Υπάρχουν μερικές Κυριακές που μοιάζουν εντελώς σάπιες και το να κατέβεις στο κέντρο για ένα live φαντάζει το ίδιο αδιανόητο με το να πας για ορειβασία στον Όλυμπο. Απ' ότι φαίνεται δεν ήταν μόνο δικιά μου αυτή η αίσθηση· συμπέρασμα που έβγαλα όχι τόσο από την παρουσία μόνο 50-60 ατόμων στο Six d.o.g.s., αλλά κυρίως από τα λόγια της Δανής In Atlas προς το τέλος της βραδιάς, η οποία μας ευχαρίστησε που ήρθαμε, παρόλο που ήταν μία Κυριακή που έκανε κρύο και «όλα μοιάζουν κάπως skata». Ωστόσο, τελικά αποδείχθηκε πως άξιζε και με το παραπάνω η κινητοποίηση: δύο ονόματα με lo-fi υπόβαθρο και ρετρό αισθητική παρουσίασαν την εξερευνητική ματιά τους πάνω στο σύγχρονο μουσικό σκηνικό.
Ο Kostadis βγήκε λίγο μετά τις 10 στη σκηνή του Six d.o.g.s. και στάθηκε επιβλητικός σαν Jedi Master πίσω από τις κονσόλες του. Ο αυτοδίδακτος πολυοργανιστάς παίζει επίσης στους Wham Jah και στους ιστορικούς Lost Bodies, και γενικότερα είναι ένα από τα πιο ενεργά, obscure μέλη του αθηναϊκού τοπίου. Στα σόλο projects του, όμως, παρουσιάζει μία διαφορετική, πιο πειραματική κατεύθυνση, που ισορροπεί ανάμεσα σε ρετροφουτουριστικά synths και στο ηλεκτρονικό, underground στοιχείο. Στο έξυπνα συγκρατημένο μισάωρο στο οποίο έπαιξε, κατάφερε να ανασύρει εξωγήινες μελωδίες μέσα από πυκνή ambient και να ξεκλειδώσει αντισυμβατικές ρυθμολογίες μέσα από ρυθμικό σκοτάδι, εξερευνώντας τους εφαπτόμενους τόπους ανάμεσα στη μουσική του Andy Stott και του Jean-Michel Jarre. Έφυγε ξαφνικά, στην κορύφωση του set, δίνοντάς μας λόγους να αναζητήσουμε νέες σόλο εμφανίσεις του στο προσεχές μέλλον.
Ενώ ένας τύπος στον άδειο χώρο μπροστά έκανε διατάσεις για να ξεμουδιάσει –είπαμε, ήταν μία νωχελική Κυριακή– οι Venus Volcanism & In Atlas, δηλαδή η μελαχρινή Ελληνίδα Ρένα Ρασούλη (Venus Volcanism) και η ξανθιά Δανή Στίνε, έκατσαν πίσω από το λάπτοπ, τις κονσόλες, το θέρεμιν και τα πλήκτρα που συνέθεταν τον ηχητικό τους εξοπλισμό. Ουσιαστικά πρόκειται για τη συνένωση των δύο προσωπικών τους projects, με το όνομα που προκύπτει να μοιάζει πολύ αλλόκοτο· σαν υπόσχεση για ένα drone, πειραματικό σχήμα. Ωστόσο αυτό που παίζουν οι δύο νεαρές είναι πολύ πιο προσιτό: σκοτεινή 1980s electropop με techno beats και αισθητική που θα ταίριαζε άψογα στο Roadhouse της τελευταίας σεζόν του Twin Peaks. Το κομμάτι “Reconstruction” ξεχώρισε εύκολα από την αρχή ανάμεσα στα υπόλοιπα, είναι άλλωστε το πιο ενδεικτικό της προσέγγισής τους και έχει συμπεριληφθεί μάλιστα σε μία εγχώρια συλλογή (Light Of Consciousness) με ανάλογο ύφος.
Έχει όμως ενδιαφέρον το γεγονός πως παρουσίασαν ποικιλία στον ήχο τους, η οποία ξάφνιασε, δεδομένου το πόσο λίγο καιρό ζωής μετράει το συγκεκριμένο project. Ξεκίνησαν πειραματικά, παίζοντας κάτι που έμοιαζε περισσότερο με τη φεμινιστική synth pop της Jenny Hval, αλλά στη συνέχεια οι pop ευαισθησίες έκλιναν περισσότερο στην αισθητική που έχουν προτείνει μπάντες όπως οι Ladytron, οι Austra και οι Au Revoir Simone. Το θέρεμιν της Venus Volcanism προσέδιδε μυστηριακή ατμόσφαιρα στο υπόλοιπο σύνολο (η οποία έφερνε στον νου τις Cocorosie) δένοντας άψογα με τη χορευτική διάθεση που έχτιζε η In Atlas με το λάπτοπ, ενώ οι λέξεις-κλειδιά που τραγουδούσαν μαζί οι δύο κοπέλες διαθέτουν δυνάμεις για ένα breakthrough χιτάκι. Βέβαια, οι περισσότερες ιδέες που παρουσίασαν ήταν γραμμικές και μονοδιάστατες, αλλά ακόμη είναι νωρίς για να προδικάσουμε τις δυνατότητες ενός σχήματος που κάνει μόλις τώρα τα πρώτα, ενθαρρυντικά του βήματα.
Εν τέλει, η βραδιά ήταν άκρως πετυχημένη: δύο φρέσκα ονόματα μοίρασαν βάσιμες υποσχέσεις για το μέλλον και μία καταδικασμένη να αποτύχει Κυριακή δεν πήγε εντελώς χαμένη. Αυτές οι μικρές νίκες της καθημερινότητας, μοιάζουν τόσο αρκετές μερικές φορές, ώστε η ορειβασία στον Όλυμπο ίσως και να μην είναι μία αδιανόητη σκέψη.
{youtube}rN0GBqnBAlE{/youtube}
