Σε εκείνη την μεταφρασμένη από τον Παναγιώτη Μουλλά έκδοση της «Αισθηματικής Αγωγής», το μυθιστόρημα του Gustav Flaubert περιγράφεται ως μία «σύγχυση των ειδών». Ρομαντικό, σατιρικό, ιστορικά τοποθετημένο, μιλά για τον έρωτα, την κοινωνική σήψη, τις επαναστατικές ιδέες.
Ο ορισμός αυτός δεν θα μπορούσε να ταιριάζει περισσότερο στην τέταρτη συναυλιακή Αισθηματική Αγωγή, που έλαβε χώρα το τελευταίο Σάββατο του Οκτώβρη στο Gagarin 205. Είχαν προηγηθεί άλλες τρεις διοργανώσεις υπό τον ίδιο τίτλο και concept, με ένα σημαντικό μέρος της εγχώριας εναλλακτικής αφρόκρεμας να περνά από το stage της Λιοσίων : The Boy, Nalyssa Green, Mazoha και Δεσποινίς Τρίχρωμη, Τα Παιδιά της Παλαιότητας, Melentini, Tango With Lions και Λάμδα, Λένα Πλάτωνος, Σαβίνα Γιαννάτου, Γιάννης Παλαμίδας, Λόλεκ και Veslemes.
Αυτή τη φορά, το line up αποτελείτο από μία μάλλον ετερόκλητη επιλογή καλλιτεχνών. Ο Kristof, με την αφηγηματική του ποπ. Η Sci-Fi River, με ανήσυχες ρίμες του σήμερα. Τα Echo Tides, με την ποιητική λυρικότητα που κλείνει το μάτι στο post punk. Ο Ταφ Λάθος, με ένα συνεχώς εξελισσόμενο χιπ χοπ. Ξεκινώντας, λοιπόν, για το Gagarin, δεν μπορούσα παρά να αναρωτιέμαι, ποιο είναι το σημείο εκείνο στο οποίο συναντιούνται τα, εκ πρώτης όψεως, παράταιρα των μουσικών αυτών.
Τη βραδιά άνοιξε ο Kristof με τετραμελή μπάντα, σε ένα set up που τα γαλάζια φώτα έκαναν να μοιάζει ιδιαίτερα επιβλητικό. Η ματιά μου στάθηκε για λίγο στο Βασίλη Ντοκάκη στο μπάσο, ο οποίος δείχνει να διασκεδάζει τρομερά κάθε φορά που βρίσκεται on stage, αλλά και στο Νίκο Τσώλη (Tsolimon) που σε στιγμές έμοιαζε να βρίσκεται σε μια δική του, κινηματογραφική δίνη – μια σεκάνς από ταινία, με τον Kristof να σκηνοθετεί, πρωταγωνιστεί και ερμηνεύει το βίωμα του, με περίσσια εκφραστικότητα. Μολονότι συνήθης ύποπτος στα τεκταινόμενα της πόλης, αφού εμφανίζεται συχνά σε live φίλων και συνεργατών του (όντας σταθερό μέλος της ομάδας της Nalyssa Green, μεταξύ άλλων), ήταν η πρώτη φορά που τον συναντούσα σε μία δική του performance. Γοητεύτηκα από την έντονη παρουσία του, παρασύρθηκα στον σαρκασμό του, συγκινήθηκα με την αισθαντική του ερμηνεία.
Κλείνοντας την εμφάνιση του με ένα κρεσέντο θεατρικότητας, έστρωσε το κατάλληλο έδαφος για την Sci-Fi River, που μας μετέφερε από τα καμπαρέ στα στενά της μεγάλης πόλης, εκεί που η νέα γενιά πασχίζει να υπάρξει χωρίς να απολογείται. Καθημερινές ιστορίες διατυπωμένες με πυγμή και τρυφερότητα, κοριτσίστικες -εκείνων των κοριτσιών που σφίγγουν τις γροθιές και κάνουν τις πιο θερμές αγκαλιές. Μαζί της ήταν και η DJ Pitsouni, που, για το συμβολισμό μα όχι μόνο, θα μου άρεσε αν βρισκόταν σε πιο κεντρική θέση στη σκηνή. Κορυφαία στιγμή της εμφάνισης, πέραν του αγαπημένου στο κοινό «Διακοπές στην Αθήνα», η πρόσφατη κυκλοφορία «Κάντο να μοιάζει με τέχνη», με τους Turboflow 3000, συνεργάτες της Sci-Fi River τόσο δισκογραφικά αλλά και στη σκηνή εκείνη τη βραδιά.
