Πάνω στη σκηνή του Piraeus Academy στήθηκε έτσι μια τρυφερή μα και δυναμική ρετροσπεκτίβα στο υλικό του τρίδυμου, η οποία μας πέρασε από όλες τις δημιουργικές τους στιγμές των τελευταίων 16 χρόνων. Σε τραγούδια δηλαδή με λέξεις που έχουν τρυπώσει στο συλλογικό ασυνείδητο, κάτι που φάνηκε να οσμίζεται και η παραγωγή, φτιάχνοντας μπλουζάκια με τους στίχους του Ευαγγελάτου –ένα pop merch που ταίριαξε απόλυτα στον συγκεκριμένο συναυλιακό χώρο, αλλά δεν ξέραμε ότι ταιριάζει τόσο και σε ένα τέτοιο live. Αυτό όμως φαίνεται να ήταν και το διακύβευμα: να καταφέρουν να αναμετρηθούν τρεις άνθρωποι που οι συνθήκες έχουν χώσει σε αυστηρώς ορισμένα κουτάκια, με συνθήκες οι οποίες θα διευρύνουν τα όρια εκείνα, δίνοντάς τους χώρο για να αναπτυχθούν και να αναπνεύσουν.
Η βραδιά ξεκίνησε χωρίς πολλές φανφάρες, με το κατάμεστο Academy να επευφημεί την εμφάνιση της Μποφίλιου. H setlist δημιούργησε ένα διαρκώς αναπτυσσόμενο κρεσέντο έντασης και συγκίνησης, με το κοινό να συμμετέχει στα απόλυτα b-sides της τριάδας, σε τραγούδια δηλαδή που έχουμε να ακούσουμε από τη μέρα της παρουσίασής τους. Οι ενορχηστρωτικές αναγνώσεις των συνθέσεων του Θέμη Καραμουρατίδη πάτησαν σε μεγάλο βαθμό επάνω σε όσα είχαν χτίσει την παράσταση Μπελ Ρεβ το 2017, προσαρμοζόμενες όμως σε μια μικρότερη ορχήστρα και σε έναν πιο ορθάδικο, συναυλιακό ήχο.
Οι διφωνίες του συνθέτη και της τραγουδίστριας ξεκίνησαν πάντως άτσαλα, με τον Καραμουρατίδη να καπελώνει κάπως παράτονα τη φωνή της Μποφίλιου, πρόβλημα το οποίο λύθηκε ευτυχώς σύντομα. Φωνητικά η βραδιά εκτυλίχθηκε σε άψογα πλαίσια μετά από αυτό, με τη Μποφίλιου να έχει προσαρμόσει το tour de force της φωνής της στις ανάγκες μιας τέτοιας συναυλίας, ισορροπώντας μεταξύ δύναμης και ευαισθησίας με τεράστια χάρη.
Η μουσική που φτιάχνει η ίδια η φωνή της τραγουδίστριας είναι μια βαθιά συγκινητική συνθήκη, με την προβολή, το βιμπράρισμα και το ηχείο της να συνθέτουν ένα πραγματικό στολίδι επί σκηνής. Την ίδια στιγμή, η αλέγκρα της φύση την έχει κάνει τρομερά αγαπητή, μα και ικανή να μεταδώσει πραγματικά ευθύβολα τα συναισθήματά της στο κοινό. Στον αντίποδα αυτού, η συγκινησιακή της δυναμική είναι εκείνη που ίσως να την οδηγεί στο …πρόβλημά της –την υπερβολή της· σημείο που, αν δαμάσει, μπορεί να φέρει αυτό το live στα μέτρα μιας πραγματικά μεγάλης συναυλίας. Και δεν απέχει πολύ από το να τα καταφέρει, άλλωστε γίνεται μίζερος τελικά ο κόσμος στον οποίον κάποιος καταλογίζει την ευσυγκινησία σαν το μεγαλύτερο κακό.
Στο encore, έπειτα από το αναμενόμενο –μα πάντα καλοδεχούμενο– "Εν Λευκώ" ακούστηκαν και οι επιλογές του ακροατηρίου μετά από ψηφιακή ψηφοφορία, καθώς κι ένα νέο κομμάτι, η "Άπνοια"· με φίλους και συγγενείς να αναλαμβάνουν το χορωδιακό μέρος της αφαιρετικής και όμορφης σύνθεσης.
Μια επιφύλαξη κρατήθηκε για το, δια χειρός Νότη Χριστοδούλου, σκηνικό και τα φωτεινά του καλώδια. Παρότι δηλαδή τα εναλλασσόμενα χρώματα των ατάκτως ερριμμένα καλωδίων λειτούργησαν όμορφα σαν χρωματικό επισφράγισμα των διαθέσεων που χτίζουν τα τραγούδια της παράστασης, το συνολικό αποτέλεσμα κούτσαινε αισθητικά, ειδικά σε συνδυασμό με την αποπροσανατολισμένη ενδυματολογία. Παρόλαυτα, οι πανέμορφοι φωτισμοί και το σκηνογραφικό «χιόνι» σε δύο καλοδιαλεγμένες στιγμές της παράστασης ήρθαν ως άφεση αμαρτιών στα ατοπήματα.
Πέρα λοιπόν από κάθε ένσταση ή κράτημα, το επισφράγισμα της πρώτης Εν Λευκώ βραδιάς στο Piraeus Academy είναι ότι οι Ευαγγελάτος, Καραμουρατίδης & Μποφίλιου έχουν χτίσει ένα υλικό με αυθύπαρκτη δυναμική, ικανό να σηκώσει μια συναυλιακή εμπειρία κλειστού χώρου, όπου 2000 άτομα χαρίζουν την αμέριστη προσοχή τους. Και είναι ένα υλικό με τη δυνατότητα να προσαρμόζεται σαν νερό στις διαφορετικές συνθήκες, γεμίζοντας όμως κάθε δοχείο μέχρι το χείλος. Μηδενικές διασκευές τραγουδιών άλλων συναδέλφων κι ένα πριζωμένο κοινό απ’ την αρχή μέχρι το τέλος της βραδιάς, είναι δύο επιτεύγματα που λίγοι καλλιτέχνες της χώρας μας έχουν καταφέρει –και σίγουρα κανείς από τη γενιά του τρίδυμου αυτού κι έπειτα.
Παράλληλα, το στοίχημα κερδίζεται στο γεγονός ότι το κοινό τους έχει πλέον μεστώσει και ξεθολώσει τις γραμμές του αρκετά, ώστε να φανεί ότι στις φάλαγγές του φιλοξενεί σε μεγάλο βαθμό μια φλογερή ηλικία, ικανή να στηρίξει την τριάδα, μπροστά από την άγουρη εφηβεία και πίσω από το βολεμένο ναδίρ. Το κοινό των ανθρώπων αυτών είναι παρόν και ενεργό, κάτι που αποδείχθηκε ηχηρά την περασμένη Πέμπτη.
{youtube}wh9-3gYFRyQ{/youtube}
