Everything will tear us apart. Αυτό ήταν το σύνθημα των drog_A_tek, τυπωμένο ευδιάκριτα στην αφίσα της συναυλίας, υπερθεματίζοντας προφανώς στον τίτλο του γνωστού τραγουδιού των Joy Division. Ημέρα Πέμπτη και κυρίως 18η του Μαΐου, ακριβώς 37 χρόνια από τον θάνατο του Ian Curtis, αυτό που θα μας τσακίσει δεν είναι πια μόνον ο έρωτας, αλλά κάτι διάχυτο που υποσκάπτει τα πάντα. Μαζί με το σύνθημα, οι drog_A_tek έσπευσαν να υπενθυμίσουν και κάτι σημαντικό, ότι «τους ιούς της εξόδου τους παράγει η χρήση, όχι η αποχή» (συνέντευξη στον Δημήτρη Μεντέ, εδώ). Έκαναν, έτσι, το κάλεσμα να μοιάζει με πρόσκληση σε χορό στο κενό ή με το κενό· πάντως χορό, όχι μυξοκλάματα απελπισίας.
Και το κενό, βέβαια, να παραμένει κενό –ακόμα κι αν στις μέρες μας δεν θα πρέπει να λογίζεται τέτοιο μόνο το άδειο, αλλά και το υπερβολικά γεμάτο, το υπερκορεσμένο: η οθόνη ενός υπολογιστή με τις διαδικασίες και τα προγράμματα που τρέχουν παράλληλα, τα αμέτρητα ανοιχτά παράθυρα στον browser, τα εκατοντάδες αρχεία ενός φακέλου, το timeline στα social media, οι χρήσιμες πληροφορίες που συνυπάρχουν με εκατομμύρια άχρηστες, ένα άρθρο για τη βομβιστική επίθεση στις Βρυξέλλες που διακόπτεται από μια διαφήμιση του «mega-lotto» και το trailer ενός video-game, το οποίο λανσάρεται ως «το πιο ρεαλιστικό πολεμικό παιχνίδι στον κόσμο». Κι ο έρωτας, φυσικά και ο έρωτας, αν και εδώ στη μέσω webcam εκδοχή του, το φλερτ μέσω Tinder, βλέπε η επαφή χωρίς επαφή. Και, σε παραλληλία, ένας πόλεμος που γίνεται μέσω δορυφόρου, με drones να πλήττουν στόχους κάποιες χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά (στα σίγουρα το πιο ρεαλιστικό πολεμικό παιχνίδι, ever) κι ένας άλλος, άυλος και έμμεσος, ο οποίος σε βομβαρδίζει καθημερινά με άγχος και ανασφάλεια.
Ο ήχος του πολέμου λοιπόν ή καλύτερα ο πόλεμος διά του ήχου, αφού τα ντεσιμπέλ, οι υπέρηχοι και οι υπόηχοι έχουν χρησιμοποιηθεί στην υπηρεσία στρατιωτικών επιχειρήσεων. Εξ ου και οι drog_A_tek μας προειδοποιούσαν για τον δικό τους ηχητικό πόλεμο, ο οποίος τελικά ίσως δεν υπήρξε καθολικός (μπορώ δηλαδή να σκεφτώ αρκετούς θορυβοποιούς και ηχητικούς ταραξίες που θα ήταν πιο κατηγορηματικοί επί αυτού), ωστόσο είχε ορισμένες πραγματικά δυνατές εξάρσεις, οι οποίες υπογράμμισαν την ένταση που γενικώς διέτρεχε το (χοντρικά 90λεπτο) set, με διάφορες διακυμάνσεις.
Σε μορφή μανιφέστου («the dark manifesto»), οι drog_A_tek έμπλεκαν τις λέξεις με τις εικόνες και τους ήχους, τα άφηναν να συνομιλήσουν μεταξύ τους κι έστησαν έτσι το ενοποιητικό τους επιχείρημα, εκείνον τον χορό στο/με το κενό. Διότι οι «ιοί της εξόδου» ήταν πρωτίστως ρυθμικοί, μεταμορφωμένοι σε κάτι που έμοιαζε με σκοτεινή techno –πολλές φορές εμφατική, άλλες πιο διάχυτη (σκέφτομαι εδώ τον Murcof σαν μία πιθανή αναφορά), πάντως σίγουρα αρκετά πειστική και στα δύο σκέλη του πιο πάνω επιχειρήματος.
Οι drog_A_tek νομίζω μας έδειξαν ότι ξέρουν να κάνουν τέχνη (με) τα υλικά του παρόντος, να τα παραθέτουν δηλαδή και να κάνουν μουσική τη διάθεση που αυτά υποβάλλουν. Ναι, προφανώς, ήταν μια μουσική αρκετά κλειστοφοβική (το κενό –ειδικά ένα τέτοιο κενό– έχει συχνά την ιδιότητα να αυτοτροφοδοτείται), όχι όμως και αναπόδραστη ή εντελώς αδιέξοδη. Μια μουσική που βρήκε τη δυναμική της εξαρχής, σ' εκείνο το σύννεφο από παραμορφώσεις που έφερε το πρώτο beat και μετά το πρώτο (και μάλλον καλύτερο) ξέσπασμα και στη συνέχεια κατάφερε να τη διαχειριστεί, όχι χωρίς κοιλιές, αλλά πάντοτε με τον σφυγμό που έχουν τα πράγματα όταν είναι τρέχοντα.
{youtube}Ke2_52ktWuA{/youtube}
