Ακούς «ο Μίλτος Πασχαλίδης στο θέατρο Βράχων» και μόνο θετικά συναισθήματα και αναμνήσεις πλημμυρίζουν το μυαλό σου. Πόσες όμορφες βραδιές έχουμε περάσει εκεί; Το επεσήμανε και ο ίδιος ο Πασχαλίδης, από μικροφώνου. Δύο από αυτές είναι δισκογραφημένες, μάλιστα, οπότε λειτουργούν και σαν carte postale για τη μνήμη και τη συγκίνηση.
Δημιουργούν, ωστόσο, και κάποιες προσδοκίες, ανεβάζοντας τον πήχη ψηλά. Τον πήχη που ο ίδιος ο τραγουδοποιός έχει υψώσει, τόσο με το έργο του, όσο και με τις κατά καιρούς εμφανίσεις του. Αυτά σκεφτόμουν καθώς ανηφόριζα στο φιλόξενο θέατρο του Βύρωνα για το πρώτο καλοκαιρινό live της χρονιάς. Και είχα μια ανησυχία. Δικαιολογημένη, όπως αποδείχτηκε.
Η συναυλία της Τετάρτης, λοιπόν, που «στριμώχτηκε» και από τις ψιχάλες της βροχής, με προβλημάτισε. Όχι γιατί δεν ακούστηκαν όλες οι μεγάλες επιτυχίες του τραγουδοποιού. Όχι γιατί δεν είχε κόσμο (σχεδόν sold-out ήταν και αυτή). Όχι γιατί δεν είχε συμμετοχές από πολλούς και αγαπημένους καλλιτέχνες (από τον Θάνο Μικρούτσικο και τον Δημήτρη Μπάση, μέχρι τη Μιρέλα Πάχου και τους String Demons). Όχι γιατί δεν εμπεριείχε ατόφια συγκίνηση (με τη μικρή Ευγενία Πασχαλίδη να μοιράζεται τη σκηνή με τον μπαμπά της και τον τελευταίο να αφιερώνει στον «φευγάτο» Θοδωρή Παυλάκο το "Σαν Τραγουδάκι" του). Όχι γιατί δεν είχε παλμό στην κερκίδα. Όχι γιατί δεν ήταν προβαρισμένη και δουλεμένη η ορχήστρα.
Απλώς, ήταν σαν κάτι να έλειπε. Κάτι ακαθόριστο, ίσως μεταφυσικό.
Δεν ξέρω αν μπορώ να το προσδιορίσω και ενδεχομένως να ήταν και κάτι δικό μου. Εξάλλου, κοιτώντας τον κόσμο γύρω μου δεν διέκρινα κανένα προβληματισμό.
Ακούγοντας (και) χθες τον Μίλτο Πασχαλίδη να τραγουδάει, εντόπισα κάτι. Νομίζω ότι ο ερμηνευτής Πασχαλίδης αδικεί τον τραγουδοποιό Πασχαλίδη. Και εξηγούμαι: έχω την αίσθηση ότι οι ερμηνείες στα δικά του τραγούδια είναι πιο «ελεύθερες», πιο παρεΐστικες από εκείνες στα κομμάτια των άλλων. Μοιάζει δηλαδή σα να «μπαίνει» πιο χαλαρός όταν λέει τις "Κακές Συνήθειες" ή το "Παραμύθι Με Λυπημένο Τέλος", από ό,τι στα "Ξημερώματα" (μουσική: Λάκης Παπαδόπουλος - στίχοι: Άκος Δασκαλόπουλος) ή στο "Ημερολόγιο" (μουσική/στίχοι: Χρήστος Θηβαίος). Σα να φροντίζει περισσότερο τους «μουσαφίρηδές» του από την «οικογένειά» του. Βέβαια, όταν καλείται να ερμηνεύσει τον "Τυμβωρύχο" (μουσική: Θάνος Μικρούτσικος - στίχοι: Κώστας Λαχάς), τον οποίον έχει «στιγματίσει» στην πρώτη του εκτέλεση ο Δημήτρης Μητροπάνος, τι διαφορετικό θα μπορούσε να κάνει; Και είναι από τους λίγους που μπορούν να ερμηνεύσουν αξιοπρεπώς τραγούδια του Μητροπάνου. Δεν ξέρω. Μπορεί να κάνω και λάθος.
Στα highlights της βραδιάς (μαζί με τον "Τυμβωρύχο" που προαναφέρθηκε), ήταν και η συμμετοχή του Δημήτρη Μπάση στην "Τράπουλα" και στο "Στα Είπα Όλα" (μουσική: Μίλτος Πασχαλίδης - στίχοι: Οδυσσέας Ιωάννου). Ο Μπάσης είναι σπουδαίος λαϊκός τραγουδιστής, παλαιάς κοπής και στόφας. Και «χρωμάτισε» έτσι με τον τρόπο του τα δύο αυτά λαϊκότροπα κομμάτια, το ένα ευρέως γνωστό και επιτυχημένο, το άλλο από τα «άγνωστα» πολύτιμα του ρεπερτορίου του Πασχαλίδη.
Στην playlist της βραδιάς εντάχθηκαν βέβαια και αρκετά τραγούδια από τις Περσείδες, τον τελευταίο δίσκο του Πασχαλίδη. Στο τέλος δε της συναυλίας, σχεδόν στην έξοδο, ακούστηκαν (εν μέσω άλλων) και τα "Όνειρα Του Μάρτη".
Αυτό το τραγούδι, ξεκάθαρα επηρεασμένο από την τραγουδοποιία του Μικρούτσικου (βλ. "Αυτός Ο Ήλιος", σε στίχους Οδυσσέα Ιωάννου), με κέρδισε. Με έκανε να το αναζητήσω. Ειδικά εκείνο το σημείο που λέει: «δεν έχει θάλασσες εδώ μήτε στεριές και οι αγάπες σου κρυφτήκανε στο χάρτη, Αύγουστο μήνα φέτος ήρθαν οι βροχές να σου θυμίσουνε τα όνειρα του Μάρτη». Αναζητείστε το.
{youtube}JCZgrZqtS_o{/youtube}
