Αδύνατον να πιάσω το μολύβι και να αρχίσω να γράφω έτσι απλά για την (sold out) εμφάνιση της Σtella το Σάββατο στο Πλύφα, πριν πω ένα-δυο λόγια για την προσωπική ιστορία που με δένει με εκείνη και τη μουσική της. Βλέπετε, τη Σtella την έχω παρακολουθήσει από τα πρώτα της βήματα, κι όταν λέω παρακολουθήσει εννοώ «ήμουν εκεί όταν συνέβαινε» καθώς έτυχε να εργάζομαι στον ραδιοφωνικό σταθμό που την ανέδειξε, μετατρέποντας το “Holding Grass” των Fever Kids (και αργότερα το “Picking Words”) σχεδόν σε σήμα του, ασκώντας κατά κάποιο τρόπο influencing μέσω των ερτζιανών. Κι όμως, τα χρόνια πριν οι playlists γίνουν η νόρμα στα FM, τα ραδιόφωνα όριζαν, όντως, ποιος είναι το next big thing και οι ακροατές καλούσαν στο στούντιο τρελαμένοι να μάθουν ποιος λέει αυτό το κομμάτι που ξεκινά με μια ανάσα και πού μπορούν να το βρουν. (Πουθενά, για καιρό ο En Lefko 87.7 το έπαιζε αποκλειστικά, δεν υπήρχε καν στο YouTube).
Τα χρόνια πέρασαν, η Σtella εξελίχθηκε, απέκτησε αυτοπεποίθηση, έγραψε αρκετά κομμάτια για να γεμίσει τρεις δίσκους, συνεργάστηκε και δικτυώθηκε με τους σωστούς ανθρώπους και εξοικειώθηκε σταδιακά με τις ζωντανές εμφανίσεις. Εγώ συνέχισα να μουρμουράω τα κομμάτια της και να τρέχω στα live της, με τελευταίο εκείνο που έκανε στις 9 Ιουλίου του 2021 (μια ημερομηνία που μου φαίνεται ταυτόχρονα τόσο πρόσφατη και τόσο μακρινή) -σε μία από τις πρώτες συναυλίες που πήγα όταν «άνοιξαν» πάλι όλα, μετά την πανδημία. Ήταν στην Τεχνόπολη. Και ήμασταν υποχρεωτικά καθιστοί, σε δυάδες, τηρώντας αποστάσεις ασφαλείας. Τώρα, η Σtella θα εμφανιζόταν σε νέο συναυλιακό στέκι και «στις αποσκευές της», όπως λέει το κλισέ των δελτίων τύπου, θα είχε το Up and Away, τον πρώτο δίσκο που έβγαλε με την φοβερή και τρομερή Sub Pop. Όπως καταλαβαίνετε, ως αληθινό fangirl –και έχοντας πραγματική ανάγκη για ανάταση ψυχής έπειτα από την εβδομάδα αδιανόητης φρίκης που είχε προηγηθεί– πήγα και στήθηκα ακριβώς μπροστά της κάτω από τη σκηνή -πρώτο τραπέζι πίστα, πώς να το πω, κάγκελο- έτσι να άπλωνα το χέρι, θα μπορούσα να ακουμπήσω τα αρβυλάκια της.
Όσο ο Λονδρέζος Westerman με την κιθάρα του πασχίζει να ακουστεί, μα η οχλαγωγία δεν τον αφήνει, καθώς ο κόσμος κάνει catch-up στην (κάπως αχρείαστα αργή) ουρά για ποτό κι έπειτα γεμίζει ασφυκτικά τον χώρο του Πλύφα, σημειώνω νοερά να φροντίσω να τον δω ξανά σε πιο ευνοϊκές συνθήκες -για να έχει την πλήρη προσοχή μου η συμπαθέστατη φιγούρα του, όταν τραγουδά το τόσο τρυφερό “CSI Petralona” («ένα από τα πρώτα τραγούδια που έγραψε όταν μετακόμισε μόνιμα στην Αθήνα») το “Easy Money” ή το “Confirmation (SSBD)”. Σε κάθε περίπτωση, το όνομα το κρατάμε και είμαστε βέβαιοι πως θα μας απασχολήσει ξανά σύντομα.
Σtella on stage. Με το ντροπαλό χαμόγελό της, τις μετρημένες κινήσεις της, το iconic μαλλί της, πουκάμισο κουμπωμένο μέχρι τον γιακά, ένα μενταγιόν,… στο πάτωμα ένα ντέφι. Ακριβώς πίσω μου μια κοπέλα (πιθανότατα η μεγαλύτερη φαν της, ενδεχομένως και παγκοσμίως), που ξέρει όλους τους στίχους απέξω, βγάζει τσιρίδες ενθουσιασμού και φωνάζει «γλυκούλα μουυυ!» και «τέλειοοοο!» μετά από κάθε κομμάτι, μου μεταδίδει την απολύτως ειλικρινή χαρά της κι έτσι περνάω όλη τη συναυλία νιώθοντας μια ζεστασιά οικειότητας και με το χαμόγελο μέχρι τα αυτιά. Συγκίνηση και νοερή επιστροφή στις πιο νεανικές μου και ανέμελες «μέρες ραδιοφώνου», με τα “Way to Go”, “Watch Me Dive”, “I’ll Never Be”, “The Map”, “Works For You”, θερμό χειροκρότημα στο “Charmed” από τον νέο δίσκο, κι εκεί που ο νους πάει να αφαιρεθεί ξαφνικά απότομη αλλαγή κλίματος, όταν στη σκηνή (όπου η Σtella είναι ήδη πλαισιωμένη από full band) εμφανίζεται ο Χρήστος Σκόνδρας με το μπουζούκι του, δημιουργώντας μου μία εντελώς νέα αγάπη για το άλμπουμ και την «φιλελληνική» αισθητική του. Το “The Truth is” (τι video clip) με διαλύει, το “Manéros”, το “Another Nation”, το “Nomad” στη live εκδοχή τους ξαφνικά αποκτούν άλλη διάσταση και, ενώ αρχικά με είχαν «ξενίσει», γιατί ένιωσα ότι την απομάκρυναν από τη ραδιοφωνική indie pop που είχε σχεδόν τελειοποιήσει, τώρα αναδεικνύονται και μεγαλώνουν διαφορετικά μέσα μου. Στο μεταξύ, όλοι στις πρώτες σειρές χορεύουν. Οριστικό φινάλε με “Up and Away”, χαμόγελο, ταπεινή υπόκλιση, μας αποχαιρετά, επευφημίες, η κοπέλα πίσω μου χοροπηδάει πάνω κάτω φωνάζοντας «τέλειοοοο!» για μια τελευταία φορά.
Τα φώτα ανάβουν, η σκηνή αδειάζει, βγάζω μια φωτογραφία τη setlist, για να απαθανατίσω και σε εικόνα την σπουδαιότητα της στενής επαφής και της «επιστροφής στην κανονικότητα» (τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τη διεξαγωγή συναυλιών) και βγαίνω από την αίθουσα με αυτή τη σκέψη: ναι, η Σtella μεγάλωσε, μα ούτε άλλαξε ούτε μας ξέχασε –η Σtella είναι ακόμη μία από εμάς.
Διαβάστε επίσης: Σtella says hi
