Η Κυριακή που μας πέρασε ήταν για μένα ένας εξαιρετικός συνδυασμός των δύο δραστηριοτήτων που αγαπώ περισσότερο από όλες τις άλλες, επί του παρόντος: τρέξιμο και μουσική (με σειρά εμφάνισης) –μουσική και τρέξιμο (όπως τα ιεραρχώ μέσα μου). Προφανώς, αυτή η λεπτομέρεια δεν σε πολυαφορά φίλτατε αναγνώστη· ωστόσο για μένα στάθηκε καθοριστική στην τελική αποτίμηση της βραδιάς. Πρώτα λοιπόν τρέξαμε το περιβόητο (πια) SNF RUN, με εκκίνηση το Καλλιμάρμαρο και τερματισμό στο Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος κι έπειτα ανηφορίσαμε προς το Ξέφωτο του χώρου, για να ακούσουμε τη σπουδαία και αναλλοίωτη (από τον χρόνο) Άλκηστη Πρωτοψάλτη.
Η Πρωτοψάλτη ήταν και πάλι μαγική. Εμπλουτίζοντας το ρεπερτόριό της με τραγούδια από όλον τον κόσμο (μέχρι και στα κινέζικα), έφτιαξε ένα φιλόξενο ηχοτοπίο, εντός του οποίου όλοι αισθανόμασταν «στα νερά μας». Η υψηλή θερμοκρασία που επικράτησε, ακόμα και αργά τη νύχτα, κανέναν δεν πτόησε –ούτε επί, ούτε υπό σκηνής. Παράλληλα, η παραγωγή (φώτα, ήχος κλπ.) άγγιξε υψηλότατα επίπεδα, καθιστώντας το γενικότερο θέμα απολαυστικό.
Κι έχει τόσα τραγούδια η Πρωτοψάλτη, από εκείνα που μπορεί να «πασάρει» στο κοινό συντονίζοντάς το σε μια μεγάλη χορωδία. Από το "Δικαίωμα" και το "Τράβα Σκανδάλη", μέχρι το "Ο Άγγελός Μου" και το "Χειροκρότημα" (σταθερή συμμετοχική αξία). Στα χρόνια ετούτα εδώ, μάλιστα, ούσα σε εκπληκτική φόρμα, ξεχωρίζει και ηγείται της γενιάς της –μιας γενιάς που πρόσφερε απίστευτες στιγμές στο ελληνικό τραγούδι.
Ωστόσο, όλα τα παραπάνω για μένα ήταν το «δέντρο». Το «δάσος», ήταν άλλο: περπατώντας στον χώρο του Νιάρχος, παρατηρούσα φάτσες. Άνθρωποι όλων των ηλικιών και όλων των προελεύσεων απολάμβαναν έναν περιποιημένο εξωτερικό χώρο, προσιτό δίχως περιορισμούς κανενός είδους, ακολουθώντας μια παράξενη «συλλογικότητα».
Μην παρεξηγηθώ, δεν εννοώ ότι στο προαύλιο του Κέντρου Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος στήνεται καμιά παράξενη ή εκπληκτική συλλογική δράση ή φουντώνει η αλληλεγγύη. Εντοπίζω, όμως, ότι άπαντες οι παρευρισκόμενοι (και είναι αμέτρητοι αυτοί) συνυπάρχουν σε έναν χώρο ο οποίος θυμίζει εξωτερικό. Έναν χώρο που «υποχρεώνει» τους χρήστες του να συμπεριφερθούν κόσμια: να μη ρυπαίνουν, να περιμένουν τη σειρά τους και να σέβονται τον διπλανό τους.
Μικρή σημασία έχει πόθεν πηγάζει η χρηματοδότηση της πλούσιας παραγωγής του φεστιβάλ Summer Nostos. Μεγαλύτερη σημασία έχει η δυνατότητα που δίνεται σε όλους μας ανεξαιρέτως να επισκεφτούμε τον χώρο διεξαγωγής του και να συμμετάσχουμε σε διάφορες πολιτιστικές δράσεις. Και το επισημαίνω αυτό γιατί, όσο κλισέ κι αν είναι, ο πολιτισμός μας έχει πληγεί ανεπανόρθωτα. Και καμιά φορά, πρέπει να αισθανθούμε μουσαφίρηδες στην ίδια μας την πόλη για να «ανεβάσουμε το επίπεδό μας» (ή να το θυμηθούμε, έστω).
{youtube}s4cRc1KnnJE{/youtube}
