Συχνά, σε διάφορους τομείς της ζωής μας, επισημαίνονται με σαφήνεια τα προβλήματα, αλλά σηκώνουμε τα χέρια ψηλά όταν πρέπει να σκιαγραφηθούν λειτουργικές λύσεις. Όσον αφορά ας πούμε τη λόγια μουσική (την κλασική, για να συνεννοούμαστε), είναι χρόνια τα ζητήματα: δείχνει ως κτήμα μιας ελίτ, με αποτέλεσμα αρκετός κόσμος να διστάζει να έρθει σε κοντινότερη επαφή, μην ξέροντας επιπλέον και από πού να πρωτοπιάσει την ενασχόληση. Ο Βασίλης Τσαμπρόπουλος, όμως, έρχεται να προσφέρει λύσεις με αυτές τις Focus On... βραδιές, τις οποίες θα στήνει σε μηνιαία βάση με την αρωγή της Metropolitan Symphony Orchestra Of Athens. Λύσεις ταμάμ για τον φιλοπερίεργο ακροατή, όποιον αναζητεί κάτι σαν μίτο της Αριάδνης προκειμένου να περιπλανηθεί σε έναν κόσμο κυριαρχούμενο από ονόματα συνθετών με τιτάνιο εκτόπισμα.
Η πρώτη Focus On... βραδιά κέντραρε στον Μότσαρτ, και παρείχε για όλους μας –κοινό δηλαδή και συντελεστές– τον μπούσουλα που μάλλον θα χαρακτηρίσει όλες τις επόμενες εκδηλώσεις (ήδη ανακοινώθηκε ότι το επόμενο Focus On... θα εστιάσει στον Μπετόβεν). Ένα μέρος συζήτηση μεταξύ των καλεσμένων και των οικοδεσποτών, δηλαδή, ένα μέρος συναυλία. Βασικός άξονας του εγχειρήματος, ότι η κλασική κληρονομιά δεν είναι μαυσωλείο όπου καλούμαστε να χαζέψουμε σιωπηλά τα «εκθέματα», με εκείνον τον λίγο κίβδηλο και βαριεστημένο σεβασμό με τον οποίον περιδιαβαίνουμε συνήθως στα μουσεία. Ποιος καλύτερος λοιπόν να κάνει την αρχή από τον Μότσαρτ, που δεν έδινε δεκάρα για τις συμβάσεις της εποχής του και τα στερεότυπα και είχε βίο τον οποίον θα ζήλευαν και rock 'n' roll αστέρες (του 20ου αιώνα, όχι του μέχρι στιγμής χλιαρού 21ου);
Αυτή τη γήινη διάσταση του «αγαπημένου των Θεών» Amadeus (και κατ' επέκταση όλης της κλασικής παρακαταθήκης), δεν την έχασαν λεπτό οι πρωταγωνιστές του πρώτου μέρους της βραδιάς: τόσο οι οικοδέσποτες, ο Βασίλης Τσαμπρόπουλος και ο καταξιωμένος κριτικός και ιστορικός της μουσικής Γιώργος Β. Μονεμβασίτης, όσο και οι 3 καλεσμένοι τους –ο καρδιολόγος και συνθέτης Θανάσης Δρίτσας, ο βραβευμένος ζωγράφος Νικήτας Κληρονόμος και ο μη χρήζων συστάσεις στο κοινό Νότης Μαυρουδής– μας έμπασαν στον κόσμο του Μότσαρτ από διάφορες θύρες, φωτίζοντας τόσο τη Συμφωνία αρ. 40 (την οποία θα ακούγαμε στο δεύτερο μέρος της εκδήλωσης), όσο και γενικότερα το έργο του, πάντα σε συνάφεια με το ποιος ήταν ο δημιουργός. Μέχρι και περί ζωδίων έγινε λόγος, για να πάρετε μια ιδέα για το πόσο πέρα από στυφούς ελιτισμούς κινήθηκε η κουβέντα (Υδροχόος ο Μότσαρτ, για όσους αναρωτιέστε).
