Δεκατέσσερα ολόκληρα χρόνια πέρασαν από όταν οι Raining Pleasure διαλύθηκαν άτυπα, αφήνοντας τους χιλιάδες θαυμαστές που είχαν προλάβει να δημιουργήσουν στη σχεδόν εικοσαετή τους πορεία να απολαμβάνουν τη μουσική τους μονάχα από τις ηχογραφήσεις τους. Και τι ηχογραφήσεις, αν σκεφτεί κανείς το ντεμπούτο τους, Memory Comes Back, και το πιο ώριμο Nostalgia, που θα τους έκανε γνωστούς σε όλη την επικράτεια αλλά και στο εξωτερικό, βάζοντας το δικό τους λιθαράκι για τη σύντομη, μα διόλου ασήμαντη, έκρηξη της εναλλακτικής μουσικής σκηνής της Πάτρας. Φυσικά οι Raining Pleasure θα απογειώνονταν με το Capricorn EP και το μεγαλειώδες Flood του 2001, με το “Fake” να κατακτά τα ερτζιανά και τις καρδιές όχι μόνο των εγχώριων indie kids, αλλά όλων όσων ήξεραν να εκτιμήσουν την καλή μουσική. Διόλου τυχαίο δεν ήταν άλλωστε ότι λίγα χρόνια μετά, θα ήταν οι ίδιοι που θα επανασύστηναν στο κοινό τον Μάνο Χατζιδάκι, διασκευάζοντας αριστοτεχνικά το Reflections μετά από πρόταση του γιου του και της Έλλης Πασπαλά. Μια μπάντα-σπάνιο φαινόμενο, που έλειψε πολύ σε όλους όσους την αγάπησαν στην πρότερη νιότη ή και αργότερα στη ζωή τους.
Για καλή μας τύχη, το πλήρωμα του χρόνου ήρθε πριν από λίγους μήνες, όταν ο Vassilikos, ο X-Jeremy και ο Jay ανακοίνωσαν το πολυπόθητο reunion των Raining Pleasure, μαζί με τη διεξαγωγή μιας συναυλίας στο πρόσφατα ανακαινισμένο και σίγουρα γεμάτο αναμνήσεις για τους παλιότερους, Θέατρο Λυκαβηττού, στο πλαίσιο της σειράς συναυλιών Rockwave Nights. Έτσι, την Παρασκευή 28 Ιουλίου 2024, το Avopolis ανηφόρησε ξανά στον πιο αγαπημένο λόφο της Αθήνας, κάνοντας βουτιά σε ένα κοντινό, αλλά ταυτόχρονα μακρινό παρελθόν. Και το συγκρότημα φρόντισε μέσα σε δύο ώρες να καλύψει το κενό αυτών των δεκατεσσάρων χρόνων απουσίας και με το παραπάνω.
Η βραδιά άνοιξε με τους θεσσαλονικείς Ta Toy Boy, με lo-fi και indie κιθάρες για το σούρουπο πάνω στο λόφο, από ένα από τα πιο ενδιαφέροντα συγκροτήματα των τελευταίων ετών στην εγχώρια εναλλακτική σκηνή. Υπήρξαν ωστόσο άτυχοι λόγω της ώρας εκκίνησης της συναυλίας, με τον κόσμο να προσέρχεται μαζικά προς το τέλος του set τους και να χάνει τελικά την ευκαιρία να τους απολαύσει. Αναζητήστε τους οπωσδήποτε αν δηλώνετε μουσικά βρετανόπληκτοι και αν ο κατάλογος της Sarah Records αποτελεί και για εσάς ιερό μουσικό ευαγγέλιο.
Λίγο μετά τις 21.00, η εισαγωγή του “The Approaching Of The Hour” θα έδινε σήμα εκκίνησης του set των Raining Pleasure, με το κοινό να καταχειροκροτά τα μέλη του συγκροτήματος. Ένα κοινό μικρότερο από το αναμενόμενο, που όμως θα αποδεικνυόταν ένθερμο όσο θα ζεσταινόταν τόσο το ίδιο, όσο και η μπάντα. “Breathe In - Breathe Out”, “You Are Not Young Any More” και “Only Through You” στη συνέχεια, με τα μέλη των Raining Pleasure να δείχνουν περίτρανα ότι το ‘χουν ακόμα σαν να μην πέρασε μια μέρα και έναν Βασιλικό Σακκά στα φωνητικά να σκορπά ανατριχίλες με τις ικανότητές του.
Τα “Sacrifice”, “Free!” και “Love Me, Love Me, Love Me” θα ήταν αυτά που θα έκαναν κόσμο από τις ήρεμες κερκίδες του Λυκαβηττού να κατηφορίσει για την πιο δυνατή εμπειρία της αρένας του, όσο το συγκρότημα διαπερνούσε ολόκληρη τη δισκογραφία του από το Memory Comes Back μέχρι το Who’s Gonna Tell Juliet? του 2007. Έτσι από το setlist θα περνούσαν και κομμάτια σαν τα “Rainbow”, “Our Father”, “Song Of The Wolf” και “Is That Yoo?” με την ένταση να διαπερνά αναμενόμενα τον λόφο σε μια μοναδική εκτέλεση του “Fake” που δυναμίτισε τα πάντα.
“Another Song”, “Ride-a-Loop” και συγκινητικό singalong στο “Capricorn”, με το “No One's Gonna Love Your Troubles” να ολοκληρώνει το κύριο συναυλιακό μέρος και τους Pleasure να φαίνονται να το καταδιασκεδάζουν. Πολύ γρήγορα θα ερχόταν ένα απολαυστικό encore με “Kastor Bossa”, έναν μυσταγωγικό σχεδόν “Kemal”, “Love Was Just A Girl” και τη διασκευή του “Dancing Queen” των ABBA να κάνει ακόμη περισσότερο κόσμο από τις κερκίδες να σηκώνεται και να μετέχει του πάρτι που εξαρχής του συγκρότημα ήθελε να στήσει. Το κατάφερε και με το παραπάνω, σε μια συναυλία-tribute ολόκληρης της δισκογραφίας του, αλλά και των όμορφων ημερών που έντυσαν με τη μουσική τους εδώ και σχεδόν 30 χρόνια.
Η βραδιά θα τέλειωνε με ένα απολύτως ταιριαστό “All This Beauty” από το Flood, συγκίνηση, αλλά και μια υπόσχεση επιστροφής που πολύ την έχουμε ανάγκη. Εις το επανιδείν Raining Pleasure, μας είχατε λείψει πολύ.
