Μοιάζει απίστευτο ότι οι Προφίλ διανύουν το 17ο έτος της ιστορίας τους· κι ακόμα πιο πολύ το ότι, έπειτα από όλο αυτό το διάστημα, έχουν στο ενεργητικό τους μόλις ένα επίσημο άλμπουμ. Πρόκειται εν ολίγοις για μπάντα που κινήθηκε υπογείως, πραγματοποιώντας πολλά live, αλλά και συμμετέχοντας σε διάφορους διαγωνισμούς και φεστιβάλ –ακολουθώντας, δηλαδή, τις δικές της ταχύτητες και μια σταδιακή εξέλιξη.
Την περασμένη Παρασκευή στο Six d.o.g.s., οι Προφίλ έστησαν μια γιορτή με πολλούς καλεσμένους, όλους φίλους τους μουσικούς. Μπροστά σε ένα ευμεγέθες και προσηλωμένο κοινό, παρουσίασαν τα τραγούδια του ντεμπούτο τους (Αόρατα Παιδιά, 2015), κάποια ακυκλοφόρητα από το επερχόμενο δεύτερο άλμπουμ, καθώς και αρκετές διασκευές (από το ροκ ρεπερτόριο και όχι μόνο).
Το ξεκίνημά τους, ένα τέταρτο πριν τις 22:00, μου φάνηκε κάπως σφιγμένο: όχι τόσο λόγω της δικής τους απόδοσης, αλλά περισσότερο επειδή ο ήχος του Six d.o.g.s. δεν «έδινε» τόσο. Γρήγορα πάντως όλα έστρωσαν, ήρθε καπάκι και “Ο Φύλακας Της Φωτιάς” –ένα από τα καλύτερα τραγούδια τους– και το πράγμα άρχισε να πορεύεται όμορφα. Από ένα δε σημείο και μετά, η τετραμελής παρέα άρχισε να ανεβάζει στη σκηνή και τους καλεσμένους της, με αποτέλεσμα η βραδιά να πάρει σταδιακά τον χαρακτήρα μιας χαλαρής μάζωξης μεταξύ φίλων.
Είναι καλοί επί σκηνής οι Προφίλ –ίσως όχι εκθαμβωτικοί, πάντως γίνεται εμφανές το δέσιμό τους, αλλά και η εξοικείωσή τους με το live. Ξεχωρίζουν άνετα οι δύο μπροστάρηδες, ο Πέτρος Κασιμάτης (φωνητικά, πλήκτρα, laptop) και ο Γιώργος Συλλιγάρδος (κιθάρα), με τους Ηλία Πολυχρονόπουλο (μπάσο) και Μανώλη Ρίζο (τύμπανα) να βρίσκονται στο πίσω κάθισμα σε ό,τι αφορά τις εντυπώσεις, αλλά όχι την ουσία. Ωστόσο ο καλογυαλισμένος και πυκνός ήχος του Αόρατα Παιδιά παρουσιάστηκε πιο τραχύς, πιο λιτός, πιο «περπατημένος» στη σκηνή του Six d.o.g.s.
Στο επίπεδο των συμμετοχών, το μενού ήταν πλούσιο και ετερόκλητο, δίνοντας την ευκαιρία στη μπάντα να τιμήσει και ορισμένες από τις μη προφανείς επιρροές της. Έτσι, με τον Θάνο Κυριαζή (The Hidden Heroes 66) και τον Ιάσωνα Λεοντίδη (Terminal Curve, Low Gravity Band) έπαιξαν το “Κλόουν Την Τετάρτη, Την Κυριακή Νεκρός” των Διάφανων Κρίνων αφιερώνοντάς το στη μνήμη του Θάνου Ανεστόπουλου, ενώ συνόδευσαν την Ellen Curtis στο δικό της “City Of Tears” και τον Κώστα Μαράνο (Κωμωδία Θανάτου) στο “Δωσ' Μου Λίγη Ακόμα Αγάπη” των Τρύπες.
Με τον Αλέξανδρο Κτιστάκη, πάλι, έπαιξαν τα “Κάλαντα” του Θανάση Παπακωνσταντίνου όπως και τη διασκευή τους στο “Μινόρε Της Αυγής”, ενώ ανέβασαν τον Βαγγέλη Μαρκαντώνη για να πει το δικό τους “Όλα Είναι Απέραντα” αλλά και το ...μεταλλαγμένο “My Way” του Frank Sinatra και ενέταξαν την τρομπέτα του Ανδρέα Πολυζωγόπουλου και την κιθάρα του Αλέκου Γεωργουλόπουλου σε κάποια κομμάτια τους. Τέλος, έβγαλαν και τον Γρηγόρη Κλιούμη των Υπογείων Ρευμάτων να πει το “Σαν Φως” –και να μας αποδείξει ότι παραμένει συγκλονιστικός ερμηνευτής– κι έκλεισαν το δίωρο πρόγραμμά τους με το “I Wanna Be Your Dog”, παρέα με τον Σπύρο Πολυχρονόπουλο.
Προτελευταίο στη setlist της βραδιάς ακούστηκε των “Δεν Είμαι Αριθμός”, ένα από τα τραγούδια που δείχνουν ότι οι Προφίλ έχουν κατακτήσει μια χρυσή τομή στην τραγουδοποιία τους, η οποία συνδυάζει την αποφυγή των ευκολιών με την αμεσότητα, καθώς και την προσωπική στάμπα (παρά την απουσία καινοτομιών) και ευαισθησία απέναντι στα αιτήματα του σήμερα με την αχρονική γλώσσα.
Έχω την αίσθηση ότι οι Προφίλ μπορούν να δώσουν ακόμα περισσότερα πράγματα, πράγμα που μένει βέβαια να αποδειχθεί με τον επερχόμενο δίσκο τους. Ο οποίος σίγουρα θα τους δώσει την ευκαιρία να μας παρουσιάσουν και πιο μεστές, πιο δικές τους συναυλίες. Γιατί η βραδιά της Παρασκευής, παρότι σε κάθε περίπτωση ζεστή και όμορφη, κάπου «σκόρπισε» πολλή ενέργεια στο ανεβοκατέβασμα των προσκεκλημένων στη σκηνή, με αποτέλεσμα να μην φτάσει ποτέ σε μια αληθινή κορύφωση.
{youtube}AG8b3TUs628{/youtube}
