Κι ενώ ο ενθουσιασμός για αυτήν την πρωτόγνωρη και αρκετά πρωτότυπη συναυλιακή συνάντηση ήταν έκδηλος, η βραδιά έμελλε δυστυχώς από την αρχή να καταγράψει αρκετά σημεία αστοχίας ή ακόμα και ατυχίας. Τα οποία, εκτός του ότι δημιούργησαν ένα αίσθημα σύγχυσης και «βιάσης» που δεν αποτινάχθηκε σχεδόν ποτέ από τη σκηνή, κυρίως αδίκησαν όλα τα ποιοτικά υλικά που έφεραν μαζί τους τα μέλη του σχήματος που πλαισίωσε την παρουσίαση· με κύριο το φωνητικό εκτόπισμα της Σοφίας Σαρρή.
Με ώρα έναρξης γύρω στις 22:20, η παρουσίαση του Afterlife Romance είχε νωρίτερα έναν εξαιρετικά δυναμικό πρόλογο, όπως τον εισήγαγαν οι Playgrounded: αυτή η νέα μπάντα, με γούστο και γεμάτες ακόμα τις μπαταρίες της, την οποία με χαρά βλέπουμε όλο και συχνότερα τελευταία. Συνδυάζοντας ηλεκτρονικά synths με βαριά «βρώμικα» μπάσα, καταφέρνουν σε κάθε ευκαιρία να κάνουν αισθητή την παρουσία τους, απολαμβάνοντας και οι ίδιοι εκείνο που τόσο συντονισμένα και ακέραια εκπέμπουν από τη σκηνή.
Παρουσιάζοντας μάλιστα και ένα νέο, ακυκλοφόρητο κομμάτι ανάμεσα σε αυτά του τελευταίου τους δίσκου In Time With Gravity (2017), η πενταμελής μπάντα έδωσε και σήμα για τα επόμενα νέα που θα ακούσουμε, δείχνοντας πως ήρθε για να μείνει. Καλοπροβαρισμένοι και συντονισμένοι, οι Playgrounded έδωσαν λοιπόν μια δυνατή πρώτη εντύπωση για την εξέλιξη της βραδιάς, λειτουργώντας ως ένας μάλλον υψηλός πήχης για τη συνέχεια. Αμέσως μετά, ο Costin Chioreanu έλαβε την κιθάρα του ανά χείρας, ενώ οι υπόλοιποι κύριοι πήραν επίσης τις θέσεις τους, ώσπου να φτάσει ανάμεσά τους και η Σοφία Σαρρή: ο Κώστας Στεργίου στα πλήκτρα, ο Πέτρος Λαμπρίδης στο μπάσο και ο Γιώργος Πουλιάσης (ντράμερ και των Playgrounded) στα τύμπανα.
Παράλληλα άρχισε να χτίζεται ένα κλίμα ανατριχίλας και ερωτισμού, όπως άλλωστε προδίδει και η ίδια η ιστορία του δίσκου Afterlife Romance, με τα δύο φαντάσματα-πρωταγωνιστές να αφήνουν για ένα βράδυ τους τάφους τους για να ζήσουν τον αυτόφωτο έρωτά τους σε ένα ζοφερό σκηνικό θανάτου. Το σκηνικό αυτό κατηύθυναν μάλιστα και τα σχεδιαστικά έργα του Chioreanu στο πανί της σκηνής, με μια αρκετά old school τεχνική σκιτσογραφίας μαύρου ρομαντισμού και gothic χαρακτήρα, που έμενε ωστόσο συνεπής και κυρίαρχη καθ' όλη τη διάρκεια του live.
