Ο Κτίρια Tη Νύχτα κάνει κάτι το οποίο απολαμβάνω όποτε το αναγνωρίζω σε μουσικούς και καλλιτέχνες εν γένει –και δεν κρύβω ότι το ζηλεύω λιγάκι. Καταφέρνει να κάνει τέχνη από το καθημερινό, από αυτό που, χωρίς μια ματιά που θα μπορέσει (ή θα θελήσει) να δει την όποια αξία του, συνήθως το προσπερνάμε ως τετριμμένο ή ως αδιάφορο από την άποψη της αισθητικής ή της όποιας επιτελεστικής λειτουργίας μπορεί να έχει στις σκέψεις, στις πράξεις και στα συναισθήματά μας. Κάτι τέτοιο δεν σημαίνει ότι η μουσική του εξαντλείται εκεί· αλλά νομίζω πως είναι σχετικά ασφαλές να πούμε ότι εκεί βρίσκει τη δυναμική με την οποία ενεργοποιεί το θυμικό όσων τον ακούνε και μεγάλωσαν και μεγαλώνουν πάνω-κάτω στον ίδιο τόπο και στην ίδια εποχή. Δίνει ένα πάτημα οικειότητας ή (σε πολλά σημεία) και ταύτισης.
Προφανώς, όλο αυτό δεν υπόσχεται μεγάλα σχήματα και μεγάλες αφηγήσεις, αφού σκοπεύει να δράσει στις ρωγμές τέτοιων αφηγήσεων. Ασχολείται έτσι καταστατικά με τη μικρή κλίμακα, με τα Συγκεκριμένα Διαμερίσματα· και ίσως γι' αυτό καταφέρνει να βρίσκεται σε εγρήγορση ώστε να πιάσει τη φευγαλέα εικόνα, τη στιγμή, το συμβάν –τυχαίο, πιθανώς ευτελές και συνήθως ατελές από μόνο του. Με τις δικές του κεραίες ή με κεραίες άλλων (φίλων και συντρόφων ή ποιητών, π.χ. του Μίλτου Σαχτούρη), δεν έχει και τόση σημασία.
Σημασία έχει η συνδεσμολογία, το πώς κάθεσαι ύστερα και στρώνεις μια αφήγηση, πώς βάζεις σε μια σειρά όλα αυτά τα κομμάτια. Κι ύστερα, πώς παίζεις με τη δεδομένη σειρά στη σκηνή, βάζοντας τη μια μελωδία μετά ή μέσα στην άλλη, πώς τη διακόπτεις για να πεις κάτι που ξαφνικά θυμήθηκες και για σένα έχει την ύψιστη σημασία να αποσαφηνιστεί («αλλά για σας, μάλλον στα αρχίδια σας», όπως είπε σε μια τέτοια περίπτωση ο ίδιος), καθώς εξηγεί σαφώς και απεριφράστως γιατί το τάδε σημείο ενός παζλ με χίλια κομμάτια μπήκε εκεί και όχι αλλού. Χωρίς μια τέτοια αποσαφήνιση η όλη αφήγηση κινδυνεύει να καταρρεύσει, ανήμπορη να βγάλει νόημα –ή μπορεί και να βγάζει έτσι κι αλλιώς, ποιος ξέρει, διαφορετικό ίσως για το κάθε ζευγάρι αυτιών που την ακούει. Με δυο λόγια, πώς να παίρνεις τον εαυτό σου αρκετά στα σοβαρά ώστε να κάνεις πλάκα μαζί του, δηλαδή εν προκειμένω με τη μουσική με την οποία αυτός ο εαυτός καταγίνεται.
