Κάτω από τον φιλόξενο και ανοιχτό για το κοινό Θόλο του Κέντρου Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, ο Παναγιώτης Μελίδης γεννούσε ρυθμούς και τους συγκολλούσε μεταξύ τους με εμμονή τρελού επιστήμονα που δεν θέλει να βγει απ’ το εργαστήριό του. Με δύο μηχανήματα καπνού, λίγα φώτα και ασίγαστο πάθος, ο καλλιτέχνης χάριζε διαστάσεις στις μελωδίες του, ενώ ο νους του ήταν ρυθμισμένος στον pop πειραματισμό.
Πραγματικά έχασαν όσοι δεν είδαν το γενναιόδωρο one-man σόου. Ο ίδιος διέθετε άριστη αίσθηση των κρουστών, ήξερε πώς να απογειώσει τους tribal ρυθμούς και τελικά σε υποχρέωνε να αφεθείς στο φρενήρες κολάζ των πλήκτρων με το φωνητικό φαλσέτο. Σπάνια η τόλμη στον πειραματισμό είναι τόσο συνδεδεμένη με τη συναισθηματική συμμετοχή του ακροατή. Ο Larry Gus θα μπορούσε κάλλιστα να είχε επιδοθεί σε ασκήσεις άσφαιρης «αβανγκαρντίλας», αλλά, αντ' αυτού, ήθελε να μας βάλει όλους στην παραισθησιογόνα pop που έχει στο κεφάλι του.
Είχε έτσι πολύ ενδιαφέρον να παρατηρεί κανείς τα πρόσωπα των περαστικών από τον Θόλο, όσων είδαν ζωντανή μουσική και πλησίασαν: ενώ στην αρχή κοιτούσαν σαν να βλέπουν δεινόσαυρο (εφόσον ήρθαν αντιμέτωποι με ένα πλάσμα που χορεύει μανιακά και ψελλίζει ακατάληπτα), στη συνέχεια άρχισαν κι εκείνοι να λικνίζονται και να καταλαβαίνουν λίγο αυτήν την ξένη ηχητική γλώσσα. Έχει crossover δυναμική ο Larry Gus. Το διαπίστωσα τώρα που τον ξαναείδα live· και με ενοχλεί πολύ που τη συγκεκριμένη δυναμική και αυτές τις μελωδικές παλίρροιες δεν τις συναντώ στις ηχογραφήσεις του. Δεν υποτιμώ τα άλμπουμ του, όμως πιστεύω ότι κάτι τον κρατάει πίσω στο στούντιο. Ίσως ούτε ο ίδιος δεν καταλαβαίνει πόσο τον θρέφει τελικά η επαφή με το κοινό.
Σε κάθε συναυλία του Larry Gus, ο θεατής βγαίνει κερδισμένος συναισθηματικά. Η προσέγγισή του στο υλικό του, είναι χαζευτική. Το Σάββατο χοροπηδούσε από ενθουσιασμό και κατέβαινε στο κοινό, όχι γιατί έτσι θα έκανε εντύπωση, αλλά γιατί πραγματικά συντονίστηκε με τους ακροατές. Ήθελε λοιπόν να μοιραστεί όλη αυτήν την παρορμητική μάζα από ζωηρές, post-disco φαντασιώσεις.
Η αβίαστη αθωότητα της αναρχικής pop τραγουδιών όπως το "NP-Complete" και οι ενδοσκοπικές του ματιές στην ανάγκη μας χορό, τον κάνει εξαιρετικό στη σκηνή. Ελπίζω το κουβάρι ήχων στο μυαλό του να μην πάψει να ξετυλίγεται ποτέ και να βρει τον δρόμο του και στο στούντιο, κρατώντας όλους τους χυμούς και τα καλοσχηματισμένα, ονειροκοσμικά χρώματα που συναντάς στις συναυλίες του.
{youtube}efP-GIMXFtY{/youtube}
