Καθισμένος στο «άβολο» κάθισμα του Ηρωδείου για περισσότερες από 2,5 ώρες, ένα πράγμα σκεφτόμουν: άραγε, πριν από 52 χρόνια που ξεκινούσε, πίστευε ότι θα πετύχαινε όσα πέτυχε; Το ήθελε; Το επιδίωξε; Ή συνέβη βήμα-βήμα; Και το έχει ευχαριστηθεί όσο εμείς; Είναι ευτυχισμένος;
Ο λόγος, φυσικά, για τον Γιώργο Νταλάρα. Ο οποίος τη Δευτέρα το βράδυ γιόρτασε μαζί μας, με μια μέρα καθυστέρηση, τα (άκουσον-άκουσον) 70ά του γενέθλια δίνοντας συναυλία στο sold-out (ήδη από το καλοκαίρι) Ηρώδειο, ως τιμώμενο πρόσωπο του ραδιοσταθμού Μέντα 88 FM. Μαζί του αμέτρητοι φίλοι, τόσο επί σκηνής, όσο και γύρω ολόγυρα.
Δεν μπόρεσα να συγκεντρωθώ απόλυτα στη συναυλία. Το μυαλό ξέφευγε. Πότε οι αναμνήσεις από τις αμέτρητες ζωντανές του εμφανίσεις, πότε τα τραγούδια που πυροδοτούσαν το συναίσθημα, πότε τα (περισσότερα από τα) «δικά μου» τα οποία είχαν για soundtrack τη φωνή του· αναλογιζόμουν, μοιραία, τη στιγμή που θα μας αποχαιρετήσει καλλιτεχνικά κι ένας κόμπος σκαρφάλωνε στον λαιμό μου.
Να είμαστε ειλικρινείς: ο Νταλάρας είναι η σημαντικότερη προσωπικότητα του ελληνικού τραγουδιού, εδώ και πολλά χρόνια. Συνολικά. Δεν είναι μόνο ο Νταλάρας ο ερμηνευτής, ο Νταλάρας ο μουσικός, ο Νταλάρας ο παραγωγός, ο Νταλάρας ο «παιχταράς», ο Νταλάρας ο ενορχηστρωτής, ο Νταλάρας ο τελειομανής, ο εργατικός, ο «κολλημένος με τη μπάλα» που τρώγεται με τα ρούχα και τα όργανά του. Είναι ο ακομπλεξάριστος εκείνος τύπος ο οποίος μπορεί να καλεί στη γιορτή του νεότερους τραγουδιστές και να τους δίνει χώρο, προσφέροντάς τους, μάλιστα, να πουν τα καλύτερά του κομμάτια. Γενναιόδωρος. Και γνώστης του οικοσυστήματος μέσα στο οποίο διαβιώνει και δραστηριοποιείται.
Δεν ξέρω πώς θα σας φανεί, αλλά όποτε χαμογελάει στη σκηνή, ασυναίσθητα χαμογελάω μαζί του. Γιατί εντοπίζω πίσω από αυτό το χαμόγελο τη χαρά ενός ανθρώπου που κατάφερε να εκπληρώσει τα περισσότερα όνειρά του. Πριν από κάποια χρόνια, ένας δημοσιογράφος του μπάσκετ (δεν θυμάμαι αν ήταν ο Βασίλης Σκουντής, ο Φίλιππος Συρίγος ή άλλος) είχε εύστοχα γράψει ότι όλοι οι Έλληνες μπασκετμπολίστες οφείλουν να πληρώνουν «γκαλόσημο», χρωστώντας ευγνωμοσύνη στο Νίκο Γκάλη. Νομίζω λοιπόν ότι, αντίστοιχα, και οι Έλληνες τραγουδιστές οφείλουν να πληρώνουν «νταλαρόσημο».
Τα του Ηρωδείου, τώρα, λίγη σημασία έχουν. Να είναι γερός και δυνατός ο Γιώργος Νταλάρας. Τον έχουμε τεράστια ανάγκη. Όχι πολύ, για καμιά εβδομηνταριά χρόνια ακόμα.
Υ.Γ. Στην έναρξη της συναυλίας, ο Γιώργος Νταλάρας εμφανίστηκε μόνος του στη σκηνή και υποκλίθηκε στο κοινό. Σκέφτομαι, πολλά χρόνια τώρα, ότι θα έπρεπε εμείς να υποκλινόμαστε σε εκείνον.
Υ.Γ.2. Πριν από μερικά χρόνια, στο διάλειμμα μιας συναυλίας (στην οποία συμμετείχε ο Γιώργος Νταλάρας), ο κουμπάρος μου ο Χριστόφορος είχε πει: «αν ήμασταν σοβαρή χώρα, αυτόν τον τύπο (σ.σ. τον Νταλάρα), θα έπρεπε να τον έχουμε πιο ψηλά από όλους». Καταγράφω και προσυπογράφω.
Υ.Γ.3. Δεν επιθυμώ καθόλου να σχολιάσω τις επιδόσεις των συμμετεχόντων στη συναυλία –δεν είναι αυτό το μείζον θέμα, επί του παρόντος. Οφείλω όμως να αναγνωρίσω ότι με πέντε από τους χθεσινούς τραγουδιστές ένιωσα «ασφάλεια» (ειδικά για το μέλλον). Ήταν οι: Γιώτα Νέγκα, Ελένη Τσαλιγοπούλου, Κώστας Μακεδόνας, Γιάννης Κότσιρας και Δημήτρης Μπάσης.
Υ.Γ.4. Τέλος, καθώς τα χρόνια περνάνε, θα εκφράσω μια επιθυμία (που γνωρίζω ότι είναι και πολλών άλλων): θα ήθελα να ακούσω τον Γιώργο Νταλάρα σε ένα live ολομόναχο με την κιθάρα του. Κιθάρα-φωνή.
{youtube}7mPX4EuBx-s{/youtube}
