Η συναυλία με την οποία ο Γιάννης Μαρκόπουλος γιόρτασε τα 80ά του γενέθλια το βράδυ της Παρασκευής, λειτούργησε για όλους (και για μένα λίγο περισσότερο, ίσως) σαν μια συναισθηματική υπενθύμιση· σαν ένα ελαφρύ «σκούντημα» της ποιητικής μνήμης, αλλά και σαν μια ρωμαλέα παρέμβαση. Όσοι βρεθήκαμε δηλαδή στο sold-out Ηρώδειο συντονιστήκαμε στη δίνη ενός ρεπερτορίου που δεν λέει να ξεκολλήσει από το «είναι» μας: όποτε συναντιόμαστε μαζί του, αυτό ανθίζει. Και σε διαβεβαιώ, φίλτατε αναγνώστη, ότι δεν υπερβάλλω.
Ο Γιάννης Μαρκόπουλος είναι ιδιαίτερος συνθέτης, ξεχωριστός. Κουβαλάει μέσα του όλη την παράδοση του τόπου του και την ενσωματώνει στην τραγουδοποιία του, είτε μελοποιεί ποιητές, είτε μελοποιεί στιχουργούς (ομολογουμένως εγνωσμένης αξίας). Οι μελωδίες του δίνουν την εντύπωση ότι τις έχει «παιδέψει» με τρόπο ουσιαστικό και ταυτόχρονα τέτοιον, που τις καθιστά αψεγάδιαστες. Ακούς το τραγούδι του και σκέφτεσαι ότι δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς, πως δεν θα μπορούσαν να έχουν μελοποιηθεί διαφορετικά αυτά τα λόγια. Είναι, πραγματικά, σπουδαίο επίτευγμα.
Παράλληλα, σου δίνεται η εντύπωση ότι οι νότες και οι συλλαβές ρέουν όμορφα δια στόματος του εκάστοτε ερμηνευτή και ευτυχούν αναλόγως: αν τις εκφέρει ο Γιάννης Χαρούλης έχουν το συναίσθημα σαν προστιθέμενη αξία, αν τις εκφέρει η Ελεωνόρα Ζουγανέλη έχουν την τεχνική για «όπλο». Ο συνθέτης επίλεξε σωστά στην περίπτωση των δύο προαναφερθέντων, καθώς ο Χαρούλης ξεσήκωσε το Ηρώδειο με την ερμηνευτική του «αθωότητα» και ρώμη, ενώ η Ζουγανέλη έφερε μαζί της τον σεβασμό απέναντι στο ρεπερτόριο.
Προσωπικά, δεν θα ξεχάσω το αυθόρμητο και εκπληκτικό χειροκρότημα σύσσωμου του Ηρωδείου προς τον Γιάννη Χαρούλη την ώρα που εκείνος τραγουδούσε το ψηλό μέρος στα "Λόγια Και Τα Χρόνια" (εκεί που λέει «κι όλο θαρρώ πως έρχονται τα αηδόνια»). Στιγμές σαν κι αυτή καταδεικνύουν τη θέση που κατέχει ο ερμηνευτής στις καρδιές των ακροατών και, φαντάζομαι, εγγράφονται και στη μνήμη του ιδίου ως τέτοιες.
Ο Γιάννης Χαρούλης έχει κερδίσει το (όποιο) στοίχημα. Είναι στις καρδιές μας πια και νομίζω ότι αυτό συμβαίνει (και) γιατί είναι ο μοναδικός που μπορεί να κουβαλήσει στις πλάτες του –με μια σχεδόν παιδιάστικη αθωότητα και «άγνοια κινδύνου»– το ρεπερτόριο του Νίκου Ξυλούρη. Από την άλλη, η Ελεωνόρα Ζουγανέλη έφερε εις πέρας τον ρόλο που της ανατέθηκε με λιγουλάκι άγχος· κάτι το οποίο φαινόταν, αν με ρωτάς. Κλήθηκε βέβαια να ερμηνεύσει και τα δυσκολότερα τραγούδια της βραδιάς, για μένα: τα "Παραπονεμένα Λόγια" και το "Μιλώ Για Τα Παιδιά Μου".
Κλείνοντας το παρόν σημείωμα, μια προσωπική «πινελιά»: χρωστώ τη γνώση (από τα παιδικά μου χρόνια) αυτού του αγαπημένου ρεπερτορίου στον «Δον Κιχώτη»-δάσκαλο της μουσικής που είχα στο δημοτικό σχολείο και έστηνε χορωδίες και μαθητικές ορχήστρες, αλωνίζοντας τα θέατρα του λεκανοπεδίου (και όχι μόνο) με εκείνες. Και ακόμα το κάνει.
Γνώρισα τον Γιάννη Μαρκόπουλο μέσα από τη χορωδία και την ορχήστρα του 6ου Δημοτικού Σχολείου Αμαρουσίου, μέσα από το μεράκι και την αυταπάρνηση του δασκάλου μου Θέμη Μακαντάση, τον οποίον για όλους αυτούς τους λόγους θα ευγνωμονώ παντοτινά. Έτσι, η συγκίνησή μου χτύπησε κόκκινα στο Ηρώδειο όταν ο Γιάννης Μαρκόπουλος ανακοίνωσε από μικροφώνου ότι θα ακουστεί η "Εαρινή Συμφωνία" (ποίηση: Γιάννη Ρίτσου). Την παλεύαμε χρόνια με τη χορωδία. Πιτσιρικάκια και –υπό την καθοδήγηση του Μακαντάση (πάντοτε με το επίθετο σκέτο τον προσφωνούσαμε)– τραγουδούσαμε πως «άξιζε να υπάρξουμε για να συναντηθούμε». Το συλλαμβάνετε;
{youtube}mUuY4ypFzn0{/youtube}
