20 χρόνια μετά τη διάλυσή τους, οι Υπνοβάτες ξανασυναντήθηκαν και έβγαλαν και δίσκο (Χαμένη Διαδρομή, 2017). Με αφορμή λοιπόν αυτήν την επανασύνδεση, έδωσαν μια «συλλεκτική» συναυλία –όπως τη χαρακτήρισε ο Κώστας Λειβαδάς– στη Σφίγγα, στον πεζόδρομο Κιάφας των Εξαρχείων. Σε έναν χώρο όπου τη φετινή σεζόν φιλοξενείται ένα πλούσιο πρόγραμμα με ινδάλματα της παλιάς ροκ ελληνικής σκηνής, αλλά ουδεμία σχέση έχει με την ομολογία και την ιστορία της κουλτούρας.
Μία ολόκληρη ώρα μετά την ανακοινωθείσα ώρα έναρξης (22.30), ο Λειβαδάς ανέβηκε πρώτος στη σκηνή, παίρνοντας θέση στο πιάνο του και εκκινώντας τη βραδιά με το κομμάτι "Είμαι Ακόμα Ζωντανός", το οποίο πρωτοπροβαρίστηκε μεν με τους Υπνοβάτες πριν πλέον εικοσαετίας, ωστόσο το ακούσαμε πρώτη φορά στη δισκογραφία στο Τεύχος Δεύτερον (1995) από τους Μικρούς Ήρωες του Γιώργου Δημητριάδη.
Η συνέχεια ήταν ένας φόρος τιμής στον Τζίμη Πανούση, με αφορμή τον θάνατό του ανήμερα της συναυλίας, με το τραγούδι του Παύλου Σιδηρόπουλου "Στην Κ.", το οποίο ο Πανούσης αγαπούσε πολύ. Αμέσως μετά κλήθηκε στη σκηνή το δεύτερο ιδρυτικό μέλος των Υπνοβατών, ο Κώστας Καββαδίας (κιθάρα), με τον οποίον κι έπαιξαν παρέα το "And I Love Her" των Beatles, ως αναφορά στη νεότητα, στην οποία έμελλε να επιστρέψουν νοητά στη συνέχεια του προγράμματος, οπότε ανέβηκαν στη σκηνή και οι Βαγγέλης Καλαμάρας (τύμπανα), Βαγγέλης Τζάτσος (κιθάρα) & Αιμίλιος Μπαργαμπάς (μπάσο). Όλοι μαζί παρουσίασαν τη Χαμένη Διαδρομή, από το κομμάτι 1 έως το 9, με ιστορίες ενδιάμεσα από τον Λειβαδά, οι οποίες εμπλούτιζαν τη συναισθηματική φόρτιση των κομματιών και βοηθούσαν νεότερους να κατατοπιστούν νοηματικά μεταξύ των τραγουδιών και παλαιότερους να θυμηθούν τη δεκαετία του 1990, τις ατέλειωτες ώρες ταξιδιού στα ΚΤΕΛ, τους χορούς στη Νέα Πεντέλη και τις πρόβες στα γκαράζ.
Στο πρώτο μέρος του προγράμματος, το οποίο τελείωσε γύρω στη 1, συμμετείχε και η Μαριάννα Πολυχρονίδη, η μοναδική «Υπνοβάτισσα», όπως θα μπορούσε να χαρακτηριστεί, η οποία επέστρεψε και στο δεύτερο μέρος για να ερμηνεύσει γνωστά κομμάτια του Λειβαδά, όπως το "Πως Θα Πεθάνω Εγώ Για Σένα", που πρωτοακούσαμε το 2004 με τη φωνή του Γιάννη Κότσιρα.
Σε έναν σχολιασμό πάντως της γενικότερης αίσθησης της βραδιάς, θα έλεγα ότι ήταν μια «χλιαρή» συναυλία, κατά τη διάρκεια της οποίας υπήρχε συνεχώς η υπόσχεση ότι θα επιστρέψει το παλιό rock 'n' roll συναίσθημα των Υπνοβατών, το οποίο ωστόσο δεν ξεδιπλώθηκε ποτέ. Ίσως έφταιγε η τακτικότητα του χώρου, ο καθήμενος κόσμος, οι μουσικές αναφορές σε τέρατα της rock σκηνής (βλ. David Bowie, Creedence Clearwater Revival, Lou Reed, Eric Clapton) με πεπατημένες εκτελέσεις ή ο συνδυασμός τους με προσωπικές (στιχουργικές ή μουσικές) επιτυχίες του Κώστα Λειβαδά, όπως το "Για Να Σε Συναντήσω", το "Κάθε Μπαλκόνι Έχει Άλλη Θέα", και άλλα. Ακόμα κι αν τα πράγματα άρχισαν να γίνονται πιο ζόρικα με τα "Ο Τελευταίος Να Κλείσει Την Πόρτα" και "Σα Να Μην Πέρασε Μια Μέρα", και ο Λειβαδάς έκλεισε το πρώτο μέρος υποσχόμενος μια πιο «επικίνδυνη» επιστροφή στο δεύτερο –αυτή δυστυχώς μάλλον δεν πραγματώθηκε ποτέ όπως θα την περιμέναμε.
Το πρόγραμμα του Σαββάτου ήταν στην πραγματικότητα αρκετά συγκεχυμένο, προσπαθώντας να χωρέσει σε μια βραδιά το πολύπτυχο έργο του Λειβαδά, το οποίο μπορεί να ξεκίνησε στα γκαράζ της Νέας Πεντέλης με τους Υπνοβάτες, όμως έκτοτε έχει γνωρίσει και άλλα μονοπάτια, μάλλον αταίριαστα με αυτά των νεανικών «χαμένων διαδρομών». Και ενώ έτσι αναμέναμε να ξαναδούμε κάτι από τους 20άρηδες rock 'n' rollers, εν τέλει συμβιβαστήκαμε με ένα συνονθύλευμα από «κλεισμένα τραπέζια», μπαλάντες που χρειάστηκαν μάλιστα ακόμη και την παρατήρηση του καλλιτέχνη για να ακουστούν στο ομιλητικό κοινό –το οποίο ελάχιστα συμμετείχε ουσιαστικά στη μουσική εμπειρία της βραδιάς– και rock αναφορές που δυστυχώς δεν υπερέβησαν τον εαυτό τους.
Είναι αδιαμφισβήτητη η αναγνώριση του στιχουργικού και μουσικού έργου του Κώστα Λειβαδά από το ελληνικό κοινό, και οι επιτυχίες που αυτό το έργο έχει προσφέρει, τόσο στον ίδιο, όσο και σε διάφορους ερμηνευτές. Όμως φοβάμαι πως η εν λόγω βραδιά ήταν μάλλον μια βεβιασμένη απόπειρα να ανταμώσουν τα πρώτα μουσικά σκιρτήματα και οι νεανικές φιλοδοξίες με την τροπή των γεγονότων στην ενήλικη πραγματικότητα.
{youtube}HJ-i-w_jmGs{/youtube}
