Το βράδυ της 4ης Μαρτίου ξέραμε καιρό πριν πως θα το αφιερώναμε σε μια νύχτα απαραίτητης και πολλά υποσχόμενης Αισθηματικής Αγωγής – της τρίτης μάλιστα κατά σειρά – με εκλεκτούς καλεσμένους και καλεσμένες αυτή τη φορά: Veslemes, Λόλεκ, Σαβίνα Γιαννάτου, Γιάννη Παλαμίδα και Λένα Πλάτωνος. Η τραγωδία των Τεμπών της προηγούμενης εβδομάδας θα έριχνε ωστόσο το πηχτό σκοτάδι της θλίψης, της συντριβής, της οργής και της απελπισίας, με αποτέλεσμα να αναρωτιόμαστε αν τελικά θα πραγματοποιούνταν η συναυλία στο πάντα φιλόξενο Gagarin 205. Η απάντηση ήρθε φυσικά εγκαίρως από τη διοργανώτρια εταιρεία και αργότερα από τη μεγάλη πρωταγωνίστρια της βραδιάς, τη Λένα Πλάτωνος. «Το κλίμα είναι πολύ βαρύ, έπρεπε όμως να συναντηθούμε», ανέφερε η ίδια λίγο αφότου εκείνη βρεθεί στη σκηνή και παίξει τα πρώτα της κομμάτια, σε ένα κατάμεστο venue από ανθρώπους όλων των ηλικιών που την αποθέωσαν σε μια στιγμή που η μουσική αποτελεί το τελευταίο καταφύγιο πολλών. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από τη αρχή.
Γύρω στις 21.30, ο πρώτος καλλιτέχνης της βραδιάς βρέθηκε στη σκηνή του Gagarin, πλαισιωμένος από το σχήμα του, για να ζεστάνει το κοινό που είχε συρρεύσει από νωρίς. Ο Veslemes – ή κατά κόσμον Γιάννης Βεσλεμές – εμφανίστηκε στο τρίτο κεφάλαιο της Αισθηματικής Αγωγής μαζί με τον πολυοργανίστα Γιώτη Παρασκευαΐδη στο μπάσο, τον Λεωνίδα Οικονόμου των My Wet Calvin, αλλά και τον επί χρόνια φίλο και μουσικό συνεργάτη του, Αλέξανδρο Βούλγαρη (The Boy) να τον πλαισιώνουν στη μουσική και τα backing vocals, σε ένα διαφορετικό από αυτά που έχουμε συνηθίσει στήσιμο επί σκηνής – γύρω δηλαδή από ένα τραπέζι με τις απαραίτητες κονσόλες, pads, μικρόφωνα και άλλα μουσικά «σύνεργα».
Έχοντας μόλις πρόσφατα κυκλοφορήσει τη νέα του δισκογραφική δουλειά, το Exorcismos από την Inner Ear, ο Γιάννης Βεσλεμές και η μπάντα του άνοιξαν τη συναυλία με τον «Μινώταυρο» από τον εν λόγω δίσκο, για να συνεχίσουν με το ακριβώς επόμενο κομμάτι του LP, «Το Κουκλί του Σατανά». Το κοινό φάνηκε από την αρχή να πιάνει το νόημα, απολαμβάνοντας το νέο δείγμα δουλειάς του καλλιτέχνη, που φέρει για ακόμη μια φορά γνώριμους ήχους από synths, ενδιαφέροντες στίχους και μια γενικευμένη dark αισθητική, που όμως στη live εκδοχή της μπορεί να γίνει εξόχως διασκεδαστική. Η συνέχεια θα δινόταν με κομμάτια από την Πάρνηθα που ο Βεσλεμές είχε κυκλοφορήσει εννιά χρόνια πριν ως Felizol και με τη βοήθεια του The Boy στις ηχογραφήσεις. Έτσι, «Τέρμα Αμπελοκήπων» και μια αγαπημένη «Ντισκοπάθεια» θα μας γυρνούσαν πίσω στον χρόνο, με το set να γίνεται όσο ξεδιπλωνόταν ακόμη πιο ενδιαφέρον και διασκεδαστικό και τη γενική διάθεση να ανεβαίνει. Στα highlights δεν ήταν άλλη από τη διασκευή που το σχήμα παρουσίασε στο κομμάτι του Νίκου Καρβέλα, «Εγώ Δεν Είμαι Εγώ», δανειζόμενοι από τη μουσική του “A Forest” των Cure, για να κλείσουν λίγο αργότερα με το closing track από τον Exorcismo, το «Μία Χημεία Από το '93».
