Παρά τη διάχυτη αστική κατήφεια και τη γενικευμένη ανέχεια που θέλει τους συναυλιακούς χώρους (μικρούς και μεγάλους) να μη γεμίζουν πάντοτε τις καθημερινές, κάποιες βραδιές αποτελούν πραγματικές ευκαιρίες για να γνωρίσουμε κάτι φρέσκο και ελπιδοφόρο στην εγχώρια μουσική παραγωγή του σήμερα –τόσο καλλιτεχνικά, όσο και δεξιοτεχνικά.
Αν και οι περισσότερες κινήσεις της United We Fly (μιας νεοσύστατης σχετικά εταιρείας συναυλιακών –και όχι μόνο– διοργανώσεων), έχουν να επιδείξουν αρτιότητα στην οργάνωση και στην προώθηση, μα και καλαισθησία ως προς το καλλιτεχνικό πρόταγμα (βλ. No Clear Mind, Georges Gaudy κ.ά), ούτε το βράδυ της Πέμπτης στο Six d.o.g.s. εξαιρέθηκε από τον παραπάνω «κανόνα». Αλλά η σχετικά μικρή προσέλευση κόσμου στην παρουσίαση του πρώτου επίσημου άλμπουμ του Jack Heart (κατά κόσμον Νικόλα Κοκολάκη), δημιούργησε τελικά μια ωραία ατμόσφαιρα στον χώρο. Επί σκηνής, μάλιστα, συνόδευσε τον τραγουδοποιό το μεγαλύτερο μέρος της μπάντας με την οποία ηχογράφησε το Emotional Piñata, με την προσθήκη τριών πολύ δεμένων πνευστών (ως brass section).
Η μπάντα ανέβηκε στη σκηνή περίπου στις 22.30, με τον μπροστάρη Jack Heart να παίρνει θέση στο κέντρο του πάλκου. Με καλό ήχο (κάτι που το Six d.o.g.s. το έχει πια κατακτήσει, ύστερα από πολλές τεχνικές αναβαθμίσεις), εντυπωσιακούς αλλά όχι υπερβολικούς φωτισμούς, οπτικό υλικό να προβάλεται στην οθόνη πίσω από τους μουσικούς –με εικόνες από κάποιο ανώνυμο road movie και την ταυτότητα της ευρύτερης americana αισθητικής– το γκρουπ προσέφερε ένα περιεκτικό set μιάμισης ώρας, στηριγμένο κυρίως στο υλικό του Emotional Piñata, μαζί με κάποιες παλαιότερες συνθέσεις (π.χ. "Girl", "Knell"), συν τη μοναδική διασκευή της βραδιάς, στο "Polly" του Gene Clark, ιδρυτικού μέλους των Byrds.
Αυτή μάλιστα η διασκευή ήταν πραγματικά πολύ όμορφη και στα μέτρα του γενικότερου feel-good, mid-tempo, σε στυλ The Band ήχου του Jack Heart. H country, η bluegrass και η αμερικάνικη folk παράδοση είχαν λοιπόν την τιμητική τους στο αποτέλεσμα, με τον Nick Cave ή τον Stuart A. Staples των Tindersticks να είναι επίσης παρόντες ως προς την εκφορά του λόγου, αλλά και των κινησιολογικών εκφάνσεων του Κοκολάκη. Ο οποίος απέδειξε ότι έχει τη στόφα μεγάλου performer, τόσο ως προς τις ικανότητες και το μέταλλο της φωνής, όσο και ως προς την αισθαντικότητα και το «ψύχωμα»· ο δρόμος φαίνεται ν' ανοίγεται διάπλατα μπροστά του.
Τα περισσότερα τραγούδια από το Emotional Piñata έχουν κάτι το απλό, μα νοσταλγικά αιχμηρό. Ειδικά εάν έχεις αγαπήσει την τραγουδοποιία του Johnny Cash, του Willy Nelson, μα και της ευρύτερης americana/alt-country αισθητικής, μοιάζουν να οικοδομούν έναν οικείο φυσικό χώρο για τον ακροατή. Επιπλέον, άλλοτε παρελαύνουν οι Velvet Underground από την αόρατη πασαρέλα που ενώνει καλλιτέχνη και κοινό, άλλοτε μονάχος ο Lou Reed με τις σόλο αναζητήσεις του, άλλοτε οι The Band και οι Crosby Stills Nash & Young (αν και απουσίασαν στη live εκδοχή τα πλούσια φωνητικά της ηχογράφησης), ενώ οι Bad Seeds, οι Stooges (σε στιγμές), μα και ο Paul Weller με τις προσωπικές του «σοουλίζουσες» ανησυχίες, ο Phil Ochs ή ο Townes van Zandt, όλοι λίγο έως πολύ έκαναν κι αυτοί το πέρασμά τους από τις ηχητικές εγγύτητες της βραδιάς.
Τόσες επιρροές, τόσο σπουδαίες και διαχρονικές, αποδείχθηκαν «χωνεμένες» και περασμένες στο δημιουργικό DNA του τραγουδοποιού, γεγονός που έκανε την πρότασή του το λιγότερο ενδιαφέρουσα, δημιουργώντας παράλληλα και προσδοκίες για τη συνέχεια. Όσο κι αν μερικές φόρμες και αισθητικές προσεγγίσεις είναι αγαπητές σ' ένα κοινό συγκεκριμένο, δεν μπορεί κανείς να παραμείνει μόνο σ' αυτές: οφείλει ν' ανοίξει τα φτερά του και να σκάψει όσο πιο βαθιά γίνεται, ώστε ν' ανακαλύψει τα τραγούδια και την ουσία τους, πέρα από στιλ και καλούπια. Έχω τη διαίσθηση λοιπόν πως ο Jack Heart βαδίζει σε σωστά μονοπάτια, τα οποία μόνο η εργατικότητα, η επιμονή και η σαφήνεια θα καταφέρουν να ανοίξουν προς το «μετά» και το «παραπέρα».
Είναι λοιπόν κάτι συναυλίες που δεν γίνονται Παρασκευή ή Σάββατο. Όχι δηλαδή ότι η Πέμπτη είναι και άσχημη μέρα, αλλά να: και μπάλα στην TV είχε, και ο καιρός ήταν μυστήριος –με μία κουφόβραση, μια υγρασία και ένα ψιλόβροχο να σπρώχνει τις διαθέσεις προς την κυκλοθυμία. Όμως τίποτα δεν σταματάει την καλή μουσική, τη συνεπή καλλιτεχνική πρόταση, την καλή διοργάνωση και τη διάθεση κάποιων ανθρώπων να στηρίξουν ένα κομμάτι της σκηνής που ζει, δημιουργεί, αναπνέει, μοιράζεται σε τούτη την πόλη.
Στο σύνολό τους, οι καλλιτέχνες και οι μπάντες μέσα στο «αερόστατο» (το λογότυπο) της United We Fly, μοιάζουν να αποτελούν απόδειξη πως η παρέα που απαρτίζει τούτη την εταιρεία διαθέτει όραμα, όρεξη και, πάνω απ' όλα, ωραίο γούστο. Και ο Jack Heart δικαίως βρίσκεται μαζί τους.
Setlist
Next of Kin
I understand the night
Going Home
Shallow waters
Time is gravity
Magic Wand
Mausoleum
Polly
Let it Rain
Girl
Knell
Deranged
She don't mind
Sweet Nothing
encore:
Voodoo King
108
{youtube}SOkbKO1mdyo{/youtube}
