Ο Φλεβάρης υπήρξε πάντα φριχτός μήνας. Το ξετέλεμα του Χειμώνα είναι συνήθως μία μακρόσυρτη, αγωνιώδης εκπνοή, που κουβαλάει μέσα της τη συσσωρευμένη κούραση του παλιού χρόνου και τη συγκρατημένη, μισερή αισιοδοξία για τον νέο. Συνήθως είναι επίσης ο μήνας που οι στόχοι του καινούριου έτους απεκδύονται κάθε ρομαντισμού και στέκονται γυμνοί, αδέξιοι και χοντροκομμένοι μπροστά μας, φτιαγμένοι από το υλικό της χλεύης. Με τέτοιες ωραίες σκέψεις υπό μάλης ξεκίνησα για το ΙΛΙΟΝ Plus την Παρασκευή, για να δω τους Χειμερινούς Κολυμβητές να τελούν τα Ανθεστήρια. Και είχα υψηλές προσδοκίες γι' αυτή τη συναυλία, γιατί μέσα σε αυτά τα παγωμένα νερά του χειμώνα είναι που κολυμπάνε οι Χειμερινοί Κολυμβητές. Και κάθε τους απλωτή σε φέρνει λίγο πιο κοντά στην άνοιξη.
Χωμένος στην πίσω γωνία του εξώστη, πίσω από 3 σειρές ανθρώπων και μεταξύ ώμων, λαιμών και μισοκρυμμένων από μαλλιά προσώπων, δημιουργήθηκε ένα μικρό παραθυράκι, από το οποίο έβλεπα σταθερά τη φυσιογνωμία του Μιχάλη Σιγανίδη να καπνίζει αρειμανίως, όταν δεν έπαιζε το κοντραμπάσο του. Παράλληλα, σύμφωνα με την παλιρροϊκή κίνηση του κοινού, έβλεπα και το κεφάλι του Αργύρη Μπακιρτζή να εμφανίζεται και να εξαφανίζεται, πότε τραγουδώντας και πότε διηγούμενο τις λαογραφικές ιστορίες που συνοδεύουν τα τραγούδια της μπάντας, αλλά και συνθέτουν μεγάλο μέρος του σύμπαντος των Χειμερινών Κολυμβητών. Και ήταν αυτές οι ιστορίες, ειπωμένες από το flugelhorn της φωνής του Μπακιρτζή, που λειτούργησαν σαν το κλειδί για να ανοίξει ο κόσμος του συγκροτήματος.
Ιστορίες για τροχαία στη Θάσο του 1977, συμβουλές περί αφαγίας προ των συναυλιών από τον Νίκο Παπάζογλου, ανάλυση των συνιστωσών των Κολυμβητών (Κασμάδες, Καθετήρες κλπ.) και την πιο πετυχημένη και εντοπισμένη ατάκα του τελευταίου καιρού: «Πέρυσι γυρίσαμε όλον τον κόσμο. Φέτος ας πάμε κάπου αλλού». Συχνές ήταν δε και οι αναφορές στον νεοσυντηρητισμό που διακατέχει τις νεότερες γενιές –και όχι άδικα. Εν μέσω αποκριών, το κοινό ήταν νωθρό στις αντιδράσεις του όταν έπεφταν στο τραπέζι καλαίσθητα πιπεράτα αστεία, πειράγματα και προσπάθεια δημιουργίας ενός ραπόρτου ζωτικής σημασίας σε συνθήκες σαν αυτές που χτίζει το συγκρότημα.
Οι Χειμερινοί Κολυμβητές κάνανε ένα πέρασμα από το υλικό τους χωρίς να χαλάσουν το χατίρι στο κοινό, με τις εκκλήσεις του τελευταίου να εισακούγονται σχεδόν χωρίς παράληψη. Ακούσαμε και συγκινηθήκαμε με το σαιξπηρικό “Όχι Άλλα Κλάματα, Όμορφες”, το “Πέρασμά Σου” σε ποίηση Βάρναλη, ενώ γελάσαμε με το “Καθαριότης (Ψείρες)”, το “Στελθ” και την “Απαλλαγή”. Και θυμηθήκαμε (τουλάχιστον εγώ) μεσημέρια της βορείου Ελλάδας, φορτωμένα μυρωδιές και γεύσεις, με τα γνωστά και μη εξαιρετέα “Το Πολλαπλό Σου Είδωλο” και “Από Το Πάρκο Στη Μυροβόλο”. Και μετά από ειλικρινή παράκληση του Σιγανίδη στον Χάρη Παπαδόπουλο, μία μουσική φράση του Erik Satie στο μπουζούκι· μία φράση που χώρεσε μέσα της αυτό ακριβώς που χαρακτηρίζει τους Χειμερινούς Κολυμβητές.
Το μόνο ίσως μελανό σημείο της συναυλίας είναι πως η βραδιά δεν φάνηκε να αντιμετωπίζεται από τους συγκεντρωμένους στο ΙΛΙΟΝ plus σαν το δρώμενο υψηλής αισθητικής και διανόησης περί της μουσικής που πραγματικά είναι. Υπήρξε δηλαδή μία σαφής απόσταση μεταξύ του κόσμου και της μπάντας και αυτό δεν μπορεί να καταλογιστεί στους Κολυμβητές, μιας και ήταν εμφανές πως δεν έλειπε τίποτα από την εμφάνισή τους –ούτε μουσικά, ούτε σε επίπεδο διάδρασης. Παρόλαυτα, για τους ακροατές που έψαχναν μια ανάσα από τη μεγάλη ομορφιά που αφηγείται η μουσική τους, το συγκρότημα φρόντισε να τους αλαφρύνει για λίγες έστω ώρες από το ανά στιγμές δυσβάσταχο αστικό τοπίο.
{youtube}pGPRYrvdlms{/youtube}