Στο μεταξύ, έχοντας ακόμη φρέσκες τις αναφορές μιας πρώτης ακρόασης του δίσκου στο σπίτι, οι αμφιβολίες μου για το αν η ατμόσφαιρα και η αρτίστικη προσέγγισή του θα αποτυπώνονταν στη ζωντανή παρουσίαση παρέμεναν έντονες και υπολογίσιμες από την αρχή ήδη της βραδιάς, έως και αρκετές ώρες μετά το τέλος της συναυλίας. Η απουσία μιας στοιχειώδους ακουστικής ισορροπίας μεταξύ των κρουστών και των φωνητικών –μια ισορροπία που δεν επιτεύχθηκε σχεδόν ποτέ στα δικά μου αυτιά– ήταν δυστυχώς εκείνη που οδήγησε τα τελευταία σε μια συνεχή αγωνία: σε μια φανερή προσπάθεια όχι να επικρατήσουν, αλλά απλά να ακουστούν. Κι ενώ τα φωνητικά αυτά αποτελούν βασικό πρωταγωνιστή στον χαρακτήρα και στη spooky ατμόσφαιρα του άλμπουμ, πολύ φοβάμαι πως θυσιάστηκαν άδικα για χάρη μιας πιο δυναμικής εκτέλεσης, που έχασε έτσι το σημείο αναφοράς της.
Το σημείο «αναλαμπής» ήρθε στην εισαγωγή του "Thanatoguards", με την πιο απογυμνωμένη του μορφή να αναδεικνύει επιτέλους τα φωνητικά της Σαρρή, δίνοντάς της χώρο και χρόνο να ορίσει τη θέση, αλλά και την έκταση που μπορεί και θέλει να καλύψει, χωρίς να αγωνιά για το αν το αποτέλεσμα θα φτάσει ή όχι στον κόσμο. Φάνηκε δε να πατάει για τα καλά στα πόδια της όταν, αφού αποχώρησε πια ο Chioreanu από τη σκηνή, συνέχισε το πρόγραμμα με τους μουσικούς της, με κομμάτια από τον προσωπικό της δίσκο Euphoria (2017).
Ξεκινώντας από το "Cuckoo", ένα τραγούδι που έγραψε οργισμένη το 2012 με την είσοδο της Χρυσής Αυγής στο ελληνικό κοινοβούλιο, η Σαρρή συνέχισε υπό τεχνικές συνθήκες σαφώς καλύτερες για την ίδια, με το παγανιστικό στοιχείο να παραμένει παρόν, αν και αναμιγνυόμενο πλέον με pop, ηλεκτρονικά, ακόμα και neo-soul στοιχεία. Ακόμα και τότε, ωστόσο, παρ' όλο που η Σαρρή συνέχισε πια σα να νιώθει «σπίτι» της, οι ισορροπίες της βραδιάς τελούσαν και πάλι υπό δοκιμασία, καθώς από το heavy σκηνικό του Afterlife Romance το κοινό καλούνταν πλέον να εγκλιματιστεί σε μια πιο lo-fi/downtempo trip hop διάθεση. Μια πρόκληση που ομολογουμένως δεν κατάφερα να διακρίνω αν κερδήθηκε μέχρι και το τέλος της συναυλίας, καθότι το κοινό παρέμενε αψυχολόγητο· και αρκετά παρατηρητικό, μάλιστα.
Όπως παραδέχθηκε και η ίδια η Σαρρή στο τέλος, όταν κάλεσε και πάλι τον Chioreanu στη σκηνή για να κλείσει ο κύκλος της συναυλίας, η δισκοπαρουσίαση αυτή θα χαρακτηριζόταν μάλλον «αμήχανη», με μια σειρά από ατοπήματα, περισσότερο σε επίπεδο επιμέλειας και τεχνικής διαχείρισης του προγράμματος, που ενδεχομένως σε μια μελλοντική ευκαιρία να χαίρουν των κατάλληλων προβλέψεων και ρυθμίσεων.
Ευελπιστούμε με άλλα λόγια σε μια δεύτερη ζωντανή ακρόαση του δίσκου, όπου τα φωνητικά θα στερούνται πλέον αγωνίας, τα χορευτικά μέρη θα έχουν τη δυνατότητα να αναπνεύσουν χωρίς τη στενότητα του χώρου και το πρόγραμμα θα περιηγείται ομαλότερα ανάμεσα στην πληθώρα στιλιστικών και τυπολογικών αναφορών που χωρίς αμφιβολία μπορεί να υποστηρίξει το ερμηνευτικό εκτόπισμα της Σοφίας Σαρρή, σε συνδυασμό με την πολύπτυχη και τολμηρή καλλιτεχνική της περσόνα.
{youtube}xT6dwkIyScc{/youtube}
