Οι εμφανίσεις του Κωνσταντίνου Βήτα στην Αθήνα έχουν πάντα μια ιδιαίτερη γοητεία. Επιπλέον, τα ηλεκτρονικά του set διαθέτουν ακόμα μεγαλύτερη βαρύτητα και σημασία, όχι μόνο γιατί η σχετική σκηνή στην Ελλάδα έχει βυθιστεί στην ανυπαρξία, αλλά κυρίως γιατί εκεί χτυπάει συνήθως πιο δυνατά η καρδιά του. Ένα τέτοιο set παρουσίασε λοιπόν στο Six d.o.g.s., χωρίς όμως να πιάσει τα ύψη ανάλογων συναυλιών του παρελθόντος.
Οι δύο προγραμματισμένες βραδιές του στη σκηνή της Αβραμιώτου υπόσχονταν τραγούδια που οι πιστοί ακροατές δεν απολαμβάνουν συχνά. Πραγματικά, ακούστηκαν μετά από χρόνια κομμάτια όπως το "Ζόμπι" ή το "Πορνοστάρ", ενώ παρουσιάστηκε ακόμα και το "Παιδί" –με συγκινητικά αποτελέσματα. Σε τέτοια τραγούδια νιώθεις να σε κυκλώνει η θέρμη του Κ.ΒΗΤΑ στην αφήγηση, με τον Βάιο Μαχμουντέ στα synths να ανεβάζει παράλληλα τον πήχη της ψυχαγωγικής αξίας. Ακόμη μεγαλύτερη έκληξη στάθηκε η παρουσία του "Στον Απέναντι Δρόμο", με άφθαρτη μετά από τόσα χρόνια την πνιγηρή απελπισία που σου φοράει κολάρο· αλλά και η "Έκπτωση", με όλη την τρυφερότητα την οποία ξεδιπλώνουν οι στίχοι.
Σε τέτοιες συναυλίες, ο Κ.ΒΗΤΑ σε κάνει να νιώθεις γιατί αυτά που λέει, μέσα στη σεμνότητά τους, είναι μεγαλύτερα από τη ζωή. Είναι ο πλέον κατάλληλος ποιητής για να σε κάνει να αντιληφθείς τις διαστάσεις των αναγκών σου, χάρη στην ανατρεπτική υπεροχή του αστικού soundtrack που υφαίνει εδώ και 25 χρόνια (πλέον), μέσω μιας δισκογραφίας η οποία ποτέ δεν αντιλήφθηκε την κατηγοριοποίηση.
Οι ενορχηστρώσεις εκλεκτών στιγμών σαν το "Ένα Κλεμμένο Ποδήλατο" και το "Όλα Πριν Γίνουν", είχαν το μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Σε τέτοια highlights φάνηκε γιατί οι στιλπνές επιφάνειες των τραγουδιών αυτών προκαλούν τόσο έντονες αντανακλάσεις στην καθημερινότητά μας, δίνοντας τέμπο σε όλους όσους περιδιαβαίνουν ανήσυχοι και μελαγχολικοί τους αστικούς χάρτες. Για να είμαι ωστόσο αντικειμενικός, θα πρέπει να επισημάνω ότι η συγκεκριμένη εμφάνιση του Κωνσταντίνου Βήτα, όσο περνούσε η ώρα, δεν εξελισσόταν σε μία από τις πιο πετυχημένες του. Πιστεύω μάλιστα ότι το αισθάνθηκε και ο ίδιος, πως δεν κατάφερνε να προκαλέσει το αισθητικό αποτύπωμα στο οποίο στόχευε –ειδικά από τη μέση της βραδιάς και μετά.
Όπως και να έχει, τα τραγούδια του τελευταίου του δίσκου Ομόνοια (διαβάστε τι γράφαμε γι' αυτόν, εδώ) ήταν λογικό να κυριαρχήσουν στο set: τα περιπετειώδη "Μεσάνυχτα", ο τρυφερός "Απόφοιτος", η σοφία και η μεστότητα της "Μονοχρωμίας", μα και η χαμογελαστή γοητεία της "Επίπεδης Πίκλας", με τα χορευτικά layers που θέλγονται να αγαπηθούν με τον «ανώνυμο κανέναν». Ακούστηκαν επίσης και κομμάτια όπως τα "Ο Δρόμος" και η "Διάνοια", ακουστικές στιγμές ικανές να ρουφήξουν όλους τους καημούς και τα κρίματα, αλλά και η παρηγορητική αρμονία της "Ετεροχρωμίας", οι σπαραξικάρδιες "3 Υποθέσεις" και το πάντα ευπρόσδεκτο crowd pleaser "Όλο Αυτό Που Ποτέ".
Μπορούμε έτσι να είμαστε συγκινημένοι που ακόμα και στις πιο υποτονικές ή αμήχανες εμφανίσεις του Κ.ΒΗΤΑ, δεν έχουμε νιώσει το συναίσθημα ότι έχουμε προδοθεί: η ζωντανή επαφή με τη μουσική του εξακολουθεί να προσφέρει τη στόφα ενός ασφαλούς μουσικού εδάφους, από το οποίο πάντα θα αντλούμε ελπίδα και αισιοδοξία. Σταθερά αγαπημένοι λοιπόν και ραντεβού στο επόμενο live.
{youtube}LKKNCzKGQFk{/youtube}