Ακολούθησαν τα Echo Tides τα οποία βρίσκονται σε φανταστική φόρμα. Ερμήνευσαν στο σύνολό του το τελευταίο τους album Ανδρομέδα FM με το κοινό να ακολουθεί κατά λέξη τους στίχους, καθώς και ένα δείγμα της επικείμενης δουλειάς τους, η οποία μοιάζει να προσεγγίζει αυτό που θα χαρακτήριζε κανείς ως «τα κλασσικά» του εναλλακτικού ελληνόφωνου ροκ (βλέπε Λευκή Συμφωνία και τα τοιαύτα). Προσωπικά, έχοντας βρεθεί στην παρουσίαση του δίσκου στο 6 d.o.g.s. την περασμένη Άνοιξη, τους απόλαυσα σε μία μεγαλύτερη σκηνή, που τους ταιριάζει πολύ. Σημαντικό ρόλο βέβαια έπαιξε σ’ αυτό η αεικίνητη και πληθωρική (τόσο σε φωνή όσο και σε εικόνα) Καλλιόπη Μητροπούλου, που μέσα στη δημιουργία της σχεδιάστριας Ελένης Καββάδα (240791) έγινε σύννεφο στον "Αρχάγγελο και το Τούνελ", «ηλεκτρική μέδουσα» στη "Βενζίνη" και τη "Γεύση Μπαταρίας", μπόρα στο κατακλυσμικό φινάλε της εμφάνισης του σχήματος με ένα ακόμη ακυκλοφόρητο κομμάτι τους. Παρατεταμένο χειροκρότημα, ανάσες και αγκαλιές στο φουαγιέ, και το οπαδικό πανό «Echo Tides» των φαν της μπάνταας μαζεύτηκε από τον εξώστη, μέχρι την επόμενη φορά.
«Πόσοι από εσάς ακούνε χιπ χοπ;» ρώτησε ο Ταφ Λάθος ανεβαίνοντας στη σκηνή, με την πλειοψηφία των χεριών να σηκώνονται στον αέρα. «Αλήθεια; Αυτό είναι καύλα». Βέβαια, δεν χρειαζόταν η λεκτική επιβεβαίωση, μιας και το εναπομείναν κοινό είχε μπει από τις πρώτες στιγμές στο νόημα, κρατώντας τον παλμό καθ’ όλη τη διάρκεια της εμφάνισης του Παναγιώτη Κυριακού, ο οποίος πλαισιωνόταν από τον Dj Micro. Η αλήθεια είναι πως δεν σήκωσα το χέρι μου, αν και ένιωθα τον ηλεκτρισμό αναμνήσεων από τα πρώιμα λυκειακά χρόνια στα δάχτυλά μου. Για το context, εκείνα τα χρόνια είχαν CD των Βόρειων Αστεριών και των Ψυχοδράμα που γλιστρούσαν κρυφά από την «ψαγμένη», άρτι αφιχθείσα εκ Θεσσαλονίκης νέα συμμαθήτρια στις ζωγραφισμένες σχολικές τσάντες, Κυριακές στο ΤΕΙ της Καβάλας για να δούμε τα graffiti sessions και οπωσδήποτε, πολλή αναζήτηση ταυτότητας. Στο παρόν, η εμφάνιση του Ταφ Λάθος είχε σώμα και ένταση, γεμίζοντας τη σκηνή, και αλληλεπίδραση με τον κόσμο που συμμετείχε ενεργά. Βέβαια, είχε και μια έκπληξη για αυτό το κορίτσι που διάλεξε, εν τέλει, το post punk – το κομμάτι «Του Χελμού το xιόνι», ένα πάντρεμα της χιπ χοπ με το δημοτικό τραγούδι σε ενορχήστρωση του σπουδαίου Σταύρου Ξαρχάκου.
Στο τέλος της βραδιάς, η απάντηση που έψαχνα ήταν αρκετά σαφής. Υπάρχει κάτι που ξεπερνά τους ορισμούς και τα όρια της «σκηνής», κι αυτό είναι η συλλογική εμπειρία. Είναι η ανάγκη εκφοράς ενός καλλιτεχνικού λόγου που εμπεριέχει συναίσθημα, τρυφερότητα και κάποιες φορές αισιοδοξία, περιέχει συνειδητότητα και προσωπική τοποθέτηση. Οι άνθρωποι που βρέθηκαν εκεί, πάνω και κάτω από τη σκηνή, ενδεχομένως δεν έχουν την ίδια αφετηρία, φαίνεται όμως πως έχουν την ίδια αγωνία για το τώρα και το αύριο.
Πιθανά, αυτό είναι τελικά, που μας κάνει Aισθηματίες.
Εις το επανιδείν.
