκπληκτοι, και ήρθαν να τους ξαναδούν, γεγονός που έγινε εμφανές με την εμφάνισή τους στη σκηνή από την κάτι παραπάνω από θερμή υποδοχή, αλλά και το γεγονός ότι ειδικά οι πρώτες σειρές χόρευαν και τραγούδαγαν χωρίς να σταματήσουν λεπτό. Μαζί τους και εγώ να απολαμβάνω ίσως το σημαντικότερο νέο, για εμάς, Ευρωπαϊκό group.