Στήθηκε λοιπόν μια ζωηρή συζήτηση εκεί στη σκηνή του Παρνασσού, με τον Τσαμπρόπουλο να μη διστάζει μάλιστα να πηγαίνει στο πιάνο προκειμένου να μας κάνει «λιανά» τυχόν ζητήματα που γίνονταν κάπως πιο ειδικά, με τον Κληρονόμο να μας μεταφέρει βιωματικές εμπειρίες από όταν δίδασκε στη Βακαλό και έπαιζε στους μαθητές του έργα του μεγάλου Αυστριακού συνθέτη, ζητώντας τους να οπτικοποιήσουν την εμπειρία και τον Δρίτσα να μας εξηγεί με ιατρικούς όρους γιατί στα 35 του χρόνια ο Μότσαρτ ήταν ένας εξαντλημένος άνθρωπος, αλλά και να μας διηγείται ένα πολύ αστείο περιστατικό από την ενασχόλησή του με τις θεραπευτικές ιδιότητες της μουσικής, όταν ασθενής τον κάλεσε αργά ένα βράδυ για να τον ρωτήσει αν συγκεκριμένο έργο «κάνει» και για περιπτώσεις ...στυτικής δυσλειτουργίας!
Μόνα ευδιάκριτα πλην, το γεγονός ότι υπήρχαν 3 μόνο μικρόφωνα για 5 ανθρώπους (μερικές φορές λέγονταν πράγματα που δεν έφταναν στις πιο πίσω σειρές του Παρνασσού), αλλά και η απόφαση του Μαυρουδή να έρθει με γραπτό κείμενο (σε αντίθεση με τους συνομιλητές του). Έχοντάς τον συναντήσει στο παρελθόν για συνέντευξη –και γνωρίζοντας έτσι ότι είναι καλός συζητητής– απόρησα. Φοβάμαι ότι η επιλογή του χάλασε το κλίμα που είχε διαμορφωθεί, ενώ το ίδιο το κείμενο αναλώθηκε σε επίθετα και περιττά βαρύγδουπες εκφράσεις. Μόνο να είχε κάτσει να μας πει με δικά του λόγια την εμπειρία από την επίσκεψή του στο σπίτι/μουσείο του Μότσαρτ στο Σάλτσμπουργκ, πιστεύω θα έφτανε και θα περίσσευε. Έδειξε πάντως με σαφήνεια το μειονέκτημα του να έρχεται κανείς σε μια τέτοια βραδιά για να εκφωνήσει ομιλία: στην ελεύθερη συζήτηση βρίσκεται όλο το «ζουμί», θα ήταν λοιπόν καλύτερο για όλους να μην επιτρέπεται εξαρχής από τη διοργάνωση η εκφώνηση ομιλίας.
Στο δεύτερο μέρος, απολαύσαμε την εξαιρετική Συμφωνία αρ. 40, με τον Τσαμπρόπουλο να διευθύνει τη Μητροπολιτική Συμφωνική Ορχήστρα Αθηνών. Ήταν η πρώτη φορά που είδα τον δεινό αυτόν πιανίστα σε ρόλο μαέστρου· και παρότι τον διέκρινε ένας βερμπαλισμός ο οποίος πλην εξαιρέσεων δεν είναι της αρεσκείας μου, δεν μπορώ να μη σημειώσω το πάθος και το συναίσθημα που υπήρχε στις κινήσεις του. Η ίδια η ορχήστρα αντιμετώπισε ένα θέμα με τις εντάσεις των οργάνων (ειδικά τα τσέλα), υπήρξε όμως διαβασμένη, εμφανώς καλοπροβαρισμένη και εν τέλει λίαν ικανοποιητική, συγκινώντας επαρκώς με τα γλυκά της βιολιά και τα εξαιρετικά της πνευστά.
Συγχαρητήρια λοιπόν για την όλη ιδέα (και την υλοποίησή της) και ραντεβού στον Μπετόβεν. Μακάρι δε να δούμε και πιο νέο σε ηλικία κοινό να δίνει το παρών στις Focus On... περιστάσεις.
{youtube}ndOAvT6WADc{/youtube}
