Στο φετινό πρόγραμμα εντόπισα πολλά και θετικά στοιχεία. Μάλλον μόνο θετικά. Στα 2 αυτά χρόνια που δεν συναντηθήκαμε σε κάποια ζωντανή της εμφάνιση, η Ρένα Μόρφη δούλεψε κι άλλο, τόσο σε επίπεδο φωνής και ερμηνείας, όσο και σε επίπεδο performance και επί σκηνής «αέρα». Παράλληλα, στην Πειραιώς 131 ακούστηκαν και πολλά καινούργια, δικά της τραγούδια, που ουσιαστικά έκαναν τη ζυγαριά με τις διασκευές να ισορροπήσει περισσότερο, αλλά έδωσαν και πιο ξεκάθαρη την προσωπική της αισθητική και καλλιτεχνική ταυτότητα. Δεν θέλω να μιλήσω για δικαίωση ή για γεροντίστικα «στο είχα πει», μα για χαρά και ικανοποίηση που το νέο της υλικό κέρδισε τον χώρο που του αναλογεί στην παράσταση. Είναι δε και ιδιαιτέρως όμορφο: ειδικά το "Πες Την Αλήθεια", σε μουσική και στίχους Φοίβου Δεληβοριά, έχει κολλήσει στο κεφάλι μου.
Στα συν του προγράμματος και το γεγονός ότι η μπάντα της παραμένει ίδια κι απαράλλαχτη όλον αυτόν τον καιρό, με παίχτες ξεχωριστούς και προσωπικότητες στον χώρο, οι οποίοι γνωρίζονται πολύ καλά μεταξύ τους. Ανάμεσά τους και ο συνθέτης αρκετών πρωτότυπων τραγουδιών της Μόρφη, Δημήτρης Μπαλογιάννης.
Είναι τίμια η παράσταση της Ρένας Μόρφη. Μια διασκεδαστική, καλοδουλεμένη παράσταση, η οποία κάνει ακόμα και το «δύσκολο» κοινό να σηκωθεί από τις καρέκλες του και να «μπει στον χορό»· κυριολεκτικά και μεταφορικά. Διαθέτει αισθητική και γλύκα, που δεν διεκδικεί δάφνες βαθιάς φιλοσοφίας –κι ας θίγονται πάντα μεταξύ αστείου τα σοβαρότερα θέματα– αλλά προσφέρει ποιοτική ψυχαγωγία. Αξίζει λοιπόν να την παρακολουθήσει κανείς, ιδιαιτέρως αν έχει βαρεθεί τα ίδια και τα ίδια: θα βρίσκεται για 2 ακόμα Σάββατα στην Πειραιώς 131.
Όσο για την ίδια την πρωταγωνίστρια; Χαράζει με αργά και σταθερά βήματα την πορεία της στο ελληνικό τραγούδι και κάθε της χνάρι έχει την αξία του. Για μένα, που σε αυτήν τη φάση αναζητώ κάτι καινούργιο και έχω βαρεθεί την «επανεφεύρεση του εαυτού» που μαστίζει το εγχώριο ρεπερτόριο, φαντάζει σαν όαση. Ίσως και γιατί είναι ακόμα «φρέσκια» και εκπληκτική, κυριολεκτικά.
{youtube}gQz9lW7A-OU{/youtube}
