φωτογραφίες 1,5: Ντιάνα Καλημέρη
Οι ηλεκτρονικοί πειραματισμοί και τα περιπετειώδη indie pop ηχοτόπια, είχαν την τιμητική τους την Πέμπτη στη σκηνή του Six d.o.g.s. Αρχικά με τα δύο παιδιά των Lip Forensics, που με στωικότητα επιδόθηκαν σε έναν άψογο συνδυασμό, με τα πλήκτρα τους να δημιουργούν ένα φιλόξενο πλαίσιο διάθεσης για τους παρευρισκόμενους.
Βέβαια, οι συνθέσεις του διδύμου δεν τολμάνε στην εξερεύνηση. Βολεύονται αντιθέτως στο να απλώνουν πλούσια layers και να δίνουν σχετικό βάθος στις κυκλικές διαδρομές τις οποίες χαράσσουν τα synths. Σε κανένα σημείο δεν απογείωσαν λοιπόν το set και δύσκολα διακρινόταν η επιθυμία για κάποιου είδους υπέρβασης. Η μουσική τους κύλησε πάντως ευχάριστα, ενώ ο Zade (κατά κόσμον Ζήσης Ανδριόπουλος) κράτησε το επί σκηνής πόστο του όταν η σκυτάλη δόθηκε στις Someone Who Isn’t Me.
Η πρώτη μου επαφή με αυτό το ηλεκτρονικό σχήμα έγινε μέσω του soundtrack για την ταινία της Αθηνάς Τσαγγάρη Chevalier (2015). Οι Someone Who Isn't Me έχουν τώρα βγάλει και 2 τραγούδια για τα 10 χρόνια της Inner Ear, οπότε ποντάρουν πλέον στο να χτίσουν μια πιο θερμή επαφή με το κοινό. Η Μαρία Χατζάκου στα τύμπανα και η Τζίνα Δημακοπούλου στις κιθαριστικές εκλάμψεις έδιναν χρώμα και προσωπικότητα στη ζωντανή εμφάνιση. Τη Μαριλένα Ορφανού στα synths πρόδωσε μονάχα μια νευρικότητα για να πάνε όλα καλά, με αποτέλεσμα να μη χαλαρώσει και να εγκλωβιστεί σε μια βεβιασμένα ενεργητική παρουσία.
Ο έμπειρος Coti Κ, ο οποίος εμφανίστηκε σαν guest, ανέβασε σοβαρά τον πήχη ποιότητας του live, ήδη από το "Leap Of Faith". Τραγούδια επίσης όπως το "Never Find It" ήχησαν ικανοποιητικά, με τις αναμενόμενες εκρήξεις στον ρυθμό: εάν ειδικά βρισκόσουν στην πρώτη σειρά, ήταν πολύ δύσκολο να μην παρασυρθείς από το groove των Someone Who Isn't Me.
Τα instrumental κομμάτια είναι μάλλον το πιο δυνατό σημείο του συγκροτήματος, καθώς εκεί δείχνουν να συντονίζουν τις συχνότητές τους και να αντιλαμβάνονται τις δυνατότητές τους ώστε να μην ολισθαίνουν σε εύκολες λύσεις εντυπωσιασμού ή σε τετριμμένες ιδέες –από εκείνες που κοσμούν τα νυχτερινά «in ραδιόφωνα» της πόλης. Χρειάζονται ακόμα χρόνο για να βρουν τη φωνή τους, ενώ οφείλουν να ξεπεράσουν το άγχος της λειτουργικότητας και να αφεθούν στις πιο γάργαρες ιδέες τους. Τότε, θεωρώ σίγουρο ότι στις συναυλίες τους δεν θα πέφτει καρφίτσα.
{youtube}Krd51UsNnaY{/youtube}