Το set, κοντά 2 ώρες σε διάρκεια, διαπέρασε την 20ετή μουσική ύπαρξη του Κτίρια Τη Νύχτα (τραγούδια από πρόσφατους ή σχετικά πρόσφατους δίσκους, όπως τα Συγκεκριμένα Διαμερίσματα, ο Σαχτούρης ή οι Κενοί Χώροι, αλλά και ιδέες που γράφτηκαν παλαιότερα, χωρίς πρόθεση να ηχογραφηθούν και να ακουστούν). Μοιράστηκε δε μεταξύ της κιθάρας και των ηλεκτρονικών, με ένα μικρό σχετικά σημείο στο οποίο τα δύο συνυπήρχαν. Προσωπική γνώμη, ότι το ηλεκτρονικό μέρος ήταν ελαφρώς καλύτερο, πιο δυναμικό σε επίπεδο έντασης (της συναισθηματικής και αυτής των ντεσιμπέλ), αλλά και πιο συγκροτημένο σε επίπεδο δομής και κατεύθυνσης· μέτρησε επίσης αρκετά ο τρόπος με τον οποίον έμπαινε το ένα τραγούδι μέσα στο άλλο, δημιουργώντας ένα συνεχές.
Το κιθαριστικό ήταν ίσως λίγο πιο προσωπικό, κάπως πιο ρομαντικό αν θέλετε, αλλά και πιο ανατρεπτικό τελικά, αφού εκεί γινόντουσαν όλες αυτές οι απολαυστικές επεξηγηματικές παύσεις· εκεί έγινε και η παρουσίαση ενός κομματιού που είχε γραφτεί για να κυκλοφορήσει μαζί με τον Άγγελο Κυρίου (που ήταν να γίνει ημίωρος δίσκος και τελικά στριμώχτηκε σε ένα 5λεπτο), ένα ηχητικό κολλάζ από διάσπαρτους ήχους και συνομιλίες που εναλλάσσονταν με φρενήρη ταχύτητα και που με την ίδια ταχύτητα περιγραφόταν επακριβώς στο συνοδευτικό βίντεο (π.χ. ακούγαμε κάποιον να μιλάει και διαβάζαμε –αν προλαβαίναμε– τι και ποιος το έλεγε). Η οποία ταχύτητα, βέβαια, διακoπτόταν κάθε λίγα δευτερόλεπτα από τον Κτίρια Τη Νύχτα για τις «απαραίτητες» επεξηγήσεις…
Μέσα σε όλα υπήρχε –και γενικώς υπάρχει μέσα στη μουσική του– το χιούμορ, ο έρωτας με τις περιπλοκές του, οι ματαιώσεις και οι αυτοακυρώσεις, μια βιωματική (δηλαδή όχι ακαδημαϊκή ή ακαδημαϊκίζουσα) κριτική απέναντι σε ό,τι αποτελεί την πρώτη ύλη ήχων ή σκέψεων κι ένας κάποιος αναστοχασμός επί αυτών, ο οποίος έρχεται με τη συναρμογή των αποσπασματικών αφηγήσεων, εικόνων ή στιγμών. Το όλον μοιάζει σκοπίμως ακατέργαστο και απλό, μα στην πραγματικότητα δεν είναι σε κανένα του σημείο αφελές και αφημένο εντελώς στην τύχη του (αν και προφανώς η τύχη βάζει κι εκείνη το χεράκι της, με διάφορους τρόπους).
Ήταν γενικώς ένα πολύ όμορφο δίωρο αυτό που περάσαμε την Κυριακή το βράδυ στο Six d.o.g.s. Και, πέρα από το αν το «τελικό προϊόν» κούμπωσε με την προσωπική αισθητική του καθενός και της καθεμιάς από εμάς, στο τέλος νομίζω πως έμεινε εκείνη η ματιά με την οποία ο Κτίρια Τη Νύχτα κοιτάζει τον εαυτό του, την αστική μητρόπολη τριγύρω του και τις σχέσεις που δημιουργούνται μέσα της. Δυστυχώς, το κάλεσμα δεν βρήκε ιδιαίτερη ανταπόκριση, αφού όλες κι όλες παραβρέθηκαν 40 περίπου ψυχές…
{youtube}h0ekB2Q7TMY{/youtube}
