Σάββατο βράδυ και το Underflow είχε ετοιμάσει μία από τις όμορφες βραδιές του. Μετά τις 9, όλα ήταν στη θέση τους: οι δίσκοι στις προθήκες τους, οι μάσκες της έκθεσης του Νίκου Παπαγεωργίου στους τοίχους και η τρομπέτα του Matthew Halsall στα ηχεία για ένα αγχολυτικό καλωσόρισμα. Ο κόσμος συγκεντρωνόταν σιγά-σιγά (θα πρέπει να ήμασταν καμιά 50αριά) και γύρω στις 10 ετοιμάστηκε και το υπόγειο για να φιλοξενήσει τους πρωταγωνιστές της βραδιάς, το τρίο των Modified Dog, δηλαδή τον Χρύσανθο Χριστοδούλου σε κιθάρα και ηλεκτρονικά, τον Δημήτρη Τασούδη στα τύμπανα και την Κάλλια Τριανταφύλλου στα visuals.
Το λάιβ των Modified Dog εξελίχθηκε σε δύο μέρη. Στο πρώτο, τη βάση παρείχαν οι συνθέσεις των Χριστοδούλου/Τασούδη (κάποιες από τις οποίες μπήκαν στο πρώτο τους άλμπουμ, το οποίο κυκλοφόρησε πρόσφατα), ενώ στο δεύτερο ο αυτοσχεδιασμός. Τα visuals προβάλλονταν σε όλη τη διάρκεια σε τρεις επιφάνειες και προσέθεταν μια ωραία οπτική εκδοχή για να συνοδέψουμε τα όσα ακούγαμε.
Η μουσική τώρα των Modified Dog είναι αρκετά ατμοσφαιρική και αρκετά μινιμαλιστική, με την έννοια ότι χρησιμοποιεί τις εντάσεις με μια σχετική φειδώ ή, αν προτιμάτε, δεν επιδιώκει να πει πολλά, αλλά λίγα και ουσιαστικά. Και σε γενικές γραμμές το καταφέρνει. Ο κορμός της αφήγησης έτρεχε στο λάπτοπ του Χριστοδούλου και αποκτούσε, φυσικά, νόημα καθώς συμπληρωνόταν από τη ζωντανή επιτέλεση: τις αραιές κιθάρες, το midi πιάνο και τα live ηλεκτρονικά του Χριστοδούλου, καθώς και τα ρυθμικά μοτίβα του Τασούδη. Ιδίως ο τελευταίος (ο οποίος είναι επίσης μέλος των Magnanimus Trio) υπήρξε εξαιρετικός, προσφέροντας ένα γκρουβ το οποίο ήταν πάντοτε ελαφρύ και διακριτικό, είχε όμως και μια αδιαμφισβήτητη παρουσία και λειτουργικότητα, δίνοντας τον παλμό που χρειαζόταν η όλη αφήγηση. Ο Χριστοδούλου στη συνέχεια επεξεργαζόταν το σήμα που έπιαναν τα μικρόφωνα πάνω από τα ντραμς και το περιποιούταν καταλλήλως, προσθέτοντας π.χ. βάθος ή delay.
Ίσως σε κάποια σημεία οι αλγόριθμοι που έτρεχαν στο λάπτοπ του Χριστοδούλου να ήταν λιγάκι κυριαρχικοί στο συνολικό ηχητικό πεδίο σε σχέση με τη ζωντανή επιτέλεση, μπερδεύοντας κάπως τα πράγματα ή αποτρέποντάς τα από το να βρούνε μια διέξοδο, όταν αυτή «έπρεπε» να αναζητηθεί. Είναι ζήτημα ισορροπιών, βέβαια, και η αλήθεια είναι ότι η αισθητική πρόταση των Modified Dog ήταν αρκετά πειστική, παρά τις λίγες αδυναμίες της.
Από το πρώτο μέρος προσωπικά ξεχώρισα το 15λεπτο περίπου στο οποίο ο Τασούδης κάθισε στο πιάνο, παραχωρώντας τη θέση του στα ντραμς στον Νίκο Σιδηροκαστρίτη. Εδώ οι ισορροπίες αποδείχθηκαν πολύ λειτουργικές, οι μελωδίες του Τασούδη αρκετά διαπεραστικές, ενώ εννοείται πως σημαντικό ρόλο έπαιξαν οι πάντοτε προσεγμένες δυναμικές και το θαυμάσιο phrasing του έμπειρου ντράμερ.
Στο δεύτερο μέρος, το ντούο των Χριστοδούλου/Τασούδη συμπλήρωσαν ο Βασίλης Τζαβάρας στην κιθάρα και ο Μιχάλης Βρέττας στο βιολί. Ο καθένας από αυτούς είχε τις στιγμές του στο ημίωρο περίπου που διήρκησαν οι αυτοσχεδιασμοί τους, αν και ομολογώ πως περίμενα μια κορύφωση που μάλλον δεν ήρθε ποτέ.
{youtube}tDmz5mERrtg{/youtube}