Λίγη ώρα μετά, ο Λόλεκ με το σχήμα του ανέβηκαν στη σκηνή για να ξεκινήσουν το set τους με το «Άγρια» από τον ομώνυμο δίσκο του καλλιτέχνη που κυκλοφόρησε πέρυσι – επίσης από την Inner Ear. Ο κατά κόσμον Γιάννης Αναγνωστάτος παρουσίασε στο κοινό μαζί με τον Βαγγέλη Μπάκαλο στο τσέλο, τον Αλέξη Δελή στο μπάσο και τον Στέφανο Ψαραδάκη στα drums ένα μουσικό πρόγραμμα με κομμάτια κυρίως από την τελευταία του δουλειά, όπως και από τον επίσης ελληνόφωνο δίσκο του από το 2011, τον Αχινό.
Με τη γνώριμη βαρύτονη ερμηνεία του και post-punk συνθέσεις, ο Λόλεκ συνέχισε ερμηνεύοντας κομμάτια όπως το «To Κυνήγι», «Κανένα Έλεος», «Παράδοση» και «Η Γλυκιά Σου Ματιά», για να κλέψει τις εντυπώσεις με την ερμηνεία του στο «Οι Άλλοι», αλλά και σε μια διασκευή του «Αυτός ο Άνθρωπος» της Ρίτας Σακελλαρίου. Για κακή τύχη ωστόσο του Λόλεκ και της μπάντας του, ο ήχος κατά τη διάρκεια της εμφάνισής τους δεν θα βοηθούσε, ενώ το κοινό θα στεκόταν σε μεγάλο βαθμό αγενές απέναντι στους καλλιτέχνες, με τις ομιλίες του να σκεπάζουν πολλές φορές την ίδια τη μουσική και τα φωνητικά. Το set θα έκλεινε με το «Σε Γαμάνε η Μαμά και ο Μπαμπάς Σου (This Be The Verse)», λιτά, δίνοντας πάσα στη Σαβίνα Γιαννάτου, τον Γιάννη Παλαμίδα και τη Λένα Πλάτωνος.
Έτσι, λίγο μετά τα μεσάνυκτα, η Λένα Πλάτωνος βρέθηκε στη σκηνή του Gagarin, με τη Σαβίνα Γιαννάτου και τον Γιάννη Παλαμίδα να ακολουθούν λίγο αργότερα και με το κοινό να τους καταχειροκροτά, εκφράζοντας εμφατικά την αγάπη του για τη θρυλική μουσικό. Μαζί τους ήταν ο Στέργιος Τσιρλιάγκος, ο σταθερός συνεργάτης και συνενορχηστρωτής των τραγουδιών της Πλάτωνος.
Το set ξεκίνησε με ένα «Ρόζα Ροζαλία» που το κοινό φάνηκε να αντιμετωπίζει ως βάλσαμο, τραγουδώντας μαζί με μια Σαβίνα Γιαννάτου γλυκύτατη, ταπεινή και πάντα σε ερμηνευτική φόρμα και τη Λένα Πλάτωνος να ζητά ήδη από νωρίς τη συνδρομή του στο ανέβασμα της έντασης και της διάθεσης. Ο Γιάννης Παλαμίδας θα τραγουδούσε στη συνέχεια με λαμπερό χαμόγελο και τη γνώριμη θεατρική κινησιολογία του πως «Θα Συναντηθούμε στο Σαλούν», ενώ «Τα Κινούμενα Σκίτσα», «Πτήση 201», «Ραντεβού στην Όαση» και «Τα Μαγικά Μπλου Τζιν» θα μας ταξίδευαν στη συνέχεια στο παρελθόν, με το κοινό σε σχεδόν διαρκές sing-along [παρά τον κακό ήχο που συνέχιζε να επηρεάζει αρνητικά τη συναυλία].
