Πίσω στο Σεπτέμβρη του 2020, όταν βρεθήκαμε στο In Orbit στο Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, αναρωτηθήκαμε αναπόφευκτα «Γιατί δε χορεύετε ρε;». Οκτώ μήνες μετά, στα ίδια μέρη και το ίδιο φεστιβάλ, το ερώτημα πολλαπλασιάζεται και διανθίζεται, κουβαλώντας μια λαχτάρα που πλέον εκρήγνυται και ξεχειλίζει -ακόμα κι αν πρέπει συχνά να καταπιεί τον εαυτό της.
Σάββατο 29/5 και το φετινό In Orbit ετοιμάζεται για τη δεύτερη, την «ηλεκτρονική» του μέρα (είχε προηγηθεί «η hip hop μέρα» και ακολουθούσε «η κιθαριστική»). Όσο πλησιάζεις προς το Θόλο του ΚΠΙΣΝ, τόσο περισσότερο νιώθεις ένα κλίμα αεροδρομίου. Κλίμα, δηλαδή, τυπικό και «καθαρό», ό,τι κι αν σημαίνει αυτό.
Παρά το γεγονός ότι η βραδιά υπόσχεται μουσική και άρα δυνητικό χορό πάνω στη σκηνή, η πραγματική «χορογραφία» συμβαίνει γύρω από αυτή. Προκαθορισμένο σημείο εισόδου για το κοινό, επίσης προκαθορισμένο σημείο εξόδου στα ολιγόλεπτα κενά ανάμεσα στα acts (με ισχυρή πάντως σύσταση από τα μεγάφωνα να παραμείνουμε στις θέσεις μας), στασίδι μόνο έξω από τα καγκελάκια του χώρου εισόδου, μοναδικό επίσης σημείο που επιτρέπεται το ποτό και το τσιγάρο και (ορθώς) η μάσκα το ένα και μοναδικό αξεσουάρ που όλους μας ενώνει. Όσο εμείς καθόμαστε στις αριθμημένες, ανά δύο και με αποστάσεις καρέκλες, οι κάμερες αναλαμβάνουν να χορέψουν για μας (είναι και οι μόνοι «φακοί» που επιτρέπονται).
Υπάρχει η αίσθηση μιας σιωπηλής συμφωνίας σε κάποιου είδους πείραμα αλλά και μια ερευνητική διάθεση της συνθήκης, όσο ο χώρος «ζεσταίνεται» (αλλά η πραγματική θερμοκρασία πέφτει). Τα άλματα της Matina Sous Peau από τις Hi-5 στην Αρλέτα (η πιο δυνατή στιγμή της εμφάνισής της η διασκευή/mash-up στο «Μπαρ Το Ναυάγιο») και από το τρυφερά troll ύφος στο χαριτωμένα άβολο και το cool συνεσταλμένο μάλλον καθρεφτίζει ταιριαστά κι εμάς. Πάντως τα άλματα θα έρθουν και κυριολεκτικά από την αεικίνητη Valisia Odell και την εμφάνιση των Strawberry Pills που αν κι έρχεται νωρίς (θα μου πεις, υπήρχε και αργά;) για τις dark διαθέσεις τους, καταφέρνει να δημιουργήσει μια υπόκωφη κινητικότητα και να κάνει κάποια κινητά να «παρανομήσουν» (τα πειστήρια, στο Instagram).
Με το πέρασμα της ώρας, μοιάζουμε όλοι να διεκδικούμε όλο και περισσότερο μια αναπλήρωση των «σπασμένων» του τελευταίου χρόνου. Μεγαλύτερη και συχνότερη παραμονή στον εξωτερικό χώρο, περισσότερα και συχνότερα πηγαδάκια (πάντα έξω) και καρέκλες που θέλουν να σηκωθούν απ’ τη θέση τους. Εκείνος που πραγματικά αποφορτίζει το παράξενο κλίμα και φέρνει ένα χαρούμενο νεύρο είναι ο MC Yinka που ανεβαίνει στη σκηνή μαζί με τον RSN και το Electric Quartet και μας κάνει επιτέλους να χειροκροτήσουμε ρυθμικά με τα χέρια ψηλά, να χορέψουμε από τη μέση και πάνω, να γελάσουμε με τα αστειάκια του για το εμβόλιο AstraZeneca.
Αυτός ο 1+ χρόνος ήταν πολύς. Μας το υπογραμμίζει εμφατικά η techno ορμή του Die Arkitekt και της Kid Moxie που για κάποιους από εμάς, ήταν αδύνατο να μην τη ζήσουμε έξω, με έναν χορό κάπως ιδιωτικό, με την παρέα μας και παρακολουθώντας όσα γίνονταν στη σκηνή από την «κλειδαρότρυπα» της εισόδου του Θόλου.
Αυτός ο 1+ χρόνος συνεχίζει να είναι πολύς. Οι πρώτες συναυλίες που γίνονται δειλά-δειλά, μαζί με όλες τις παλιές μας συνήθειες που επιστρέφουν μουδιασμένες, λειτουργούν περισσότερο σαν μια υπενθύμιση και μια υπόσχεση για τη ζωή που μας περιμένει στο (κανείς δεν ξέρει πόσο σύντομο) μέλλον. Όλα αυτά, είναι απλά το trailer.
Φυσικά και όλοι χαρήκαμε που είδαμε φίλους και γνωστούς (...αλλά και την Τάμτα ανάμεσα στο κοινό) σε αυτή τη συνθήκη μετά από καιρό, που κουνηθήκαμε έστω στο ρελαντί, που τέλος πάντων, κάπως μπορέσαμε να ζήσουμε και πάλι τη ζωντανή μουσική. Καμία άλλωστε ένσταση για την αναγκαιότητα τήρησης των μέτρων -αν και η αλήθεια είναι πως το κλίμα της διοργάνωσης «σήκωνε» να είναι λιγότερο ρομποτικό, χωρίς να γίνει επικίνδυνο.
Αυτή τη βραδιά, αυτό που είχαμε, τελικά, ήταν εκείνο που θα έλεγε και ο Βλάσης Μπονάτσος και επανέλαβε και η Matina Sous Peau στη σκηνή του Θόλου: υπήρχες μόνο εσύ, δυο φίλοι κι η μουσική.
.jpg)
