Φωτογραφίες: Αργύρης Λιόσης
Ήταν η αρχή της δύστροπης για πολλούς λόγους και καθοριστικής για άλλους τόσους δεκαετίας των νέων '10s. Η εγχώρια indie σκηνή προσπαθούσε να βρει τα πατήματα της μέσα στη δίνη μιας οικονομικής κρίσης που μόλις είχε ξεκινήσει να ξετυλίγει το κουβάρι της οδύσσειας της και όπως συχνά συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις απάντησε στο οικονομικό κοίλο με μια δημιουργική καμπύλη – μια καμπύλη στην οποία δέσποζε o αγγλικός στίχος και η DIY αισθητική με εκούσιο και ακούσιο στόχο να καταρριφθεί επιτέλους το στερεότυπο «για ελληνικό καλό είναι». Ετοιμοπόλεμες κιθάρες, φρέσκα φωνητικά και άγνοια κινδύνου γέμιζαν ασφυκτικά το six d.o.g.s κάθε βράδυ και η σχετικά νεοσύστατη τότε ανεξάρτητη και αποκεντρωμένη δισκογραφική της Inner Ear ξεκίνησε να στέλνει το ένα μετά το άλλο στα διψασμένα αυτιά του διψασμένου για «κάτι διαφορετικό» εγχώριου κοινού δισκάκια ένα κι ένα – κάθε ένα και μια ξεχωριστή, φρέσκια πρόταση. Ανάμεσά τους και εκείνο των Fever Kids – ένα πιασάρικο, παχνιδιάρικο όνομα σε καρό φόντο με το “Holding Grass” να αερίζει τα ηχεία. Το ένα fever kid ήταν o Alex (Αλέξης Ζαμπάρας) και το άλλο η Σtella. And the rest is history.
Όλη αυτή η διόλου ευκαταφρόνητη εισαγωγή γιατί οι ιστορίες, οι αφετηρίες, οι διαδρομές πριν ένα μεγάλο σταθμό, ένα ορόσημο που θα σημαδέψει την αλλαγή πίστας έχουν εγγενώς μια διόλου ευκαταφρόνητη σημασία για την ερμηνεία του. Και μπορεί η Στέλλα Χρονοπούλου, η Σtella , η @stellawithasigma να απασχολήσει προσφάτως τα εγχώρια indie χρονικά, ταράζοντας τα νερά τους, με το δισκογραφικό της deal με μια ετικέτα – όνειρο, την ιστορική, θρυλική, τι-να-λέμε-τώρα Sub Pop και την κυκλοφορία του Up and Away...
Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου και ακούστε το podcast στο MyPodcasts του Avopolis.gr