Λίγο αργότερα, η Λένα Πλάτωνος θα ζητούσε από τον ποιητή Θάνο Σταθόπουλο να τη συνοδεύσει στο κομμάτι «Η Κυψέλη», με τον ίδιο να ανεβαίνει στη σκηνή για την ερμηνεία του μαζί με τον «νονό» της Αισθηματικής Αγωγής, Γιώργο Ίκαρο Μπαμπασάκη.
Η Λένα Πλάτωνος τραγουδούσε ομολογουμένως περιορισμένα καθ’ όλη τη διάρκεια της βραδιάς, φάνηκε όμως να είναι ιδιαίτερα κεφάτη και να απολαμβάνει την επικοινωνία με το κοινό και τους αγαπημένους μουσικούς συνοδοιπόρους της. Η ίδια μάλιστα σχολίασε αστειευόμενη τα «42 χρόνια συνεργασίας» που ο Γιάννης Παλαμίδας ανέφερε συγκινημένος, απαντώντας: «Ψεύτικα τα σαράντα δύο χρόνια, σαν ποπ κορν».
Η ίδια θα συνέχιζε με μια συγκινητική απαγγελία στους «Εμιγκρέδες της Ρουμανίας» για να δώσει στη συνέχεια πάσα στη Σαβίνα Γιαννάτου, ίσως στην πιο ανατριχιαστική στιγμή της βραδιάς, όπου την παρότρυνε να ερμηνεύσει a capella δύο μελοποιημένα ποιήματα του Κώστα Καρυωτάκη, το «Μόνο» και το «Η Νύχτα». Στα λεπτά που αυτές κράτησαν, στον χώρο επικράτησε απόλυτη σιγή, με τα μάτια πολλών από το κοινό να υγραίνονται αβίαστα στο άκουσμα της αιθέριας φωνής της ερμηνεύτριας, σε έναν φόρο τιμής στους νεκρούς και τους τραυματισμένους των Τεμπών.
«Τι Νέα Ψιψίνα», «Η Λάθος Αγάπη», «Αιμάτινες Σκιές Από Απόσταση», «Κοπερτί» και «Μία Άσκηση Φυσικής Άλυτη» θα έρχονταν στη συνέχεια με το κοινό να ζητά συνεχώς να δυναμώσει κι άλλο η ένταση του μικροφώνου της Λένας Πλάτωνος και του Γιάννη Παλαμίδα, τραγουδώντας παράλληλα δυνατά κομμάτια με τα οποία μεγάλωσαν και συνεχίζουν να μεγαλώνουν από ό,τι φάνηκε και πολλά πιτσιρίκια του σήμερα. Η ενθουσιώδης, οργιώδης θα έλεγα, ερμηνεία μιας πιτσιρίκας – το πολύ επτά χρονών – στο «Σαμποτάζ» και στον «Χορό των Μπιζελιών» κατά το encore και όσο η ίδια βρισκόταν στην αγκαλιά του μπαμπά της, αποδεικνύει άλλωστε πως ο λαός της Λιλιπούπολης συνεχίζει ευτυχώς για εμάς τους μεγάλους να αναπαράγεται. Ζούμε άλλωστε σε καιρούς που τα παιδιά με μάτια λέιζερ και μαλλιά τιρκουάζ, είναι πιο απαραίτητο από ποτέ να κάνουν σαμποτάζ…
