Εβρίτικη Ζυγιά ή αλλιώς η άκοπη ζυγιά ή η ζυγιά που έφερε το θρακιώτικο νεύρο στην καρδιά του ιστορικού κέντρου της πρωτεύουσας, σε έναν χώρο που ουδεμία σχέση θα μπορούσε να έχει με την κουλτούρα της υπαίθρου, κι όμως αξιοπρεπώς την ανέδειξε.
Προφανώς, δηλαδή, το Six d.o.g.s δεν είναι ένα σύνηθες gig για την Εβρίτικη Ζυγιά (αν και ξανάπαιξαν εκεί πέρυσι), μιας και εμφανίζεται συνήθως σε μεγάλες γιορτές της υπαίθρου και του εξωτερικού, σε θρακιώτικα γλέντια και σε θεματικά συμπόσια. Παρόλα αυτά, το βράδυ της Πέμπτης Θρακιώτες της Αθήνας και μη τους περίμεναν με ανυπομονησία στον πολυχώρο της Αβραμιώτου, για ένα γλέντι «post» προδιαγραφών.
Την εμφάνισή τους προλόγισαν οι Kolida Babo, το ντουέτο των Σωκράτη Βότσκου & Χάρη Παππά, εμπνευσμένο από το έθιμο της Πέλλας «κόλιντα μπάμπω», το οποίο στην τοπική διάλεκτο σημαίνει «κάλαντα στη γιαγιά». Σε ένα πλήθος που δεν είχε συνειδητοποιήσει ακριβώς την ανάγκη να χαμηλώσουν τα ντεσιμπέλ των συζητήσεων, το κλαρινέτο του Βότσκου σήμανε την έναρξη μιας θαυμαστά πειραματικής performance, όπου τα παραδοσιακά πνευστά συγκρούονταν με τον εξπρεσιονιστικό χαρακτήρα του moog synthesizer του Παππά, όσο το άλτο σαξόφωνο έπνεε ήχους της ελληνικής υπαίθρου συνοδεία ενός αρμένικου ντουντούκ. Το αμάλγαμα των Kolida Babo αποτέλεσε μια εντυπωσιακή ενότητα στην όλη βραδιά, λίγο πριν τα ζωνάρια των Εβρίτικη Ζυγιά ξεκινήσουν τoν έξαλλο χορό τους.
Εντάξει, μπορεί τα 5 μέλη του συγκροτήματος (συνολικά 6 με τον ηχολήπτη Σωκράτη Γουγουλίδη) να μην ανέβηκαν με τα ζωνάρια τους, αλλά με μαύρα πουκάμισα και σκούρα παντελόνια, όμως η κορμοστασιά τους και το ρυθμικό νεύρο που τους έσειε σε όλη τη διάρκεια της εμφάνισης μαρτυρούσε νέους – μιας και ο μέσος όρος ηλικίας του συγκροτήματος πρέπει να είναι 30 με 35 έτη– των οποίων το αίμα βράζει από αγάπη και σεβασμό για τη θρακιώτικη παράδοση.
Εξαρχής, η εβρίτικη ορχήστρα (αυτό ακριβώς σημαίνει η «ζυγιά») απέρριψε κάθε διαπραγμάτευση και κάθε συμβιβασμό. Η γκάιντα του Σπύρου Στράτου εκκίνησε τη μεγάλη γιορτή, ο Άγγελος Στράτος έδωσε τον ρυθμό με το νταούλι του, οι Αλέξης Παρτινούδης και Στρατής Πασόπουλος τη μελωδία με τη λύρα και το καβάλ αντίστοιχα, και φυσικά ο μη εξαιρετέος Γιώργος Δρικούδης (πλήκτρα) πρόσφερε στις παραδοσιακές συνθέσεις τη σύγχρονη πνοή, το «κερασάκι» που έκανε την Εβρίτικη Ζυγιά μοναδική.
Καλωσορίζοντάς μας με θρακιώτικα κάλαντα, έστω και λίγο εκτός του εορταστικού πνεύματος (αφού μάς έχει εγκαταλείψει τους περισσότερους εδώ και μέρες), οι Εβρίτικη Ζυγιά έδωσαν μια πολύ δυνατή συναυλία, διάρκειας σχεδόν 2 ωρών, κατά τις οποίες έπαιζαν ακούραστοι και ακμαίοι, σαν κάθε τραγούδι να ήταν το πρώτο. Θα έλεγε κανείς ότι ο κόσμος άργησε αρκετά να ζεσταθεί, όμως σύντομα κύκλοι σχηματίστηκαν και ξεκίνησαν σποραδικοί ζερβοί, ζωναράδικοι, συγκαθιστοί και μαντηλάτοι χοροί, για να γίνουν γρήγορα έντονες, ρυθμικές μπαϊντούσκες, οι οποίες άρχισαν να ζεσταίνουν για τα καλά την ατμόσφαιρα στο Six d.o.g.s.
Ήταν πραγματικά ενδιαφέρον το πάντρεμα της θρακιώτικης παράδοσης με τη σύγχρονη αστική αισθητική του χώρου, και ακόμα πιο ενδιαφέρον το γεγονός ότι όλο αυτό το εγχείρημα εκπροσωπήθηκε από μια μπάντα νέων μουσικών, οι οποίοι υποστηρίχθηκαν με τη σειρά τους περίτρανα από νέους θαυμαστές της κουλτούρας. Αξιοθαύμαστη, από την άλλη πλευρά, ήταν και η αστείρευτη ενέργεια των Εβρίτικη Ζυγιά, αλλά και του κόσμου που διασκέδασε μέχρι περασμένες 1:00, με ρυθμούς βουκολικής ψυχεδέλειας –ένας όρος που στο συγκεκριμένο πλαίσιο ταίριαζε γάντι.
{youtube}_YN1gfexEfc{/youtube}
