Η συνταγή γυναικεία φωνητικά - σκοτεινές συνθέσεις αποτελεί, συνήθως, συνταγή επιτυχίας. Κι όταν αυτή παίρνει σάρκα και οστά εντός του νεογοτθικού αγγλικανικού ναού του Αγίου Παύλου, γνωστού για τα ατμοσφαιρικά live που έχει φιλοξενήσει, τότε οι προδιαγραφές ανεβαίνουν κατά πολύ.
Με τα standard υψηλά, λοιπόν, βρέθηκα την Παρασκευή 8 Δεκεμβρίου στην Αγγλικανική Εκκλησία, για τη διπλή ζωντανή εμφάνιση των Moon Moth και των Church of the Sea, δύο εγχώριες μπάντες που βασίζουν τον ήχο τους στη dark αισθητική και δανείζονται στοιχεία από πιο «βαριά» μουσικά είδη, όπως η goth και η metal.
Ήταν η πρώτη σοβαρά κρύα Παρασκευή του χρόνου, κι ο καιρός σήκωνε μπότες και δερμάτινο. Λίγα μέτρα πιο κάτω, η πλατεία Συντάγματος ολόφωτη, τα μάγουλα λιγάκι αναψοκοκκινισμένα από το γρήγορο ουίσκι πριν τη συναυλία.
Περνώντας το κατώφλι του ναού, το γιορτινό κλίμα μένει έξω, παρά το στολισμένο χριστουγεννιάτικο δέντρο (λιγάκι παράταιρο, αν θέλετε τη γνώμη μου). Μέσα, το dark pop κουαρτέτο των Moon Moth βρίσκεται on stage, ακριβώς στις 21:30, τυπικότατα. Στην ατμόσφαιρα αισθάνομαι προσμονή αλλά και μια υπόσχεση μυστηρίου.
Το σχήμα, παρά την απουσία επίσημης δισκογραφικής δουλειάς και της σχετικά πρόσφατης σύστασής του, έχει πραγματοποιήσει σημαντικό αριθμό ζωντανών εμφανίσεων – πράγμα το οποίο ήταν διακριτό. Το σετ, αν και σύντομο σε διάρκεια, μιας και κράτησε μόνο είκοσι λεπτά, ήταν συμπαγές και χαρακτηριζόταν από απλό μεν, ειλικρινή δε συναισθηματισμό. Synths και samples, κιθάρα και ντραμς πλαισίωσαν τα διπλά φωνητικά που έμοιαζαν ενίοτε να συνδιαλέγονται κι άλλοτε να αλληλοσυμπληρώνονται. Στην πραγματικότητα, η ακουστική του χώρου αλλά και η επιβλητική αρχιτεκτονική έπαιξαν πολύ σημαντικό ρόλο στη εμφάνιση της μπάντας, η οποία όμως έχοντας παίξει ξανά εκεί στο παρελθόν, έμοιαζε να βρίσκεται σε γνώριμο έδαφος και έτσι παρουσιάστηκε μπροστά στο κοινό με αυτοπεποίθηση και αναβλύζουσα θηλυκή ενέργεια.
Ακολούθησαν οι Church of the Sea, το τρίο που απαρτίζεται από τα πρώην μέλη της rock μπάντας Lower Cut, τους Ειρήνη Αργύρη, Αλέξανδρο Δαρμή και Βαγγέλη Σταυρουλάκη, και αυτοπροσδιορίζεται ως doomgaze. Βαρύς ήχος και σκοτεινές ατμόσφαιρες, με πιο καθαρές, αν όχι αιχμηρές γωνίες, σε σχέση με τον γκοθ ρομαντισμό των Moon Moth που προηγήθηκε. Και σε αυτή την περίπτωση, τα synths και τα samples είχαν πρωτεύονται ρόλο, βεβαίως την ματιά και την εντύπωση έκλεβε ο απόλυτα αφοσιωμένος στην κιθάρα του Βαγγέλης Σταυρουλάκης. Τα στοιχεία θεατρικότητας ήταν απαραίτητα για να «γεμίσει» η σκηνή, με την Ειρήνη Αργύρη να καταλαμβάνει το μεγαλύτερο μέρος της. Βέβαια, παρά τον περιορισμένο χώρο που θα έκανε κάποιον να θεωρήσει πως η εγγύτητα είναι δεδομένη, το συγκρότημα διατήρησε την απόσταση του από το κοινό, που όμως στη συγκεκριμένη περίπτωση έμοιαζε να λειτουργεί – ίσως έφταιγαν οι ψηλές αψίδες, τα στασίδια που επιβάλουν την αυστηρή στάση του σώματος, το δέος της θρησκευτικότητας. Ήταν σαν να παρακολουθεί κανείς το σχήμα να πραγματοποιεί μια τελετή, με σημείο εκκίνησης τη μουσικότητα και την σκοτεινή ατμόσφαιρα.
Στις έντεκα παρά τέταρτο, με εξίσου μεγάλη ακρίβεια, βρίσκομαι και πάλι στην αυλή. Η θερμοκρασία έχει πέσει κι άλλο, ή ίσως φταίει που έχει περάσει ώρα από εκείνο το ουίσκι. Φεύγοντας προς τη φωτισμένη πλατεία Συντάγματος, που τώρα μοιάζει πολύ λαμπερή συγκριτικά με το κλίμα εντός της Αγγλικανικής εκκλησίας, συγκρατώ τη σκοτεινή θηλυκή ενέργεια των Moon Moth και την αψάδα των Church of the Sea, κι οπωσδήποτε, ένα πολύ όμορφο βράδυ Παρασκευής.
